The Only Girl Of Section 5

Chapter 75

"You think we're joking right now?" Napatigil ako nang marinig ang seryosong boses na iyon ni kuya DZ.

"CJ, you look like a boxing fighter. Pangarap mo bang maging punching bag? Look at your face! The last time na napaaway ka you ended up in a d*mn hospital with broken bones!" Segunda naman ni kuya BZ.

"ALMOST broken ribs. At tsaka hindi kaya iyon yung huling away ko." Pagtatama ko.

"Ah so gusto mong matuluyan? Halika dito ako mismo babala diyan." Inis na saad ni KZ at akmang lalapit saakin.

"Ay sa pagkakaalam ko bawal makisali yung may pangalan na Kaiden Zen." Sarcastic na saad ko. Mabuti nalang at inilayo siya agad ni ate FZ dahil baka mag-sabong kaming dalawa neto kapag humakbang pa ulit siya palapit saakin.

Ay ano ka? Manok?

Hindi lang naman manok ang pwedeng magsabong ah?!

"CJ anong nangyari diyan sa pagmumukha mo at bakit umuwi kang ganyan ang itsura?" Muling tanong ni kuya DZ.

"Napaaway nga paulit-ulit." Sagot ko na lalong ikina-usok ng ilong niya. Ayan na dragon na siya.

"ANONG KLASENG SAGOT ANG NAPAAWAY?! OBVIOUS NAMANG NAPAAWAY KA! ANG TANONG KO AY KUNG BAKIT KA NAPAAWAY?!" Kumuyom ang kamao ko nang mag-higher do siya. Unti-unti na ding bumibigat ang dibdib ko.

"Tinuruan ko lang ng leksyon yung mga taong walang magawa kundi manira ng buhay." Bulong ko at nag-iba ng tingin. Nag-iinit na din ang gilid ng mata ko.

"DAHIL BA 'TO SA SECTION 5?! CYAN JADE—"

"THIS ISN'T JUST ABOUT SECTION 5! THIS IS ABOUT THEIR LIVES AND YOUR LIVES TOO! YES! I GOT INVOVLED IN A FIGHT TRYING TO PROTECT YOU FROM THOSE SH*THEADS WHO KEPT ON BOTHERING EVERYONE AROUND ME BECAUSE OF WHO?! ME! BECAUSE OF ME!" I couldn't help but shout at him too. His looks softened when he realized that his shout didn't help.

"What?" Gulat na tanong nila. Pinahid ko ang tumulong luha mula sa mata ko at binuo ang boses ko.

"Tinarget nila yung section 5, kuya. Napaaway ako dahil prinotektahan ko yung pangalawang pamilya ko. So, I'm sorry, for going home looking like a d*mn mess. Masama na ang loob ko sakanila, please, huwag na kayong dumagdag." Saad ko at dere-deretsong naglakad paakayat ng langit—este ng kwarto ko.

Pabalibag kong isinara ang pintuan at hindi napasandal doon. Nagpadausdos ako paupo at hinawakan ang ulo ko. Hindi ko napigilang maiyak habang inaalala yung mga pangyayari kanina. Napatingin din ako sa mga kamay ko at lalong napaiyak. Humawak ako ng baril. Ako mismo. At hindi lang iyon. Muntik pa akong makapatay kanina. Leche!

"Ngayon ko lang na-realize, ang panget mo palang umiyak."

"P*TANG*NA!" Agad akong napatayo at hindi napansin yung doorknob kaya malakas yung pagkakauntog ng bumbunan ko.

"BWAHAHAHA! B*BO AMP*TA! HAHAHA!" Sinamaan ko ng tingin ang nagtatawanang sina Klarenz at Riu na tuwang-tuwa.

"MGA LECHE! PAANO KAYO NAKAPASOK?!" Bulyaw ko sakanila at hinimas yung nauntog saakin. Inis kong binato sa direksyon nila yung makapal na notebook na nasa ibabaw ng study table ko. Hindi nila iyon napansin kaya hindi agad sila nakaiwas. Unang tinamaan si Klarenz kaya nahulog siya sa kinauupuan niya. Sumunod na tinamaan nung pangalawang notebook na ibinato ko ay si Riu. Dasurv!

"Aray! Bakit namamato?!" Angil nilang dalawa. Tinaasan ko sila ng kilay at akmang ibabato din yung sapatos ko pero yumuko agad sila.

"Tch. Kung nagkataon na yung mga pinsan ko ang andito sa kwarto ko baka nakakulong na kayo ngayon." Sabi ko at tumayo. Tsaka ko lang napansin,