The test

7

'Helaas wel.' Glimlacht Brianna. Ze staat op en loopt vlug naar Ferry toe, Ferry laat zijn tassen vallen en slaat zijn armen om Brianna heen. Een steek van jaloezie galmt door mijn lichaam. Langzaam sta ik op en loop rustig richting Ferry, aangezien hij nog helemaal verdwaald is in die knuffel heb ik geen haast. Als Ferry zijn ogen de mijne ontmoeten steek ik kort mijn hand op. Langzaam laat hij Brianna los en loop naar mij toe, geen idee wat ik kan verwachten, ik kan het hem niet kwalijk nemen als hij boos is. Ferry komt steeds dichterbij en mijn hart begint steeds sneller te kloppen. Hij slaat zijn armen om mijn middel en drukt een zacht kusje op mijn voorhoofd. 'Nooit meer doen.' Zegt hij zacht met een serieuze blik. Ik knik voorzichtig en leun met mijn hoofd op zijn schouder. 'Sorry.' Mompel ik zacht. Zachtjes aait Ferry me over mijn hoofd, ik denk dat dat zijn manier is om te zeggen dat het niet meer uitmaakt.

Onhandig doe ik de kraan open. Ik laat het lauwe water over mijn handen stromen en kijk in de spiegel die voor me hangt.

Ben ik dat?

Die vraag galmt duizend maal door mijn hoofd, ben ik dat echt? Ik droog mijn handen af aan mijn broek en laat mijn vingers over mijn gezicht glijden. Één voor één ga ik mijn sproeten bij langs, ik glijd met mijn vinger over mijn lippen en laat dan mijn hand weer hangen. In Noord mogen we alleen in de spiegel kijken als het gezicht niet zichtbaar is, volgens mij willen ze gewoon dat iedereen mega dun is en zichzelf daardoor super mooi vindt terwijl het gezicht lijkt op die van een naakte molrat. Ik heb mezelf wel is gezien op foto's, maar dat is dan meestal van een grote afstand. Gelukkig verzorgde mijn moeder mijn gezicht en ik die van haar, maar nu... Oh gosh wat zit mijn haar vreemd. Snel kam ik met mijn handen door mijn haar, niet goed ofzo want ik heb super veel klitten. Ik haal diep ademen en loop terug naar Ferry en Brianna.

De middag is best snel voorbijgegaan, Brianna en Ferry vertelden allemaal verhalen van vroeger en vulde elkaar steeds aan. Het is zo irritant om te merken det ze 3 jaar lang een stel zijn geweest, er zijn vast nog steeds wel lichte gevoelens. Ik zet een bakje met chocolade nootjes op de tafel en gris een stoel van de andere tafel weg. 'Wat is het plan?' Vraag ik terwijl ik een paar chocolade nootjes wegwerk en op de stoel ga zitten. 'Met zijn drieën zijn we veel sterker, er is nu een veel grotere mogelijkheid om over de grens te gaan.' Reageert Ferry enthousiast. Even is het stil. Brianna kijkt moeilijk naar de tafel en schud zachtjes haar hoofd. 'Waarom?' Vraagt ze op de dramatische manier die je vaak in films ziet. 'Je hoeft niet mee.' Reageer ik stiekem best opgelucht. Ferry tikt mijn been zachtjes aan met zijn voet, ik kijk hem aan en zie een boze blik in zijn ogen. Onschuldig gooi ik mijn armen in de lucht en kijk naar de grond. 'De wereld is oneerlijk.' Begint Ferry. 'Wij kunnen daar iets aan veranderen! Stel dat het lukt, we kunnen dan duizenden mensen hebben gered van hun dood!' Nog steeds kijkt Brianna hoofdschuddend naar de tafel, luistert ze überhaupt wel?

'Ik ga morgen naar de grens, ik zie jullie daar of ik zie jullie daar niet.' Zeg ik na een lange stilte. Vlug sta ik op, schuif mijn stoel aan en loop naar de slaapkamer van Ferry. Ik heb geen zin om naar de tweede verdieping te lopen. Zachtjes sluit ik de deur achter me en pak mijn rugzak uit de hoek. Ik haal mijn joggingsbroek en hemd eruit en doe ze snel aan. Als ik Brianna haar stem hoor sta ik stil, ga ik ze afluisteren? Ik zet een paar stappen richting de deur maar kruip dan toch onder de deken, ik heb rust nodig en zij privacy.

'Hey.' Hoor ik zacht. Rustig draai ik me om. Het is compleet donker, het enige wat ik kan zien zijn Ferry zijn prachtige fel blauwe ogen. 'Hi.' Reageer ik zacht terug. 'Wou je niet alleen slapen?' Ik laat mijn ogen dichtvallen en denk kort na. 'Te lui om naar boven te gaan.' Reageer ik suffig. Midden in de nacht praten is niet zo mijn ding. 'Echt waar?' Zegt Ferry op een manier alsof hij weet dat dat niet het echte antwoord is. Maar, dit is het echte antwoord.

Toch?

Voorzichtig doe ik de deur achter me dicht. Aangezien ik eerder wakker ben geworden dan Ferry denk ik dat het lot wil dat ik alleen naar de grens ga. Zachtjes sluip ik naar buiten, zal ik de fiets pakken? Het scheelt echt wel de helft van de tijd maar toch... Hm. Ik doe mijn rugzak goed op mijn rug en pak dan de fiets van de grond, ik ga erop zitten en fiets weg. Het heeft nog geen 24 uur geduurd en ik heb de "nooit meer doen" belofte al verbroken. Voorzichtig baan ik me langs de gevallen bomen, ik hoop dat ik de weg nog goed onthouden heb.

Als ik bij de ingang van Brianna haar huis kom laat ik de fiets in de ingang vallen, het is iets waardevols, het moet niet gestolen worden. Snel sluit ik de ingang en ren naar het beekje toe, daar is de heuvel het meest toegangbaar. Voor de zoveelste keer tijger ik de helling op en kijk uit over tig soldaten. Het ziet er naar uit dat dat ik er nooit in mijn eentje langs zal komen, toch wil ik het proberen. Als ik verstandig ben schiet ik links van me en ren via de rechter kant over de grens, maar... Het is een te grote afstand om niet op te vallen. Toch span ik mijn boog aan en richt op een soldaat links van me, ik laat de pijl door mijn vingers glijden en kijk waar hij terecht komt. 'Yes.' Mompel ik als ik zie dat de pijl raak is. Vlug sta ik op, op het moment dat ik wil rennen voel ik een hand om mijn enkel. 'Jeetje Ferry, ze hebben me nu gezien!' Als ik me omdraai kijk ik recht in de ogen van een soldaat.