BANA AİT (+18)

12.BÖLÜM

"Ne var anne sabah sabah. Nerden çıktı bu bana olan merakın sonradan anlamıyorum ki"

Kulağıma gelen konuşma seslerini duyuyor ama idrak edemiyordum. Yattığım yatak şuan da o kadar rahattı ki,uykuya zorla çekiliyordum adeta.

"Tamam kapatıyorum hadi"

Bu ses beni uyutamayacaktı. Gözlerimi açtığımda değen ışıkla yerimde kıpırdadım. Hala çok uykum vardı ama sanırım artık kalkmam gerekiyordu.

Tamamen uyandığımda aklıma direk olarak dün gece gelmişti. Baran la yaşadıklarımız, konuştuklarımız. Allah'ım nasıl bir geceydi. Sanki o geceden sonra herşey çok farklı olacak gibiydi. Öyle de olacaktı bence. En azından benim için.

"Günaydın yavrum"

Yüzüme bırakılan öpücükle sıçrarken, Baran çoktan yanıma oturmuştu. Böyle bir günaydına alışık olmadığım için öylece yüzüne bakıyordum. Dün gece etkilerini gösteriyordu ve bu duruma ilk Baran adapte olmuştu.

"Günaydın"

Yerimde doğrulduğum da, Baran hala bakışlarını üzerimden çekmemişti.

"Ben bi duşa giriyorum sende hazırlan inelim aşağıya. Beni beklemeden inme"

Yanımdan gittiğinde derin bir nefes alabilmiştim. Biz dün büyük bir adım atmıştık,sözler verip yeminler etmiştik. Ve ben bu duruma nasıl alışacağım hiç bilmiyorum. Aklımda kurduğum plan şu şekildeydi: Baranı ilk defa tanıyormuş gibi yapmayı düşünüyorum. Yani bu sabah Baran la benim ilk karşılaşmam. Her ne kadar mu mantığa uymaya çalışsam da ne kadar adapte olacağımı bilmiyordum. O kadar ağır şeyler yaşadım ki,eğer bu olayı ikiye ayarmazsam benim için pek kolay olmayacak.

Bonyodan gelen su sesiyle birlikte bende kalkıp giyinme odasına gittim.
Üzerime giydiğim askılı,diz kapağımın biraz altında olan elbiseye uygun ayakkabımı da giydiğim de hazırdım.
Baran banyodan çıktığında gözleri direk olarak elbisemi süzdü.
Bakışlarını benden çekip kafasında ki havluyla giyime odasına girdi. Üzerini giyinip yanıma geldi.

"Bu da atacağımız adımlardan birisi sanırım"

"Ney"

Dedim anlamamazlıktan gelerek.

"Kıyafet diyorum. Dün geceyi yaşamamış olsaydık ne sen bunu giymeye cesaret ederdin ne de ben giymene izin verirdim"

"Neyse ki dün geceyi yaşamışız"

Dedim hafif bir gülümsemeyle.

Ben cam kenarında yaslanırken adımları bana doğru gelmeye başladı.

Her ne kadar cesaretli olmaya çalışsam da Baran yanıma gelince asla başarmıyordum.

Tamamen yanıma geldiğinde, bakışlarına bende karşılık veriyordum.
Elini bacağımda hissettiğim de irkilirken nefesimi düzene sokmaya çalıştım.

"Evet bence de iyi ki yaşamışız. Ve yaşamaya da devam edeceğiz"

Boynuma bıraktığı ıslak öpücükle yanımdan ayrılırken ne demek istediğini sonradan anlamıştım.
Ben aldığımız kararlardan bahsederken,o ise başka şeyleri düşünüyordu.

Ben arkasından bakarken o, çoktan odadan çıkmıştı.
Bende daha fazla burda durmadan çantamı alıp peşinden gittim.

Aşağıya indiğim de Baran, çoktan masaya oturmuştu ama kahvaltıya başlamak için beni beklediği her hâlinden belliydi. Benim geldiğimi fark edip başına telefondan kaldırıp gözlerime baktı.