I'm not doing this to please her. I'm just doing her a favor and she should be thankful.

Nang makarating na kami sa gitna ng garden ay tumigil kami sa tapat ng fountain. Binitawan ko naman sya at hinarap. "Don't you still know me?" pagtatanong ko.

"A-Alam ko. Kilala na kita. Ikaw si Mr. Walang... E-Este si Mr. James Laurier na anak ng may-ari ng university na to. Oo na kilala na kita kaya pwede kalimutan mo na lang yung nangyari?" sagot niya habang nakataas ang mga kamay niya paharap saakin.

"No, that's not enough. I want you to bend down on your knees and apologize," pag-uutos ko. Siguro naman ay madaling punishment lang yun sa kabila ng pananakit niya saakin kaninang umaga.

"W-What?! 'Bat ko naman gagawin iyon? Nag-sorry na ko kanina at kilala na kita ngayon. Hindi pa ba sapat iyon? I promise I won't mess on you," pag-rereklamo niya.

"I said, it wasn't enough. Hindi pa ba malinaw ang ginawa mo? Binangga mo ko kanina, Yes, you apologized but you just run off like it was nothing. Pero hindi lang iyon. You even dropped whatever food that was on my uniform and said sorry. But then you f*cking kick my... my... You just kicked it like a soccer ball!" sigaw ko. Malay ko ba kung anong klaseng bagay yung natapon sa coat ko and besides, ang sakit pa din ng alaga ko.

Pero imbis na makonsensya ay bigla pa itong natawa.

"Why are you laughing?!"

"Okay. Okay. I get what you mean Mr. James Laurier, pero lahat naman iyon ay by accident lang. Meaning hindi ko sinasadya. I already said sorry and even explained to you what happened. At tsaka di ko naman sisipain yang ano mo kung hindi ka nagsabi ng kabastusan sakin," pag-i-explain niya pa.

Alright, I admit I accused her and had said something that was quite rated but damn, siya pa lang inaya ko to sleep with me. Now that she shows who I am, she should be grateful, isn't she?

"It was your fault because you annoyed me!" sagot ko na lamang. I feel like pag sinabi ko kung ano talagang nasa isip ko, she'd kick my balls once more. Not that I'm scared.

"Sorry na nga kasi!"

"No. I won't ever take sorry as an apology! Kung ayaw mong mapaiksi ang buhay mo dito sa university, bend down and say sorry!"

"Sige na, sige na! Matahimik ka lang." Napangisi naman ako ng makita ko na syang lumuluhod sa harapan ko. "Sor-"

"Wait," putol ko sakanya. "Give me your phone." I need a remembrance of this sight. Kapag bad mood ako, this will entertain me.

"Huh? Wala ka bang phone?! 'Bat sakin kinukuha mo?!" pagtatanong niya. Kung hindi niya lang tinapakan ang phone ko kaninang umaga ay hindi ko na hihiramin ang phone niya

"Basta!"

"Wait, ito na." Pinasok niya ang kamay niya sa bulsa ng palda niya then pulled what it seems to be a phone. Binigay naman niya ito saakin.

I glanced at the phone and checked kung may camera ba ito. "At least you managed to have a phone with a camera."

"Nang-insulto pa."

"What?!"

"Wala. Wala po master."

"Master," napangisi naman ako. I like the sound of that. "Okay, say sorry master," ani ko tsaka na pinindot ang video app ng phone at hinarap sakanya.

"Anong ginagawa mo?!"

"Taking a souvenir."

"Anong souvenir!?"

"Wag ka ng maraming reklamo. Say it now."

Tinutok ko ng maigi ang phone sakanya habang hinihintay syang magsalita.

"Okay, sorry! Sorry master! Happy?"

Napangisi naman ako habang nakatingin sa phone na vinivideohan sya. Agad ko itong sinave. "Wait, I'll send this on my account." Sakto naman na may chat-head na agad yung messaging app niya kaya agad kong sinearch ang account ko mula dito. When I found my account, agad kong sinend doon ang video but for some reason, it won't send.

"Wala kasi akong data. Isesend ko na lang sayo pag nakauwi na ako," rinig kong paliwanag ni Akira na ngayon ay nakatayo na at akmang kukunin ang phone niya mula saakin. Pero agad ko itong nilayo sakanya.

"I'll just watch it from your phone then," ani ko tsaka na hinanap agad kung nasaan ang gallery. "Where can I see it?"

"Ako na!"

Hindi ko sya pinansin at ni-navigate ko pa din ang phone niya habang lumalayo sakanya. Agad ko naman itong nahanap. Pagbukas ko nito ay agad kong napansin ang isang pamilyar na picture. But I could be wrong. Pinindot ko ito at tumambal saakin ang hindi lang basta pamilyar na mukha. I know who the hell it was. In fact, I know him too well that it made me irritated. The feeling I had this morning before I left the mansion came back to me at once. My mood dropped that I had to throw the phone back at her.

"Ano ba! Dahan-dahan naman! Pinag-ipunan ko 'to!"

"Get out of my sight," utos ko. I don't want to see her face right now. No, I don't want to talk to anyone. Napahawak ako sa mukha then realizes that she's still standing in front of me. "Why are you still here? I said, get out!" sigaw ko. Agad naman siyang umalis palayo saakin.

Entangled with the TwoWhere stories live. Discover now