LAST FIRST NIGHT ( A ThirBea Fanfiction )

CHAPTER TWENTY-SEVEN

Baka magalit na naman kasi.

Pero Hanggang sa umalis kami at nagpaalam ay hindi ko siya nakausap. As if we're avoiding each other. On my part I just feel like I'm yet ready to talk to her kasi baka mag-away lang kami. Alam kong marami akong pagkukulang sa kaniya. Dapat akong bumawi. I promise after the League I'll give them all my time. I just need to be in this league for them.

End of flashback...
_______________________

I ran after her car. Binilisan ko ang takbo ko as guilt and regret sipped through me. Parang nawala ang kalasingan ko.

I shouldn't have said what said. Dapat inayos ko ang sarili ko bago ko siya harapin. Sobrang dami lang talagang nangyari this past days at kinain na ako ng pressure,kaba at pagod. I didn't mean na sumabatan siya kasi kahit hindi naman yun ang intensyon yun pa rin ang dating sa kaniya ng pagpapaintindi ko.

So I can't give up now. I can't afford to lose her again.

"I love you Thirdy with all my heart,see you on the other side of the moon".

"I love you Thirdy with all my heart,see you on the other side of the moon".

"I love you Thirdy with all my heart,see you on the other side of the moon".

"No!". Tuluyan na akong napaluhod ng tuluyang mawala sa paningin ko ang kotse ni Bea.

I cried on the rough texture of the street. Alam ko ang ibig niyang sabihin sa sinabi niyang yun. She's gonna give me space? Kakaiba Siya magbigay ng space eh.

My fist balled when I thought of losing them. I don't want to. It's all my fault. Mali pala ang sinabi ko kay Bea. Mas tama sigurong sabihin na mas maayos ang Buhay nila kung hindi nila ako nakilala because I'm such a disappointment.

For the last few days pinipigilan ko ang sarili kong puntahan si Bea. She doesn't deserve a disappointment like me right now. The urge of making myself better before going back to her is still stronger than the feeling of wanting to be with them.

After that night. Hindi ako naghabol. Hindi ako nagpakita. Not that I'm planning to stay like this forever pero sasamantalahin ko muna ang pagkaktaon at space na binigay ni Bea sa akin to make myself better and deserving for their love.

Sinabi kong hindi ko siya kayang mawala,totoo naman yun pero sa ngayon na-reapize kong siguro kailang kong magtiis.

And I promise that if I put myself together I'm gonna comeback to them and showered them with my best. Because after this I know in my heart that I will always come home to them. Nothing feels like home,nothing can replace them in my mind and heart.

Kahit saan ako magpunta lulan sila ng isip ko. Masakit dahil mabubuhay muna kami ng magkahiwalay sa ngayon pero alam kong hindi kami mawawala bilang parte ng isa't-isa. They will be my inspiration throughout the process.

Today is Bea's graduation day,kahit gaano ko pigilan ang sarili ko hindi ko talaga matiis ang hindi siya makita. Kaya pumunta ako,I was just standing on the side together with the crowd. I saw Jho wearing her toga so I went to congratulate her.

"Woi naligo ka naman ba?". Pang-aasar ko.

"Uy! Thirdy,congrats sakin noh? Thank you ha". She said sarcastically.

"Hahaha congrats JOWAna,ayy Wala ka pala nun".

"Ahh talaga ba?". Inis niya akong sinabunutan.

I look around hoping to see the love of my life.

"Oh di mo mahahanap loml mo jan". Napunta agad sa kaniya ang tingin ko.

"Anong ibig mong sabihin Jho?". Nag-alala kong sabi.

"Hindi ko nga rin alam. Basta ang sabi niya she can't make it today. Feeling special talaga yun si Beatriz gusto pa atang gumawa ng sarili niyang graduation day". Malungkot na sabi niya,she look away when I saw tears forming in her eyes.

