지금 아프더라도 it's alright || nomin

just like him

Jaemin

Zobaczenie ich razem boli bardziej niż świadomość, że mnie zdradza.

Dlaczego nie mogę być taki jak Renjun?

Piękny.

Zadbany.

Miły.

Towarzyski.

Chudy.

Mądry.

Chciany przez Lee Jeno.

Niestety jestem tylko Na Jaemin. Chłopka, który z dnia na dzień umiera coraz bardziej.

Chłopka, który został zniszczony przez najbliższą osobę.

Chłopka, który chciał tylko odrobinę akceptacji oraz miłości, lecz nie było dane mu tego otrzymać.

Chłopka, który żałował uwierzenia w słowa pewnego różowowłosego chłopaka.

Chłopka, który chciałby nigdy nie pokochać tego różowowłosego chłopaka.

Chłopka, który marzył o własnej śmierci.

-Jaemin daj mi ten cholerny telefon i przestań mnie wnerwiać. - usłyszałem Jeno, którywyrwał mnie z zamyślenia.

-Po co skoro i tak każdy mnie zostawił. - powiedziałem obojętnym głosem.

Zostawił i pozwolił wykrwawiać się u twego boku.

Zostawił ponieważ ty tego chciałeś.

-Nie wkurwiaj mnie i to daj. Nie wystarczy ci już to, że nie potrafisz utrzymać pierdolonej diety i wpierdalasz co chwilę? -  jego głos zmieniał się w zdenerwowany.

Poddałem się.

Dałem mu swój telefon, aby mógł przejrzeć wszystko po kolei.

Gdy w pewnym momencie dostałem wiadomość od mojego kuzyna nie wytrzymał i mnie uderzył.

Ból to jedyne co czułem.

Ból psychiczny...