YALNIZ KIZ

'İçinde bir yerde'

"Benim hayatım koca bir yalandan ibaretti"

Sizce de hayat fazla acımasız değil mi?
Bazen çok tuhaf hissediyorum, sanki ben yokum ve bu yaşadığım herşey yalan. Hayatım, çocukluğum ve geride ne varsa...
Ben yalnızca kendimi tek sanırdım. Beni başka kimsenin anlamayacağına inanarak büyüdüm ben. Ama ruhunuz ne hissederse hissetsin, benliğiniz hayatta size ne yaşatırsa yaşatsın hiç tanımadığınız insanlar sizinle ayni acıyı paylaşıyor olabilir. Ben hayatı boyunca yalnız olan kız...
Şimdi inanıyorumki kimse yalnız değildir.

●●●

Kitabın kapağını kapatıp camdan dışarıya baktım. Ormanda hafif bir esinti vardı. Yemyeşil ağaçların üstü karla kaplanmıştı.

Hepimiz dertleştikten sonra odalara dağılmıştık. Birden gelen üşümeyle hırkama daha çok sarıldım. Kendimi çok tuhaf hissediyordum. Sanırım bu his hiç geçmeyecekti. Yeni insanlar tanımaya alışık değildim.
Savaş, rüzgar ve meriç...
Sanki yıllardır hayatımdalar gibiydi. Onlarında hayatı benimki gibi darmadağındı. Tek anlamadığım şey meriçe karşı çok farklı bir his vardı içimde.

Acımız aynıydı sanki. hissediyor gibiydik birbirimizi. Dudaklarımın kuruması ve gelen susama hissiyle düşüncelerimden ayrıldım. Hırkamın fermuarını çekip ayağa kalktım. Odadan ayrılıp mutfağa yöneldiğimde bir ses duydum.

Kapısı aralık olan odadan içeri baktığımda meriçi gördüm. Kabus görüyordu, terlemişti. Çekinerek içeri girip yanına yaklaştım.
Sayıklıyordu.
"Anne ne olur ölme"
Yatağın köşesine oturduğumda boğazıma bir yumru saplandı sanki. Her gece gördüğüm kabuslardan meriçte görüyordu. Ellerim istemsizce saçlarına gitti ama dokunamadan havada kaldı. Tekrar sayıkladı.
"Baba yardım et"

Fark etmeden akıttığım yaşlarımı elimin tersiyle sildim. Omuzuna hafifçe dokunarak titrek sesle konuştum.
"Meriç"
"Anne bırakma beni"
"Meriç uyan kabus görüyorsun"
Onun daha kötü olduğunu gördükçe bu sefer ellerim alnına dokundu. Çekinmeden terini sildim.
"Meriç ne olur uyan bak buradayım ben, kabus görüyorsun"

Hızla yatakta doğrulup bileğimi sertçe kavradı. Hızlı nefesleri karşısındakinin ben olduğumu görünce düzene girmeye başladı. Öylece gözlerime bakarken birden sarılmasıyla kollarım havada kaldı. Sarılamadım. Gözyaşlarım omuzuna dökülürken sustum. Sustu. Geri çekilince ilk konuşan ben oldum.

"Anneni gördün dimi vurulduğu anı, öldüğü o geceyi"

"Sen nereden biliyorsun?"

"Sayıklıyordun ve kendimden biliyorum her gece annemi babamın öldürdüğü o geceyi rüyalarımda görüyorum çok nadir uyuyorum, uyuduğum zamanlarda da senin gibi kabuslar görüyorum sonrasında beni uyandırmaya çalışan poyraz oluyor. Asla geçmiyor bu biliyorum"

"Senden birşey isteyeceğim öykü bu an aramızda kalsa olur mu"

"Olur"

Yanındaki kominin üstünden bir bardak su döküp içtikten sonra bana döndü.

"Sen neden uyumadın?"

"Ben genelde uyuyamam, uyursam kabus görüyorum senin gibi"

İçten bakışlarla baktı gözlerime. Seni anlıyorum der gibi. Meriç tam birşey söyleyecekken gelen sesle irkildim.

"O neydi"

"Bilmiyorum"

Çekmeceden aldığı tabancayı beline yerleştirdi. Korkuyla yüzüne bakınca açıklama yapma gereği duydu.