Melina günlerce çalıştığı bir projeyi sunmak için gittiği üniversitede en yıkıcı felaketin içerisinde bulur kendini. Yıllarca içinde tuttuğu ve kimseye bir nebze belli edemediği o hislerin kayboluşunu izlerken, asıl sorun bu değildi. Asıl sorun; tüm...
"Çünkü odaklanmıyorsun lânetli fâni." Gözlerimi devirip daha kaçıncı kez deneyeceğimi bilmeden ofladım. "Hiçbir şey düşünmeden edemiyorum ama." Yaşlı kâhin yanıma doğru adımlarken yuvarlak çizginin ortasında oturmaya devam ettim.
"Sadece içindeki gücü düşün, açığa çıkacak o yıkıcı gücü. Hadi bir kez daha deniyoruz." Hızlıca başımı sallayıp ellerimi söylediği gibi öne doğru uzattım. Sıkı sıkı yumduğum gözlerimi serbest bırakırken beynimin içinde dolanan fazlalıklardan kurtulmaya çalıştım.
Odaklanmaya çalıştığım her saniyede Karan beliriyordu gözlerimin önünde. Tüm bu düşünce yığınıyla nasıl başa çıkmam gerektiğini henüz bilmiyordum. Ama Karan'ın yanında olabilmem için bunu öğrenmeye acilen ihdiyacım vardı.
Karanlık, düşündüğümüzden daha derin bir kavramdı belki de. Sadece göz kapağımı kapattığımda açığa çıkan bir şey olmayabilirdi, ben karanlığın kendisiysem irislerimin odaklandığı her yerde onu görebilirdim. Sıkı sıkı yumduğum gözlerimi serbest bırakıp sonuna kadar açtım. Sabit ve hareketsiz bir biçimde, ilk görüş alanıma giren kısma odaklanıp sadece karanlığı düşündüm.
Sadece karanlık...
Parmak uçlarımdan itibaren başlayan titreme hissi, en kısa zamanda tüm vücuduma yayıldı. Hafiflediğini hissettiğim bedenim bir kuş tüyünden farksızdı sanki. Henüz neler olduğunu bilmiyordum, bu nedenle hızlanan kalp atışlarım endişemi bastırmak yerine daha fazla yükseltiyordu.
Avuç içlerime toplanan ağırlık gitgide artmaya devam ederken, sanki tüm bedenimin ağırlığı avucumda birikmiş gibiydi. Öne doğru uzattığım kollarım ellerimi daha fazla taşıyamadan iki yana düştü, tam o sırada tüm bu dengesiz hislerin bedenimden çekildiğini hissettim.
Yığılıp kaldığım çemberin ortasından zorlukla doğrulurken kâhinle göz göze geldim. "İşte bu iyi bir başlangıçtı." Heyecanla ayaklarımın üzerine yükselirken aşırı terden suratıma yapışan saçlarımı kulaklarımın arkasına sıkıştırdım. "Gördün değil mi? Neler olduğunu sende gördün?"
"Bu sadece başlangıç lânetli fâni, heyecanlanacağın kısım burası değil. Şimdi biraz dinlen, 40 dakika sonra tekrar burada ol." Gözlerimi devirip ağır ağır başımı salladım. Bu adamın memnuniyetsiz tarafı gerçekten hiç çekilmiyordu.
***
Ayaklarımı duvara dayamış, başımı da yatağın bitiminden aşağıya sarkıtıp tavanda oluşan çatlakları ve yıpranmış boya döküntülerini izleyerek zamanımın dolmasını bekledim. Biraz zaman sonra ellerimi kaldırıp kızaran avuç içlerime odaklandım.
