Dear Bebe, .℘ᶴᶬ.

“Manahamik na nga kayo d’yan.  Ayan na nga 'di ba, hintay lang. Sa Thursday promise! Why so gwapo kasi?” Saka ako bumalik sa pagde-day dream ko kay Drew.

“Gwapo nga, hindi ka naman napapansin!” 

“FYI! Pinapansin niya kaya ako. Kilala nya ‘ko no! Tinulungan niya pa nga ako noon!” depensa ko. Totoong may pagkasuplado si Drew pero minsan lang, basta mahal ko pa rin siya.

“Kelan, aber? Way back 1579?” pang-aasar ulit ni Abi.

“Sige! Sige, huwag kayong titigil ha!” saka ko sila pinagiirapang dalawa. “Nung 3rd year kami, maka way back ka naman Abi!” Malay ko naman kung hindi na tanda ni Drew iyon. Kung hindi naman, bakit niya ako nginingitian ‘di ba? And these past few days kapag nakikita ko siya, titingnan niya rin ako at nagha-hi na rin siya, ‘di ba improving? May development, kahit nagmumuka na akong hopeless minsan.

“K! Sana lang tanda niya pa ‘yun!” Mga atribida talaga sila kahit kailan.

Sasagot pa sana ako, ngunit dumating na si Sir kalbo -- Professor namin sa FA15. Hindi ako hater ni Sir, mabait din kasi iyon, sadyang ayaw niya lang ng hindi nakikinig sa oras ng klase. Tatlong oras ang itinagal ng klase namin, may bago kasing plate na ipinagawa sa'min. Kung sabagay, huling klase na namin ito for this day.

Bakit ko nga ba nagustuhan ang tulad ni Drew? Simple lang, dahil siya ang tigapagligtas ko. Tandang-tanda ko pa noon…

                                                                              

I was a Third year High School Student back then. Ako yung tipo na walang imik, nilalayuan ng lahat, walang kumakausap at wala ring pumapansin. Hindi ko alam, basta para lang akong hangin sa kanila. Ordinaryong babae lang naman talaga ako. Hanggang sa isang araw, ginabi na akong umuwi, nilinis ko pa kasi ang buong kwarto namin. Dahilan sa hindi kumilos ang mga naturingang Cleaners that day. Ewan ko ba, nasanay na sila na kahit may naka-assign na, ako pa rin ang naiiwan para gawin ang mga iyon. Nakasanayan ko na rin siguro. Lagi silang ganito, ang pinagkaiba lang ngayon, this day mas na-late ang uwi ko. Diniligan ko pa kasi ang mga halaman sa likod. Gustong-gusto ko talaga ang paghahalaman, marahil ay nakuha ko ito kay Mama.

Umuwi  rin ako matapos noon. Medyo nagdidilim na at may kalayuan pa ang Bus Stop, kaya naman hindi ko maiwasang tayuan ng balahibo. Napansin ko na lang na may sumusunod sa'kin na dalawang lalaki. Hindi ko sila mga kilala, siguro kaedaran ko lang rin sila. Nagsimula akong lumakad ng mabilis, ngunit nakasunod pa rin sila. Hanggang sa naabutan  nila ako. Hindi ko malaman ang ikikilos at gagawin ko, maski ang utak ko ay kusang nablanko dahil sa mga  nakakatakot na itsura nila. Halos namumula ang mata ng mga ito at amoy rin ang halimuyak ng alak sa bawat kilos nila.

Meron sa harapan ko at sa likuran naman ang isa. Hindi ko alam kung ano ang gagawin, pilit nilang kinukuha ang bag ko. Habang nakahawak ang isa sa mga braso ko.

“Miss ibigay mo na, kung hindi mas masasaktan ka lang!” Sabi ng pangit na nasa harap.

“Ang kinis mo naman, mukang may malalamang tyan pa tayo, Pare!” Sabi ng nasa likuran ko, na ngayon ay nakahawak na rin sa braso ko. Doon ako mas lalong kinilabutan. Lalong nanaig ang kaba at takot sa loob ko. Sinimulan nilang himasin ang mga ito na tila ba gutom na gutom sa laman.

“H’wag po Kuya, h‘wag po! Parangawa niyo na!” pagmamakaawa ko sa kanila. Handa akong ibigay ang lahat ng laman ng  bag ko, ‘wag lang nila akong sasaktan.