4 sene önce
Jungkook Seul'e ilk defa geliyordu. 2 sene boyunca kendini sıkıp çalışmanın karşılığını Kore'nin en iyi okulunu kazanarak almıştı. O kadar çok çalışmıştı ki sevgilisi ona ilgi göstermediğini öne sürerek başka insanlarda aramıştı bunu, kendisi ile sevgiliyken. İlk sene aşk acısı ve bazı kafa karışıklıklarından dolayı sınavı kazanamamış olsa da ikinci sene, terapiye başlamış ve derslerine daha çok asılmıştı.
Yıpranmıştı. Ve buraya gelirken kendine verdiği iki söz vardı.
Bir 'asla aşık olmamak'
İki ' dersleri yüzünden sosyal hayatından feragat etmeyecek'
Günümüz:
2 haftadır kafamı bile kaldırmadan finallere çalışıyordum. En son Taehyung ile konuştuğumdan beri telefonumu dahi açmadan derslere odaklanmış en azından notlarımı yükseltirim diye düşünmüştüm.
Zaten ben normalde Tae ve Jimin dışında kimseyle konuşmuyordum ki.
Bu şehire geleli 4 sene oldu ve ben Taehyung'dan başka birine ihtiyaç duymadım hiç. O benim hayatımda bir çok yere sahipti. Jiminle de onun en yakın arkadaşı olduğu için tanışmıştım ve şimdi hâlâ Jiminle konuşmaya devam etsem bile oda arkadaşlımız dışında pek muhabbetimiz yoktu.
Koskoca şehirde yalnızmışım kısaca.
Her şeyim tek bir insana bağlıyken şimdi kimsem kalmamış.
Kendime verdiğim sözleri hatırladım. Aptal gibi yine aynı şeyleri yaşıyordum. Bir başkası için kendimden ve hayatımdan vaz geçiyorum.. Ömrümü tüketiyorum.
Bıkkınca kafamı tekrardan derslere gömdüm ve kendime verdiğim hasarları görmezlikten geldim.
Tutamayacağın sözler verme kendine Kook.
4 sene önce
Jungkook elinde tuttuğu çantayı yurt yatağının altına yerleştirirken yanďaki boş yatağa çevirdi bakışlarını ve 'acaba' dedi. 'Acaba yeni oda arkadaşım kim olacak?'
