"ဆေးရုံတက်ဖို့ လိုရင်လည်း တက်လိုက်ပါထယ်
ရယ် ၊Hyungတို့ မကြာခဏလာနေပေးမှာပေါ့၊
ဆရာဝန်စကားကိုတော့ နားထောင်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့ "
ရပ်နေရင်းထယ့် ခြေလှမ်းတွေဟာ ယိုင်ကနဲ။
ဆိုင်ထဲကိုတောင်စိတ်ဆောင်ပြီး
ဝင်လာတယ်နဲ့တူပါတယ်။
"နေမကောင်းဘူးလားထယ်၊ ဘယ်နားကအဆင်
မပြေလို့လဲဟင် "
"ကောင်းပါတယ် Hyung ရယ်၊ ကျွန်တော်
နည်းနည်းဖျားချင်နေလို့ပါ "
ဖျားချင်နေလို့ တဲဲ့လား။မဟုတ်ပါဘူး။
ထယ်အများကြီး ငိုထားလို့ပါ။အဲ့ဒါကို
ကျွန်တော် သိပ် သဘောပေါက်ပါတယ်။
ယောကျာ်းတော်တော်များများ က ငိုကြွေး ပြီးရင်
အကြောင်းပြချက်တွေ ပေးတတ်ကြတယ်။
တစ်ခါတစ်ခါတစ်လေ အရက်သောက်ထားလို့ ၊
တစ်ခါတစ်လေ နေမကောင်းလို့ အစရှိသဖြင့်
ငိုကြွေးစေတဲ့
ဇစ်မြစ်ကိုဖုံးကွယ်ထားတတ်ကြပါတယ်။
"Hyung နွားနို့လေးဖျော်ပေးမယ်၊သောက်လိုက်နော်"
"နေပါစေ ၊ကျွန်တော် အိမ်ပြန်နားတော့မယ်၊
Hyung စိတ်ပူနေမှာစိုးလို့လာဝင်ပြောပေးတာ"
"စိတ်ပူတာတော့ နှစ်ယောက်စလုံးကို ပူတယ် ထယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ ဒါနဲ့ ဆိုင်မှာ ဘယ်သူမရှိဘူးလား"
"ထယ့် သူငယ်ချင်းက ထုံးစံအတိုင်း
ဖက်ထုပ်ဆိုင်မှာ မကျေပွဲသွားနွှဲတယ်လေ ၊
ဂျောင်ကုကစာမေးပွဲနီးလို့
သူ့အိမ်မှာစာပြန်ကျက်တယ်၊ သူ့မိဘတွေ
လည်း ပြန်ရောက်နေတယ်ပြောတယ် "
"အဲ့ဒါကြောင့် ဒီရက်ထဲ မတွေ့ဖြစ်တာကိုး"
"ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဂရုစိုက်နော် ထယ်၊ စားချင်တာ
တွေ ရှိရင်လည်းHyung ကိုပြော၊Hyungချက်
ကျွေးမယ်"
"Hyung "
"အင်းအင်း ပြောလေ ...ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်"
လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထားတဲ့
ထယ့်ဟာ
နှုတ်ဖျားလေးတွေ လှုပ်ခတ်သွားလိုက်၊
သက်ပြင်းချပြီး ခေါင်းယမ်းလိုက်နဲ့
တစ်ခုခု ပြောဖို့ တွေဝေနေတယ်လို့ထင်ရတယ်။
ပြောမဲ့စကားတွေကို မြိုချမိချိန်တိုင်းမှာ
ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိတဲ့
ကျွန်တော့်ပုံစံကို ပြန်မြင်နေရသလိုပါပဲ။
Part-14(U)
Start from the beginning
