Niemand leeft voor eeuwig

3 de ontmoeting

Bond stond dus bij het grote gekartelde hek en keek omhoog een camera keek op hem neer. Een stem klonk door een luidspreker. 'Hallo, wie bent u?' riep de verdraaide stem. 'Ik ben de Dhr. J. Blond en heb een afspraak met uw eigenaar.' Jokte Bond alles vrolijk bij elkaar. 'Kom u maar'. Klonk de stem. Bond was verast en zag dat het hek langzaam open ging.

De omgeving zelf was een kaal oppervlak met overal aan de zijkanten stenen huisjes wat op opslagplaatsen moest lijken en overal om hem heen liepen in blauwgekleurde pakken bewakers rond. De Deur van het gebouw ging open en een oude geleerde keek hem aandachtig aan. 'Dus u wilt de baas spreken?' zei de man op een deftige toon. Bond knikte. De man liet Bond binnen en binnen handbereik hing daar een pak. 'Voor de zekerheid krijgt u van ons een veiligheids-jas aangewezen, daarbij hoort ook dat gasmasker.' Bond deed de jas aan en het gasmasker op en liep met de man mee naar een glazen wand. Met een druk op de knop ging de wand open en een alarm ging af. 'Volg mij'. Zei de geleerde en liep voor Bond uit. Bond volgde de man geïnformeerd achterna.

Bond bekeek de glazenruimtes en zag geleerde mannetjes bezig in dezelfde pakken als wat Bond ook aanhad. 'In al deze kruitkamers wordt de atoomenergie onderzocht.' Vertelde de geleerde terwijl Bond rondkeek. 'Ook ons rekenwonder is bezig met het gas hopelijk kunnen we haar storen?' 'Hé, een meisje in het gebouw. Lachte Bond. Zou ze hier vrijwillig meehelpen of onder bedreiging van die idioot van het gas?'

'Na u.' zei de man en hij wees naar de ruimte. Bond liep de kamer in en zag enkele mannetjes aan het werk en een vrouwelijk persoon achter de computer zitten typen. Ze stond op en kwam achter haar computer vandaan en keek de heren met aandacht aan. Bond schatte haar rond de 24 jaar ze had een klein opgebouwd lichaam lichte blanke huidskleur en blauwe ogen en bruinkleurig haar. Ze deed haar bril af en lachte lief. 'Kan ik u helpen? Vroeg ze hartelijk. Bond bloosde zacht. 'Hoe werkt die machine daar?' Vroeg Bond om zijn verlegenheid te verbergen. 'Die machine werkt als een computer met spatiebalk enz..., maar die kubusgevallen daarin zit gas kern-gas verborgen de grond waarop u staat is verwarmd daardoor.' Gaat de vrouw verder. 'Hoe heet u als ik vragen mag?' Kuchte Bond. 'Marja Bell' zei de vrouw. De geleerde kuchte. 'Genoeg geklets Mr. Blond we moeten verder met uw rondleiding.' Marja lachte mysterieus en ging weer achter haar pc zitten. Bond en de geleerde verlieten weer de ruimte met spoed.

'U bent hier zeker niet gekomen om alleen die gasbellen te zien bewegen? Vroeg de begeleider aan Bond. 'Nee. Antwoorde Bond. 'De baas wilt u ontmoeten'. Gaf de Wetenschapper aan. Met een snelle draf haasten de wetenschapper zich uit de voeten Bond probeerden hem steeds bij te houden. Een Deur ging open en een koude gloed gleed in Bond zijn ogen. Een lange man kwam op Bond afgelopen en gaf hem een hand. 'Mr. Blond is de naam? Vroeg de gedaante. Bond knikte. 'De wereld is met afsterven bedreigd en met natuurrampen'. Ging de gedaante verder. De man was lang en dik en had een klein snor aan zijn bovenlip en zwart haar hing voor zijn ogen. Bond zag niet zo wat bijzonders aan die man? Maar hij op een volkomen idioot die je vaak in spionagefilms ziet...

