Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
sirène
Öylesine koşuyordum ki şimdiden ısınma turunu tamamlamış gibi hissediyordum. Bunca çabam Taehyung'un verdiği saatte onun spor salonunda olmaya yetişebilmek içindi. Hayır bir de spor salonu öyle bir yerdeydi ki arabayla gelmek aptallıktı. Yolun yarısını yürüyerek gelmek zorunda kalmıştım. Daha doğrusu henüz merkezin otoparkını bulamamıştım.
Binaya girer girmez kapıda beni elindeki kronometresiyle bekleyen Taehyung'la karşılaştım. Nefes nefese kalmış bir şekilde ellerimi dizlerime koydum ve soluklandım.
"Beş dakika on yedi saniye geç kaldın Jennie Kim." dedi o katı sesiyle.
Alnımda biriken teri sildim. "Üzgünüm." dedim ve doğruldum.
"Olma, bir daha geç kalmayacaksın çünkü." der demez arkasını döndü ve uzaklaştı. Adam iyi hoştu da... çok sinir bozucu bir disiplini vardı.
Arkasından ona yetiştim. Cam kapılı yerin kilidini açıyorken tabelaya baktım. Kapalı yüzme havuzu yazıyordu. Adımlarım istemsizce geriledi. Taehyung kilidini açtığı kapıyı araladı. Bense vücudumdaki gerginliği parmak uçlarıma kadar hissetmeye başlamıştım. Henüz hazır değildim bir havuz salonuna girmeye.
"Gelmiyor musun?"
Taehyung'un sesiyle o daldığım bir havuz dolusu kanlı anılardan sıyrıldım ve ona baktım. Gözlerimin dolduğunu yanışından anlayabilmiştim. Bir cevap vermeyince bana yaklaştı Taehyung. Tam karşımda durduğunda "Ben yapamam." diyebildim sadece.
Kaşları çatıldı. Kollarını birbirine dolayarak "Anlamadım?" dedi.
"Ben... yapamam."
Kafamın içinde durmadan bunu tekrarladığım için benden duyabileceği tek şey buydu. Gözlerimi ondan alıp yere götürdüm. Çok utanç vericiydi böylesine güçsüz görünmek. Arkamı döndüm ve seri adımlarla ilerledim. Uzaklaşmam gerekti.
Fakat o an yüksek bir düdük sesi ulaştı kulaklarıma. İrkilerek olduğum yere çivilendim. Usulca ona baktığımda bütün dikkatim ondaydı artık. Boynuna astığı düdüğü dudaklarının arasına götürmüştü Taehyung. Düdüğü bıraktı.
"Sanırım sana şu ana kadar kendimi yanlış ifade ettim."
Öyle bir ses tonuna geçmişti ki korkmamak elimde değildi. Biraz yaklaştı bana.
"Sana yapabilir misin diye sormadım." dediği an itiraz etmek için ağzımı açacaktım ki o devam etti.
"Sana yap diyeceğim ve sen yapacaksın! Anlaşıldı mı?"
Bana bağırarak emir vermesi beni yüzmeye başladığım ilk yıllara götürdü. Bu hissi unutmuştum fakat şimdi içimde canlanan bu ufak kıvılcım bana iyi gelmişti. Ben yapabilirdi- hayır... ben yapacaktım. Çünkü ben yüzmek için doğmuştum. Benim işim, hayatım, kaderim buydu.
