Aşk-ı Sabr

4. Bölüm

Semânur gözlerine inanamadı..
Yazarın ismini okuduğu an, kalbi duracak gibi oldu. "Numan Taşdelen".. Semânur inanamadı.. Canı yanarak ayrıldığı, sevdiği adamın kitabıydı bu. "Bir gün okur diye, Semânur'uma ayrılık mektubu..." Artık o'nun olduğundan ve bu kitabın kendisine yazıldığından emindi. İlk sayfada, sevdiğinin göz yaşını gördü.. Adeta bir mühür gibi duruyordu o vuslat gözyaşı. Semânur dokunmadı.. Hâyâ ediyordu.. Gözyaşına bile dokunmaya kıyamıyordu.
Semânur'da her gece benim için duâ etmiş. Hayırlısını istemiş, çok tövbe etmiş.. O gece kitabımı okumuş. Çok ağlamış. Halbuki kitabımı şu cümleyle bitirmiştim "üzülme sevdiğim, belki bu ayrılık ebedî kavuşmamız içindir.. ben yazarken ağladım, sen okurken ağlamayasın inşaAllah.."
Secdelere kapandık ikimizde o gece, yine birbirimiz duâlarımızdan eksik etmiyorduk..
Birdaha birbirimiz nerede görürüz diye hiçbir zaman düşünmedim.. Hâyâ ediyordum. Onu sadece Rabbimden diledim. Semânurum benim nasibimdir inşaAllah diye duâ ediyordum her gece..
Aylar sonra yine bir gün kalbim aynı fuardaki gibi heyecanlı atıyordu.. Acaba yine onunla mı karşılaşacaktım ? Hayır.. Bu düşüncelere dalmamam gerekirdi, zinâya sayılırdı.. Hemen tövbe ettim, iki rekat namaz kıldım.
O gün bir camii'de bir program vardı. Beni davet etti arkadaşım. Gitmiştik. Güzel bir Kur'an kıraatıyla program açılmıştı. İlahiler şiirler nâatler okunmuştu, ve ikram için camiinin yan evine gidildi. Kadınlar erkekler ayrı yerlerde. Yemeğimizi yedikten sonra camii'den ayrıldım. Arabaya binerken yine iki peçeli hanım bacılarımızdan gördüm.. Güzel örtünmüşlerdi, hâyâ ve takva ile yürüyorlardı. Rabbim'den hayırlısını duâ edip arabaya binmiştim. İşte tam o an, yine aynı ses "semânur, araba bu tarafta" diye bağırıyordu.. İşte kalbimin yine öyle atmasına sebeb olan kadın, yine o gün karşıma çıkmıştı.. Allah'a ne kadar şükretsem azdı.. Yine utancımdan hâyâ'dan eve gitmek üzere arabaya binerken.