[...] Κουραστική μερα και αυτή. Ίδια με τις υπόλοιπες... Και αυτές που πέρασαν αλλά και αυτές που θα έρθουν... Μια λουπα ζω κάθε μερα. Έτσι νιώθω. Δεν ξέρω πλέον αν εχω όνειρα και οι ελπίδες για κάτι πιο ενδιαφέρον όλο και λιγοστεύουν στο μυαλό μου. Ίσως να ακούγεται πολύ μελό το ξερω, αυτη τη στιγμή όμως ετσι νιώθω.
Τέλος πάντων. Αποφασίζω να χαλαρώσω σήμερα. Τέλος η παρουσίαση, η οποία ήταν ένα επιπλέον άγχος.
Πηγαίνω στο δωμάτιό μου ακριβως μετα το τηλεφώνημα με την μαμά μου. Το δωμάτιό μου είναι το μέρος που νιώθω ασφάλεια. Είναι η φωλιά μου κατά κάποιο τρόπο ακόμα και τωρα που μένω μόνη μου στο διαμέρισμα.
Το δωμάτιό μου είναι ούτε μικρό ούτε και μεγάλο. Είναι τόσο όσο. Καθώς μπαίνεις στα αριστερά βρίσκεται το κρεβάτι μου ενω στα αριστερά το γραφείο μου. Γενικά μοιάζει πολύ με παιδικό ή εφηβικό δωμάτιο. Ροζ , μωβ λιλα χρώματα, μαξιλαράκια, χαριτωμένα διακοσμητικά που πολλές φορες μοιάζουν με παιχνίδια. Τέλος, η κρυφή παρέα μου... ποία είναι αυτή; Είναι ένα λουτρινο πολυ μικρό αρκουδάκι που κάθεται δίπλα στο κομοδίνο του κρεβατιού μου. Μου λείπουν πολύ τα λουτρινα αρκουδακια μου. Είναι το μόνο που μπόρεσα να φέρω. Συχνά το κοιτάω στα γυαλιστερά ματάκια του και του λεω ολα τα εσώψυχα μου... Αν είχε μιλιά το καημένο θα με είχε βρίσει. Επίσης, πολλές είναι οι φορές που με έπαιρνε ο ύπνος με εκείνο στην αγκαλιά μου.
Έχω σκεφτεί πολλές φορές να το ονομάσω. Και αναρωτιέμαι σαν μικρο κοριτσάκι " Είναι κορίτσι ή αγόρι;" Βαθιά μέσα μου, κάτι έχει την ανάγκη να είναι αγόρι... Να είναι ο καλός πρίγκιπας μσταμορφωμενος... που αν τον αγαπήσω πραγματικά θα λυθεί το ξόρκι και θα τον γνωρίσω...
Όσο σκέφτομαι αυτά χαμογελάω ασυναίσθητα. Σκέφτομαι " Θα περιμένω οσο χρειαστεί για να λυθεί το ξόρκι " και ξαναγελαω.
Η σκέψεις μου αρχίζουν και ξετυλίγονται πάλι , ή καλύτερα αρχίζουν και τυλιγονται και μπερδεύονται και φτανουν πάλι σε ενα μελαγχολικό σημείο. Σκέφτομαι αν θα μπορέσω να τον γνωρίσω αυτόν τον πρίγκιπα μια μερα. Αν θα υπάρξει για εμενα πρίγκιπας... Τόσα χρόνια τα άγχη μου, οι σκεψεις μου και οι υποχρεώσεις μου δεν μου επέτρεπαν να εχω χρόνο αλλά και ενδιαφέρον για αυτά... Ή μήπως όχι... Μήπως ο ίδιος μου ο εαυτός φοβόταν και δεν μου το επέτρεπε... Ναι. Αυτό ήταν. Ο εαυτός μου.
Έβαλα μια ταινία όσο ήταν ακομα νωρίς.
Ρομαντική. Όπως αυτές που βλέπαμε με τια φίλες μου στο γυμνάσιο και μετά λέγαμε ψιθυριστά τα όνειρα μας και τα σενάρια στο μυαλό μας για να μην μας ακουσει κανένας... Μου λείπει όλο αυτό...
Μου λείπουν πολλά... Μου λείπει κατι ενδιαφέρον... Λείπει το χρώμα και η νεραϊδοσκονη! Λείπει το παραμύθι...
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Ακατέργαστη ομορφιά ...
Teen FictionΗ Αγάπη είναι μία εικοσάχρονη φοιτήτρια ή οποία ζει πλέον μονή της και κάνει πρακτική στην νοσηλευτική. Είναι ένας ξεχωριστός νέος άνθρωπος -όπως όλοι μας- απλώς η ρουτίνα και η πίεση της καθημερινότητας της στερούν την χαρά και την όρεξη για ζωή...
