Çalan telefonuyla birlikte balkona koştu ve yere baktı Yerim. Oturduğu bina -ucuz olsun diye seçtiği bina- yalnızca üç katlıydı ve Yerim ikinci katta oturuyordu. Yerim evdeki sandığına ip bağlamış ve balkondan aşağı sarkıtmaya başlamıştı. Evinde sepetten yoksundu ve bu yüzden de Yongbok gelene kadar bununla uğraşmıştı.
Yongbok elindeki çantaları gösterip konuştu. "Bu kutuya hayatta sığmaz bunlar. Kapıyı aç, kapının önüne bırakırım."
Yerim aşağı doğru bağırdı. "Saçmalama, sen de kaparsın!" Yongbok omuz silkti. "Daha önce atlattım, antikorluyum. Hadi aç kapıyı üşüdüm!" Yerin oflayarak içeri girdi ve dış kapıyı açan otomatiğe bastı.
Kapı açıldıktan belki de birkaç dakika sonra Yongbok'un sesi geldi çok yakınlardan. "Yüzünü daha yakından görmeme izin ver, özledim Yerim."
Yerim, Yongbok'un cümlesi üzerine daha da mahcup hissederek kapıyı açtı ve Yongbok'un gözleri içine baktı. "Çok teşekkür ederim." Belki de yalnız başına kaldığında ne yapacağını düşünürken bedenini yoran telaşı bir anlık rahatlamadan dolayı ağlatmıştı Yerim'i, bilinmez. Ancak Yerim, Yongbok'un gözlerinin içine baktığı anda boşaldı ve hüngür hüngür ağlamaya başladı.
Yongbok iç çekti. "Ağlama hadi, çok sarılasım geliyor!"
Yerim güldü bu sefer. Yongbok'un iradesizliği her zaman komiğine giderdi zaten. Yongbok elindeki dört poşeti yere bırakıp konuştu. "Karışık yeşil zeytinsiz pizza gelecek birazdan. Korona olduğunu söyledim kapıya bırakacaklar o yüzden kapıda bekleyeceğim. Yanlış anlama."
Yerim omuz silkti. "Kişiliğinden şüphem yok, hiç yanlış anlamazdım zaten."
Yongbok iç çekti. "Hadi sil göz yaşlarını, al şu poşetleri, ben aşağıya ineyim." Yerim iç çekti. "Tekrardan çok teşekkür ederim. Bunları daha sonra nasıl karşılarım bilmiyorum." Yongbok gülümsedi. "Sadece bir kere dostça bile olsa sarıl. Sevgine uzun süredir ihtiyacım var çünkü. Söz mü?"
"Söz."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
