နေရောင်ခြည်လို နွေး

အခန်း(၁၀)

လေပြေအေးအေးလေးကငြိမ့်ခနဲပေမဲ့အညှာမခိုင်တဲ့သစ်ရွက်ကလေးကဝေ့ခနဲကြွေရင်း ကျော်ဇေယံထွဋ်ရဲ့ဆံပင်ပေါ်တည့်တည့်ကိုကျဆင်းတယ် ။

နေသက်နွေး ကျော်ဇေယံထွဋ်ရဲ့ရှေ့မှာခြေစုံရပ်လိုက်ပြီးသူ့လက်ဝါးနှစ်ဖက်ကကျော်ဇေယံထွဋ်ရဲ့လက်ကောက်ဝတ်နှစ်ဖက်ကိုအားယူဆွဲရင်းခြေဖျားကိုထောက်လိုက်တယ်  ။

    " ဖူး  ~  "

နှုတ်ခမ်းလေးချွန်ပြီးမှုတ်ထုတ်လိုက်တဲ့လေကြောင့်သစ်ရွက်ကလေးက ရွှား ခနဲအောက်ကိုပြန်လွင့်ကျတယ်။ ကျော်ဇေယံထွဋ်ရဲ့ဆံပင်လေးတစ်ပင်နှစ်ပင်တောင်ထောင်သွားသေးတယ်။

နေသက်နွေးပုံမှန်အတိုင်းပဲအကွာအဝေးတစ်ခုကြားပြီးရပ်လိုက်တယ်။ကျော်ဇေယံထွဋ်ကတော့ သစ်ရွက်ကလေးနဲ့အတူဝိဥာဥ်လေပါလွင့်သွားသလိုငူငူကြီးရပ်နေတုန်း။

လေပြေအေးအေးကဖြတ်တိုက်သွားပြီး​နေသက်နွေးရဲ့မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေကတော့ယခင်အတိုင်းဖြူစင်ပြစ်ကင်းနေဆဲ။

မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေး၊သွားတက်ချွန်ချွန်လေး၊ပြီးတော့မျက်လုံးလှလှကလေး။ ခေါင်းလေးစောင်းလိုက်တိုင်းတွန့်ခနဲဖြစ်သွားတဲ့အမူယာလေး။

တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့နှလုံးသားထဲမှာတော့သံမှိုဆွဲထားသလိုမ​မေ့ဖျောက်နိုင်တဲ့အမူယာတွေ။

ဒီကောင်လေးကျေးဇူးနဲ့သူ
​မျက်တောင်လေးခတ်ဖို့တောင်နှမြောတဲ့အထိ တစ်စုံတစ်ယောက်ကိုမြတ်နိုးဖူးခဲ့ပြီ။

ကျော်ဇေယံထွဋ်လျှောကျနေတဲ့ပခုံးထက်ကကျောပိုးအိတ်ကြိုးကိုပြန်ဆွဲတင်ရင်းနေသက်နွေးပါးကိုဆွဲညှစ်တယ် ။

    " ငါမင်းကို ချစ်လိုက်တာ "

                >>>    >>>

နေသက်နွေးအခန်းရဲ့ဒေါင့်လေးမှာကုတ်ကုတ်ကလေးထိုင်ပြီးစဥ်းစားခန်းဖွင့်နေမိတယ် ။ အမေ့ကိုတွေ့ရတာပျော်ပေမဲ့ဟာတာတာခံစားချက်ကြီးကတော်တော်လေးဆိုးရွားပါတယ် ။

အဖေနဲ့ကတော့ဟိုးအရင်ကတည်းကခပ်ခွာခွာမို့မေးထူးခေါ်ပြောအဲ့သည့်လောက်ပါပဲ ။