'nee, men maakt velen fouten die levensbedreigend zijn: onder andere Wit-Rusland daar heeft zich iets vreselijks afgespeeld.' Bond luisterede aandachtig want het kon van pas komen. 'De mensheid moet immuun worden tegen al die gassen daardoor moet ik het gas de lucht in laten schieten'. Bond schudden zijn hoofd en keek de man aan. 'dan dood u velen volken.' Zei Bond om de man op andere gedachten te brengen. 'Volkomen onzin ik wil het en het, en mijn wil is wet!' Snauwde de man.

'Idioot! Zuchtte Bond. De man hoorden het maar ging er niet op in. 'Werelddelen worden vergast alleen in dit stadium kan alleen worden geleefd als je deze pakken aan hebt. Maar goed hebt u genoten van uw rondleiding en weet u wat over gas?' vroeg de man aan Bond en inspecteerde hem dreigend. 'Ja, 'Antwoorde Bond overtuigend en wees naar de uitgang. 'Mijn begeleider brengt u daar wel heen, volg hem maar.' glimlachte de man. En een sterke gewrongen spierbundel kwam op Bond afgelopen. 'kom u maar mee. Lachte man vals. Bond liep met de spierbundel mee en zag hoe Marja een rapport aan de leider gaf. Bond werd buiten het hek gezet en het hek sloeg dicht.

De Spierbundel liep terug naar zijn baas en wenkte hem. 'Baas, die kerel ken ik! Kuchte Berend. 'Berend, waar ken je hem dan van? Vroeg de baas.' 'Ik heb hem het vliegtuig uitgeduwd richting Barcelona, het is James Bond en hij werkt voor M16. 'Dan heb ik een opdracht voor je Berend: Zorg dat hem wat overkomt en breng dan de uitslag spoedig bij mij.'

Daar stond Bond dan weer buiten het hek. 'Laat ik maar een bus nemen.' Dacht hij bij zichzelf. En hij liep naar een halte. Eenmaal een kwartier in de bus te hebben gezeten stapte Bond weer uit in het Centrum van Barcelona. 'Een terras.' Lachte Bond. En hij ging in de zon zitten en wenkte naar de ober. De ober kwam eraan en vroeg wat Bond wou drinken. La tapas? Vraagt de Ober. Wodka Martini, geschud, niet geroerd, en met een citroenschil.' de Ober knikte. Bond lachte terug. 'Nee, de middag was weer begonnen voor hem Spanjaarden hadden alle tijd van de wereld. Even later kwam de ober terug met hapjes en zijn Wodka Martini. Bond genoot van de zon en keek verwonderd toen zijn verrassingsmenu tevoorschijn kwam en voor zijn neus werd gezet. Hij nam een slok van zijn glas en keek naar al het moois wat Spanje had te bieden.

Plots voelde hij in zijn binnenzak ene kaartje. 'wat is dit?' Dacht Bond en hij haalde het kaartje uit zijn binnenzak. 'Marja Bell rekenwonder van de Gasindustrie.' Las Bond voor. Een telefoonnummer en haar huisadres stonden op het naamkaartje. 'Heeft ze dat expres gedaan of wil, ze eens van dichtbij ontmoeten?' Bond stopte het kaartje weer weg in zijn zak. De ober kwam nog even langs om te vragen of het naar wens was en vulde zijn glas voor de tweede keer weer bij. Bond knikte met volle mond en wees naar de lekkere salade die naast hem stond. De ober genoot van het antwoord en liep weer terug.

Nee, als het niet lekker was, dan was hij sneller weggegaan. Enkele minuten later dronk Bond zijn glas leeg legde zijn servetje op zijn bord en zag een bediende hem voorbij lopen. De bediende wees op de klok op het plein. Siësta. Zei de bediende. Bond betaalde en gaf een fooi. De Bediende knikte. 'met een volle maag en een lekker glas Martini achter de kiezen vertrok Bond terug naar zijn hotel. 'Wat zou Felix ervan gedacht hebben als hij Bond zag genieten met al dat eten en dat volle glas Martini? Bond dacht niet verder en liep door.