Elveda Kardeşim

Ama Canım Acıyor

O gece bir rüya gördüm.

Ben dışarıdaydım gündüz vaktiydi. Birden hava karardı ne olduğunu anlamadan kendimi seni ararken bulmuştum. Eskişehir'in hiç görmediğim sokaklarındaydım ve delirmiştim sanki kaybolmuşsunda seni bulamıyormuş gibiydim. Bakmadığım hiçbir yer kalmamıştı. Yorulmuştum ama pes etmiyordum. Sokaklar karanlıktı sokak lambalarının hepsi bozulmuştu. Sonra o karanlıkta bir ışık fark ettim. Sokak lambalarının bir tanesi bozulmamıştı. O ışığı görünce içim rahatlamıştı nedenini bilmiyordum. Hızla ışığa doğru koştum. Bir süre koştuktan sonra sokak lambasının altında birinin oturduğunu gördüm dikkatli bakınca senin olduğunu anladım ve sana seslendim. Sen sesimi duymuyor gibiydin. Daha hızlı koştum. Ve sana yaklaştım artık aramızda birkaç adım kalmıştı.

"Buldum seni" dedim. Kafanı kaldırdın ve bana gülümsedin bende sana gülümsedim.

"Evet buldun" dedin yüzündeki gülümseme içimi ısıtıyordu. Sadece sana bakıyordum. Dilim tutulmuştu. Hareket edemiyordum. Sadece senin gülümsemene karşılık veriyordum. Sonra karına bastırdığın elini fark ettim. Kırmızıydı, ılık bir sıvı akıyordu karnından Eskişehir'in ayazında o sıvıdan buhar çıkıyordu. Birkaç saniye sonra onun kan olduğunu anladığımda yüzümdeki gülümseme sonsuza kadar yok oldu. Taş kesilen bedenim hareket etmeye başlamıştı. Sadece birkaç adım atsam yanındaydım. Koşuyordum yanına gelemiyordum. Sesim çıkmıyordu yanına gelemiyordum.

"Abla" dedin ve ben durdum. "Biliyorsun seni çok seviyorum"

"Biliyorum. Bende seni çok seviyorum" dilim çözülmüştü.

"Ablam sen yokken çok korkuyordum" duraksadın yüzündeki gülümsemen huzur vericiydi. "Şimdi korkmuyorum"

"Ben çok korkuyorum" diye bildim.

"Canım çok acıyor" Elini karnından çektin ve baktın kanaman hızlanmıştı. "Elveda abla" dedin yere düşerken. Biraz önce yanına gelmezken bir adımla yanına varmıştım seni soğuk kaldırımdan kucağıma aldım sen gülümsüyordun. Ben haykırıyordum.

Çığlıklar içinde uyandım. Gözlerimden yaşlar hızla süzülürken ben odada seni arıyordum. En son birlikte uyuyorduk ve ben şimdi yalnızdım. Sen gitmiştin. Sen yoktun artık. Sen ölmüş müydün? Hayır, hayır birkaç saat önce birlikteydik. Peki, o zaman kimi toprağa defnettik. Beynim kafatasımı parçalayacakmış gibiydi. Sonrasını hatırlamıyordum.

Sabah olduğunda gözlerimden birkaç damla yaş süzüldü gözlerimi açar açmaz sana baktım ve sen yatağında yatıyordun. Seni uyandırmadan kalktım annemin yanına gittim. Oda montunu giyiyordu.

"nereye gidiyorsun" diye sordum

"Geleceğim" dedi ve evden çıktı.

Sana ve kendime kahvaltı hazırladım. Güzelce karnımızı doyurduktan sonra evi temizlemeye başlamıştım. O sırada gece gördüğüm ama hatırlayamadığım rüyamı hatırlamaya çalışıyordum. Gece korkarak ve ağlayarak uyanmıştım buna rağmen rüya neydi hatırlamıyordum. Sonra önemli olmadığını düşündüm. Gün içinde ya da daha sonra kesinlikle hatırlayacağıma emindim. Bu yüzden zorlamaya gerek yoktu.

Annem saatler sonra gittiği yerden gelmişti. Ben evi temizlemeyi bitirmiştim. Yemek yapmaya başlamıştım. Annemin gözleri şişmişti eve çok zor geldiği her halinden belliydi. Hemen yanına gittim. Onun oturmasına yardım ettim ve kanepeye uzandı bir süre sonra uyuya kaldı. Canım annem benim. Neden kendini bu kadar harap ediyordu.