A Hundred Billion Worth

Kabanata 19

Agad akong sumunod.

Pumasok siya na parang siya ang nagmamay-ari ng restaurant.

Tumambad sa amin ang napakabusy na kusina.

Napahinto pa sila nang nakitang dumaan si Caspian sa likuran nila at napalingon din ang iba pero 'di naman nila sinusuway o pinapagalitan si Caspian.

Bigla akong nagutom dahil sa amoy ng mga niluluto nila.

Huminto ako at humarap sa isang chef na gumagawa ng dessert. I snatched a fork from somewhere that made the chef's eyes almost got out of its sockets.

"Patikim ah? May free taste naman siguro kayo rito 'di ba?" Itinusok ko ang tinidor sa pagkain. I hummed when the dessert touches my tongue. "So sweet..." komento ko at ibinalik ang tinidor sa kung saan ko ito kinuha na nakapagpasinghap sa mga ibang nagluluto rito.

Humarap na ako upang magpatuloy na sana sa paglalakad at pagsunod kay Caspian nang agad akong natigilan dahil nakatingin na ito sa akin.

"Continue with your work," utos ni Caspian sa mga napahinto sa pagluluto. Sa isang iglap lang ay mabilis silang nagsibalikan sa kanilang mga pinagkakaabalahan.

Napanguso ako nang tinapunan ako ng isang malamig na tingin ni Caspian. Sa sobrang lamig ay pati ang impyerno magyeyelo.

Napatingin pa siya saglit sa gilid ng labi ko bago tuluyang lumabas ng kusina.

Ang baho ko pala. Bakit parang 'di man lang nila naaamoy ang baho rin ni Caspian? Pareho lang naman kaming dumaan sa mabahong tunnel ah?

They say the world is fair. Bakit gano'n? Mabaho ako? Si Caspian hindi?

That's not fair. It's perfectly unfair but all of us says the world is unfair, unfair, and unfair. It's all unfair, therefore the world is fair of unfair.

Paglabas namin mula sa kitchen ay bumungad sa amin ang napakasosyal na restaurant.

Elegant shiny curtains, tables that made of glass with a comfortable chair. So classy. The wealthy stunning ladies and gorgeous gentlemen that's gracefully eating their foods makes the place more beauteous.

I'm out of place because of my haggard looking face. Kaya nagtago ako sa likuran ni Caspian upang hindi makakuha ng atensyon.

Kahit haggard din 'tong so Caspian, mas nakakadagdag lang ito sa pagiging makapangyarihan.

Nang dumaan na kami para makaalis na sa loob ng restaurant ay halos mabali ang kanilang mga leeg sa kakalingon kay Caspian na wala man Lang ekspresyon sa mukha ngayon.

Head turner.

Nang tuluyan na kaming nakalabas ng restaurant ay bumungad naman sa amin ang isang engrandeng reception. It looked palatial.

Nasa isang hotel pala kami? Akala ko ay restaurant lang. Hotel with restaurant and maybe there's a bar here somewhere? Base on what I'm seeing right now. I think we're in a five star hotel.

Isang receptionist na babae ang agad na sumalubong kay Caspian. She looked very neat and clean with her black pencil skirt and a formal upper white clothe with a girly tie. I looked down at her feet and she's wearing a six inches high heels.

Kaya naman pala ang tangkad niya tignan.

"The usual, Sir?" malandi siyang ngumiti kay Caspian na nagpakunot ng noo ko.

The usual? So laging pumupunta rito si Caspian? Like what the fu—fairytale.

Bumaling sa akin ang malanding receptionist at inirapan lang ako.

Aba? 'Di niya ba ako nakikilala?

"I'm with my wife, I don't want the usual. Give us the most expensive room you have here."