Umarım hepimizin seveceği güzel bir fic olur bebeklerim
İyi okumalar, çokça sevgi size ve Yoonmin'e <3
*
Tombul parmaklarıyla telefonun ekranını bir sağa bir sola kaydırmaya devam etti Jimin. Anılar denizinde yüzmek için fazla beceriksiz olmalıydı ki gözyaşlarında boğuluyordu. Ellerinin titrediğini yeni fark ediyordu, elleri hiç titremezdi. En son ne zaman yutkunurken boğazının yırtılırcasına acıdığını hatırlamasa da şimdi böyle hissediyordu. Sahi en son ne zaman canı bu kadar yanmıştı? Onu da hatırlamıyordu, muhtemelen hayatında Yoongi olmadan önceleri olmalıydı. Yoongi canının yanmasına, kalbinin kırılmasına, incinmesine asla izin vermemişti. Bundan sonra bu duygulara daha aşina olacak gibiydi.
Şimdi dizlerini kendine çekmiş titreyen parmakları ve elinde sıkıca tuttuğu telefonu ile soğuk ve sessiz stüdyoda oturuyordu. Yalnızlık kavramının karşılığı yanında Yoongi'nin olmaması mıydı? Eğer öyleyse şimdi oldukça yalnız hissediyordu. Kalbinden bir şeyler çıkıp gitmiş ve yerini boşluğa bırakmış gibiydi. Bu boşluk zamanla geçerdi değil mi? Sonsuza dek öyle kalamazdı. Buna inandırmak istiyordu kendini Jimin. Bir gün uyandığını ve kalbindeki boşluğun gitmiş olmasını diledi sadece. Başka bir şey gelmiyordu elinden.
Uçak modundaki telefonuna sayısız arama gelmiş olabileceğini düşünüyordu şimdi. Muhtemelen kendisi için endişeleniyorlardı. Bu boş stüdyoda olabileceği fikri kimin aklına gelirdi? Boş ve sessiz..hatta buz gibi. Sahi bu stüdyo gibi buz kesecek miydi kalbi? Yoongi'nin yerini bu keskin sessizlik mi alacaktı? Tam olarak aşkın yok olması böyle mi hissettiriyordu? Hiçbirine verecek bir cevabı olmaması canını sıkıyordu. Şimdi yokluğu ile endişelenenler Taehyung, Jungkook ve diğerleriydi muhtemelen.
Peki Yoongi? Ondan bir tek mesaj var mıydı? Yanlışlıkla dahi olsa kendisi için endişelenmiş miydi? Bir an olsun nerede olacağını düşünmüş müydü? Birlikte bir yılını çok doldurduğu sevgilisini özlüyor muydu? Henüz birkaç saat olmasına rağmen bu ayrılık laneti kendisini de rahatsız ediyor muydu? Bu sorular Jimin'in beynini kemirmeye devam ediyordu. Daha da kötüsü hiçbirine verecek en ufak cevabı yoktu. Şimdi buradan kalkıp giderken profesyonel mi olmalıydı? Kalbindeki acıyı hiçe sayıp günlük yaşamına devam mı etmeliydi? Başka bir çaresi yoktu; onlar şimdi ayrılmışlardı.
*
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
