KEŞKELER OKULU- ASKIDA

-2- HAYAT'TAN UZAK

15.02.24

-Medya; Hayal Aydan Vibe-

-----

HAYAL'İN AĞZINDAN;

Kenan öğretmenin ayaklarına kapanıp ağlayarak yalvarıyordum. Mary'de kaybedemezdim. Mary benim yaşadıklarımı yaşamamalıydı, hem de benim yüzümden.

"Yalvarırım, yalvarırım Mary de benim yaşadıklarımı yaşamasın. Ne olur başka bir ceza bulun. Lütfen, yalvarırım."

Kenan öğretmen meşhur sadist gülümsemesini takındı. "Ne istersem yapacaksın yani, öyle mi?" Başımı çaresizce onaylarcasına salladım. Kenan öğretmenin gülüşü büyüdü. Beni omuzlarımdan tutarak ayağa kaldırdı. Elleri hâlâ omuzlarımdayken gözlerimden akan yaşları zevkle izledi.

Omuzlarımı bıraktığında elini beline götürdü. Yaptığı her hareketi sanki özellikle yavaş yapıyor gibi bir hali vardı. Kemerinden hafif çıkan sesi duyduğumda ürkmeden edemedim. 'Yalvarırım dur! Yapma!'

BU sefer gözümden akan yaş geçmişimde yaşadığım acıların simgesiydi.

Kenan öğretmen bir eliyle elimi tuttu ve avucumu açtı. Diğer elinde tuttuğu şeyi avcuma bıraktı. Elimde hissettiğim metalin verdiği soğukluk ne olduğunu anlamama yardımcı olsa da emin olmak için avucuma baktım. Bıçak.

Gözlerim usulca Kenan öğretmenin yüzüne tırmanırken o ise zevkle verdiğim tepkileri izliyordu. "Mary için Pamir'i yaralar mısın Hayal?"

~20.03.26

---

Bu sabah yine Mary'i ikna etmek için evine gittim ama dün gördüğüm evden eser yoktu.

Ev sarı şeritler ile kapalıydı. Filmlerden fırlamış bir ev gibiydi.

Bir süre dışarıda bekledim ama kimseyi göremedim. Daha fazla beklemeyip zile bastım. Ne kadar zile basarsam basayım evden hiç ses gelmiyordu.

"Çaresizlik böyle bir şey mi?" Arkamı döndüğümde Mary'i gördüm. "Anlamadım."

"Bahsettiğin çaresizlik buysa ben artık gerçekten çaresizim."

"Ne oldu? Sen iyi misin?" Durdu ve gülümsedi. Kısa bir süre gülümseyip konuştu. "Bir gece de insanın hayatı bu kadar dibe batabilir mi?" Sorduğum sorulara cevap verecek hali olmadığını fark ettiğim için ona ayak uydurmaya karar verdim. "Yavaş yavaş dibe çökmesindense bir anda olması daha iyi gibi. Hem acıyı bir anda yaşayıp atlatabilirsin."

"Ama acıyı farklı günlere bölmek daha kolay olmaz mı?"

Haklı gibiydi ama bana öyle olmamıştı. Yavaş yavaş, hayatımın dibe vuracağını bildiğim halde yaşamak çok zor gelmişti. Şimdi ise dibe vurmuş hayatımı toparlamaya çalışıyordum.

"Hayatının dibe vuracağını bile bile yaşamak insanı her gün bitiriyor."

"Yaşadığın her gün hissettiğin acı büyük mü?"

"Hayır, her gün daha da artıyor."

"O zaman sanırım kendimi şanslı hissetmem gerekiyor."

"Yaşadığın şeye göre değişir."

"Annemin ölümünden sonra alışık olmam gerekir ama ben alışamamışım."

"Ölüm şu dünya da alışılamayacak tek şey."