"Grabe ang baho dito,dun muna ako Thirds ha. Sumigaw ka mamaya kapag aakyat na ako sa stage ha". Bilin niya at agad na tumalikod.

I sighed.

Bakit wala si Bea ngayon?

Hindi kaya may nangyari sa kaniya?

Dinaga ng kaba ang dibdin ko kaya Wala akong sinayang na oras. Agad akong nagmaneho papunta sa masyon nila.

Agad akong bumaba ng kotse at naglakad sa tapat ng gate nila.

"Bea! BEA!". tawag ko pero walang sumasagot at sarado din ang gate.

"Bea? Beadel? Babe?". Niyoyugyug ko ang gate nila.

Ilang minuto pa ang lumipas pero Wala pa ring sumasagot. Nabuhayan lang ako ng loob ng makitang bumukas ang front door.

"Thirdy?" Gulat na tanong ni ate Mela. Agad siyang lumapit at pinagbuksan ako ng gate.

Huminga muna ako ng malalim bago ako nagtanong.

"Ate Mela,bakit hindi pumunta si Bea sa graduation day niya? Saan Siya? Ayos lang naman siya diba?". Sunod-sunod kong tanong.

Nakita kong biglang napabalisa si ate Mela kaya kumunot ang noo ko.

"Ate Mela kakausapin ko lang siya ha".

"Wag na Thirdy,magpapahinga kasi siya". Pigil niya.

Umiling naman ako.

"Titignan ko lang siya".

I said and made my way inside their mansion. Una kong pinuntahan ang kwarto ni Bea. Lahat ng sulok binuksan ko pero walang Bea ang lumabas. Sinunod ko ang kay Davin. Napaupo dahil sa panghihina ng makitang halos Wala ng laman ang kwarto ng anak ko. Yung mga laruan na binigay ko sa kaniya wala na. I open his cabinet at Nakita kong kakaunti nalang ang mga damit doon.

"Thirdy". Nilingon ko si ate Mela.

"N-Nasaan s-sila ate Mela?". Nanginginig ang boses na tanong ko.

"Ang masasabi ko lang Thirdy,maayos si Bea. Ligtas sila". Aniya at tinapik ang balikat ko.

A sad smile form my lips. Pinigilan kong umiyak dahil pakiramdam ko wala akong karapatan. Huminga ako ng malalim at pumikit.

What a space.

Umuwi ako sa bahay ng wala sa sarili. Did I just lose her again? Did she just left me again? Funny how I thought that I deserve it but a part of me still couldn't process everything.

"Oh andito na si Thirdy manang oh".narining kong sabi ni manong.

"Ah Thirdy anak. Itong cake mo? Alam mo bang may cake kang nilagay dito baka nakalimutan mo at masira anak". Kumunot ang noo ko.

"Diba sayo to?". I blink when I remember that was   Bea brought that cake noong gabing yun.

Nilapag ni manang sa center table sa harap ko ang cake at umalis na.

I sighed before standing up and get a plate,fork and knife.

Bumalik ako sa sala at binuksan ang kahon. Nanginig ang labi ko ng mabasa ang nakasulat sa cake.

'guess my gender daddy'.

A sad smile plaster on my lips as tears started to form in my eyes. Ito ba ang dahilan kung bakit gusto niyang kainin ko na agad ng gabing yun ang cake na to? Is this her way of telling me the baby's gender? If it is,then this is the saddest gender reveal ever.

When I sliced the cake the inside of it is filled with color pink.

Deila Isabel

_________________

A/N: so ayun na nga pov yun ni Thirdy mga bhi! Random thought lang ha. How I wish people can read other people's pov noh? So we can understand beyond what we see and hear,kasi we can't stop ourselves from judging what we see without knowing their side. Char relate kasi ako jan maga bhi. Emzz lang. Alam kong mapanakit ang chapter na to wag kayong mag-alala hindi ito ang huli hehehe joke ½ 🥲