Whisper my Name, Damon

Chapter 00

Prelude

Binaba ko ang baso ng wine nang makita kong wala ng laman. Ramdam ko ang pamumula ng aking pisngi dahil pangatlong baso ko na din iyon. Hindi ko alam kung papaano ako napapayag ng isa sa mga kaklase ko na mag-attend sa reunion ng batch namin. But so far, I'm enjoying it. I can actually take this as a opportunity to socialize with potential clients since it's quite hard to earn good reputation especially here in this small city.

After years of thriving to earn a doctorate degree in physical therapy and collecting experiences in this field, I can finally work on my own and build my own name. Mahirap pero kinaya ko naman.

Kakayanin.

Pero hanggang kailan ba ako may kailangang patunayan?

Inikot ko ang aking mata sa buong paligid. May ilan din akong kakilala na binati ako, konting kamustahan, at nagusap lang din ng saglit. They even asked me why Sadie couldn't attend. Sabay din sana kaming pupunta rito kaya nga lang her flight back home was reschedule to the following week.

"Halos may sampu ding hindi naka-attend sa reunion ng batch natin. Pati hanggang sa pagtanda, absentees pa rin?" Reesa, the president during our school year before and the one who organized the reunion uttered.

"Busy din siguro sa kani-kanilang buhay, Rees. It's part of being adult. We're not kids anymore." one of them said.

"Tama. Maski ako nga... halos mahirap ding isingit sa schedule ang reunion dahil sa trabaho." rinig kong saad ni Jerome, isa sa mga kaklase ko noon.

Mataman lang din akong nakikinig sa usapan nila. Hindi din talaga ako magtatagal dito. Marami pa akong aayusin sa opisina bukas.

"Si Damon ba makakapunta?"  I heard someone asked in our group.

Ang ilan sa kanila ay napatingin saglit sa gawi ko. I shifted on my seat as I heard a familiar name they mentioned. Plano ko sanang sumisip ulit ng wine para maiwasan na hindi ako ang magsagot pero wala na palang laman ang baso ko!

I kept my poker face as I shrugged my shoulders. Asa namang may alam ako.

Ilang segundo ay si Jerome na lang din ang nanira sa katahimikan na bumalot sa mesa namin.

"Damn, an elite like him would probably have a hectic schedule pare. Huwag mo nang asahan yon."

"You know when he ran as the Governor of the whole region, I was actually rooting for him. Grabe din ang mga programs at infrastractures na naipundar niya kahit noong hindi pa man siya involve sa politika."

"Bata pa siya kumpara sa mga tumakbong kalaban niya diba? Pero kung tutuusin mas marami pa siyang nagawa."

"Talking about a competent governance, huh?"

"What do you expect? Noon pa naman kasi bigatin na yon."

"Anong bigatin? Ni hindi nga umiimik noon!" Jerome snorted.

Wala silang alam sa kung anong pinagdadaanan ni Damon noon. So how can he talk when he's afraid to utter a single word before because of his anxiety? I even taught him patiently how to converse with someone and to make friends.

"Kahit hindi pa man umiimik, takot na kayong kausapin miski lapitan man lang siya!" singit ng isa sa mga dating kaklase.

"Pare, kahit nga makipagtinginan man lang sa kaniya nanginginig na ko!" Harley laughed, shaking his head off as if he remembered a scene on his head.

Napuno ng tawanan at ingay ang mesa. Sumabay na lang din ako sa tawa nila para kunwari belong.

"Marami na sigurong chix yon–" Harley stopped what he's about to say when his wife on his side pinched him.