Çıkmaz Aşk

10

O geceden sonra azalmadı kavgalarımız,korktuğum şey oluyordu.Değişiyorduk.Sürekli gündeme bir ayrılık konusu geliyordu.Her seferinde yine birbirimize dönüyorduk.Ne olursa olsun Hazal Esersiz yapamazdı.
Çok güzel şeyler de yaşıyorduk.Aşkımız da kavgalarımız da çok şiddetliydi.Ben Eserin ailesiyle tanışmıştım.Tüm ailesi beni çok sevmişti.Kendi kızları gibi davranıyorlardı.Ben de onları çok sevmiştim tabii.
En çok Eser mutlu ediyordu evet ama en çok da o üzüyordu.Eski enerjim,mutluluğum git gide azalıyordu.Eser çok değişmişti kıskançlığı kısıtlaması iyice artmıştı.Artık sadece Eser mutlu olmamı isterse,o mutlu edebilirse mutluydum.
Mutluluğumun da üzüntümün de tek sebebi o olmaya başlamıştı.Zaten çok arkadaşım yoktu ama olan tek tük arkadaşlarımla da Eser sevmiyor diye aram bozulmuştu.Sadece Eser sevmiyor diye değildi aslında,ben her şeyimi Eser bildiğim için annemle bile konuşmayı azaltmıştım.Ne kadar oluyordu kim bilir telefonlarını açmayalı.Tek o kalmıştı hayatımda.Eser de tüm çevresini yavaş yavaş hayatından çıkarmıştı.Sadece bana harcamak istemişti tüm sevgisini,vaktini.Buna rağmen her kavgada beni suçluyordu.Herkesi senin için sildim ben diyordu.
Hayatımda tek onun kalmasından şikayetçi değildim.Ben zaten onunla yeterince kalabalıktım.
Eser bana kötü davranmaya başlamıştı.Artık gözlerimin içine baka baka da kırabiliyordu beni.
Artık kavgalar bitsin uzamasın diye her kavgada ayrılık mevzusunu açmaya başlamıştım.Sadece o zaman kendine gelmeyi başarabiliyordu.O zaman her şeyi sinirden söylediğini fark edip özür dileyebiliyordu.Ama hiç unutamıyordum,hep bana kıyamadığı,gözlerime bakarken bile narin davrandığı zamanları.
Tüm kavgalarımıza.Tüm ağlamalarıma.Eski enerjimin kalmamasına rağmen.Eser iyi ki vardı.Bir kabus görsem direkt onu arardım.Ayağım taşa değse benden önce onun canının yandığını bilirdim.Onsuz çok yalnızdım.Onunla da sanki devleri bile yenerdim.
Hayallerimiz git gide büyüyordu.Tabii benim korkularım da...