Συγκατοίκηση με αυτόν;! Nope!

Εγώ/Ψάχνοντας σπίτι

Είμαι η Δήμητρα και είμαι 19 χρονών, σε δυο θα πάω στο καινούργιο σπίτι. Ελπίζω δηλαδή. Θέλω να βρω ένα κοντά στο πανεπιστήμιο για να μην πηγαινοέρχομαι συνέχεια με τα λεωφορεία. Λέω σε δυο μέρες γιατί τόσο μου δίνω όριο μέχρι να βρω σπίτι γιατί πρέπει γρήγορα να ταχτοποιηθώ, επειδή σε λιγότερο από εναν μήνα ξεκινάω το πανεπιστήμιο.
Με την κολλητή μου την Μαρίσσα θα ήθελα πολύ να μείνουμε μαζί αλλά έχει αγόρι και καταλαβαίνεται.

" Άντε ρε Δήμητρα σήκωωω επιτέλους, θα αργήσουμεεε! "

" Ξύπνια είμαι μωρέ μη φωνάζεις!"

"Γρήγορα σε μισή ώρα έχουμε ραντεβού για το πρώτο σπίτι."

Και ναι, πρέπει να μείνω μόνη μου, το έχω πάρει απόφαση. Αλλά μήπως έπρεπε να μείνω τελικά με τους γονείς μου; Α όχι δεν έχει τέτοια τώρα, πολύ αργά! Θα πρέπει να μάθω να ζω και μόνη μου, καλά δεν θα το λες και μόνη μου, γιατί ποιος ξέρει με ποιον θα συγκατοικήσω!
Είναι και μια ευκαιρία να φτιάξω τον χαρακτήρα μου και να μάθω να μοιράζομαι, όπως λένε και οι γονείς μου. Λίγο υπερβολικοί τους βρίσκω αλλά τέλος πάντων.

"Έτοιμη!"

"Ωραία άντε πάμε."

Μετά από 20 λεπτά δρόμο με το αυτοκίνητο της Μαρίσσας, γιατί εγώ δεν έχω ακόμα, φτάσαμε στο πρώτο σπίτι και έτσι όπως ήρθαμε έτσι και φύγαμε γιατί φαινόταν από την πολυκατοικία ότι είχε μόνο παππούδες και θα συγκατοικούσα με καμία γιαγιά που θα μου φτιάχνει κάθε πρωί πίτες και θα κουτσομπολεύει με όλη την γειτονιά και μετά θα έρχεται να τα συζητάμε μαζί.

Είχαμε ακόμα 2. Πάμε στο προ τελευταίο σπίτι και είναι μια πολυκατοικία, εμείς πρέπει να πάμε στον 3ο όροφο. Χτυπάμε την πόρτα και μόλις ανοίγει βλέπω έναν περίπου σαρανταπαντάρη, αξύριστο και με το σώβρακο.
" Επ, τι κάνουν τα κορίτσια εδώ;" Λεει με ένα  πονηρό και αηδιαστικό ύφος.
"Ήρθαμε για τη-" Πάω να πω αλλά μου έριξε μια αγκωνιά στα πλευρά η Μαρίσσα για να σκάσω και να μας σώσω από το βιαστή πριν πω και κάνω το μεγάλο λάθος.
"Εεε συγνώμη λάθος πόρτα." Λέει γρήγορα και φύγαμε όσο πιο γρήγορα γινόταν πριν γινόμασταν θύματα βιασμού.
Επίσης, μπορεί ο άνθρωπος να ήταν μια χαρά αλλά δεν το ρισκάρω!

Μόνο ένα σπίτι μας έχει μείνει μόνο. Αχ θεέ μου κάνε να είναι καλό!
Σε 10 λεπτά είχαμε φτάσει γιατί ήταν κοντά με τα πόδια.
Φτάνουμε στην πολυκατοικία και πάμε στο 2ο όροφο που ήταν το σπίτι, είχα χαλάσει το ασανσέρ και έπρεπε να πάμε με τα πόδια!
Ουφφφ, χρειάζομαι γυμναστικήηη! Χτυπάμε το κουδούνι και περιμένουμε απάντηση αλλά όχι. Είμαστε έτοιμες να φύγουμε αλλά τότε ανοίγει η πόρτα. Μπροστά μου βλέπω ενα κάστανο-υπέροχο αγόρι, μάλλον καλύτερα άγαλμα να(2 μέτρα) να μας κοιτάει και εμείς να τον κοιτάμε με τα σάλια να τρέχουν.
"Καλημέρα." Είπε χωρίς κανένα συναίσθημα.
"Εε καλημέρα, είμαι η κοπέλα που ψάχνει συγκάτοικο και διάβασα ότι μένει μια κοπελίτσα εδώ, Αφροδίτη νομίζω την λέγανε."Λέω παίζοντας την χαλαρή.
" Ναι είμαι ο αδερφός της εγώ μένω εδώ, μάλλον θα έγινε καποιο λάθος μετά ονόματα."
Τι εννοεί λάθος;! Εγώ νόμιζα ότι θα εμένα με κοπελα. Τι κάνουμε τώρα; Δεν έχω και άλλο σπίτι να δω!
Για κάτι δευτερόλεπτα υπάρχει αυτή η άβολη ησυχία που απλά καθόμαστε και κοιτιόμαστε.
Μα σκουνταει η Μαρίσσα για να πω κάτι και να διαλύσω αυτή την σιωπή.
Αλλά εγώ δεν έβγαλα μηλιά.
"Μπορείτε άμα θέλετε να κοιτάξεται το σπίτι." "Ναι καλή ιδέα!" Λέει με ενθουσιασμό η Μαρίσσα.
Έτσι όπως κοιτάμε το σπίτι με τραβάει η Μαρίσσα λίγο πιο κει.
" Αν δεν υπογράψεις, θα υπογράψω εγώ στο λέω!"
"Αφού έχεις αγόρι."
"Για εσένα θα υπογράψω ηλίθια!"
" Ρε δεν γίνεται να συγκατοικήσω με αγόρι, δεν είμαι έτοιμη!"
"Καλά δεν σου είπαμε να τον παντρευτείς κιόλας! Απλά θα συγκατοικήσατε, δεν είναι κάτι. Μπορεί να βγει κι τίποτα!" Λέει με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

"Τι να βγει ρε πας καλά;! Εγώ με αυτόν;! Από μακριά φαίνεται τι player είναι!"
" Αχ και τι player όμως..." Λέει και τον κοιτάει σαν μεθυσμένο που έχει πάρει και ναρκωτικά.
"Λοιπόν τέλος η συζήτηση!"
"Έλα ρε βλάκα είναι και ωραίο το σπίτι!"
Η αλήθεια ειναι ότι το σπίτι ήταν πολύ ωραία και άνετο, ούτε πολύ μεγάλο αλλά ούτε και πολύ μικρό.
Μπορεί και να κάνω την πιο μεγαλητερη βλακεία της ζωής μου αλλά...

•

•

•

Ελπίζω να σας αρέσει η καινούργια μου ιστορία, κεφαλαία θα ανεβαίνουν σχεδόν καθημερινά. Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο!