Çıkmaz Aşk

BAŞLANGIÇ

Dün geceden sonra hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağı bilinciyle uyandım. Odamın her tarafı dün sinirlenip dağıttığım kitaplarla doluydu. Yine insanoğlu en sevdiğine zarar vermişti. Kalkıp kitaplarımı topladım. Kandırılma hissi midemi bulandırıyordu. Asıl acı veren şey zaten bu histi sevilmemek değil de sevildiğini sanmak.
Ben kimseye kin duymazdım zaten herkesi severdim ama onu bi ayrı sevmiştim onun da beni sevdiğini düşünmüşüm. Ağır gelmişti belki de sevgim o zaten hiç bu kadar sevilmemişti ve hiç bu kadar sevilmeyecekti. Çok güzel sevmiştim yaptığı onca şeye rağmen üzüntüm nefrete dönüşmüyordu, ondan nefret edemiyordum sadece canım çok yanıyordu ve nasıl geçeceğini hakkında da en ufak bir fikrim yoktu.
Ve şimdi de insan oğlu en sevdiğine sığınacaktı.
Üstüme hemen bir hırka alıp evden çıktım.Eski enerjimin kalmamış olması her farkına vardığımda göğsüme saplanıyordu eskiden ilerdeki parka kitap okumaya bile gitsem enerji dolu bir şekilde hazırlanırdım.
Evimin ilerisindeki kitap sahafına girdim.Sanırım bu benim en büyük şansımdı.Burada genelde kimse olmazdı bu yüzden en sevdiğim yerlerdendi. Bir adam dikkatimi çekti okuduğu kitabı veriyordu dışardan bakınca ne kadar mutlu görünüyor diye düşündüm kendi üstüme başıma baktım refleksen, yanında ne kadar da zavallı görünüyordum.
Çıkmasını bekledim ve çıkınca bıraktığı kitabı aldım. Gideceğim başka bir yer yoktu ya da biri. Evime doğru yürümeye başladım, yaklaştıkça içim daralıyor nefesim hızlanıyordu.
Sonra o an en istemediğim şey oldu. En son duymak istediğim o sesi duydum
-Hazal,HAZAL bekler misin biraz ?