Yankı

11

*10 ay sonra Yankı'dan*

Aldığım solukla aynadan kendime baktım. 10 ay geçmişti tedavinin üzerinden. Eski sağlığıma kavuştuğuma günden güne hissederken, psikolojim daha normal hale gelmişti. 2 ay sonra ise bunların hepsi bitecekti.

Psikolojim düzelmiş, vücudum ise temiz olacaktı.

"Yankı?"

Duyduğum sese ilerlediğimde abim bana tebessüm ederek baktı. "Mola aram, bahçeye çıkalım mı?" Kafamı olur anlamında sallayıp, hırkamı üzerime geçirdim. Beraber hastanenin bahçesine çıktığımızda o elindeki kahvesini yudumluyordu.

"Bugün seni çok iyi gördüm."

Garip bir mutluluk sabahtan beri üzerimde duruyordu.

"Kendimi iyi hissediyorum."

Uzun zaman sonra artık iyi hissetmek bana enerji veriyordu sanırım. "Sağlığım eskisi gibi oluyor." Bana buruk bir şekilde baktı. "Kitaplarımı artık dikkatim dağılmadan okuyabiliyorum." Boğazıma dizilecek olan kelimeler başardığımı söylüyordu.

"Öfke nöbetlerim yok denecek kadar az."

Gözlerim dolduğunda kafamı eğip, ellerime baktım. "Spor yaparken nefesim artık kesilmiyor, çabuk da yorulmuyorum." Gözümden bir yaş düştü. "Senin sayende çok iyiyim abi."

Bu 10 ayda kattettiğim yol, hepsi onun sayesinde olmuştu. Kimseyi istememiştim. Sadece 10 ayım Uraz abimle geçmişti. Diğerleri ile düzelince tanışmak istemiştim, abim de bu karara saygı duymuştu.

"Aslanım..." Kolunu omzuma attığında beni kendine çekip, saçlarımdan öptü. "Benim savaşçımsın sen. Her şeyi sen başardın." Onun da gözleri dolu doluydu. "2 ay sonra bitecek bu işkencen."

İlaçlar, terapiler...Her şey bitecekti. "Abi ben heyecanlıyım." Dedim kafamı kaldırırken. "Abilerimle, kız kardeşimle...Babamla tanışacağım."

Kalbim resmen heyecandan taklalar atıyordu.

"Bana bak, onlarla tanıştıktan sonra beni unutursan seninle bozuşuruz." Kahkaha attım. "Senin yerin her zaman ayrı olacak. Kimse tahtını sallayamaz."

Bana hem abi hem de baba olmuştu. Onun ilgisi benim en büyük şansım olabilirdi. Sevgiyi, sevilmeyi bana sabırla göstermişti. O kadar şey dememe rağmen o bir kez olsun arkasına dönüp, gitmedi.

İnatla, sabırla elimden tutmaya çalıştı.

"İyi ki varsın."

Ona sıkıca sarıldığımda oda kollarını bana sarmıştı. "Bu kadar duygusal değilsin Yankı Keskin." Dedi alayla. "Konu sen olunca işler değişiyormuş." Dedim aynı alayla. "Abine mi yavşıyorsun sen? Şu hastanede o kadar güzel kız varken?"

Gülmemeliydim. Gülmemeliydim.

"Güzel kız var evet, Devran abi sağ olsun hepsi ile zorla konuşmak zorunda kaldım."

Abim kahkaha attığında ondan ayrılıp, gözlerimi devirdim. Komik değildi. "Devran şerefsiz. Sosyalleş diye kızları ayarlaması...Yani ne bilim onun kafa yapısı bu kadar." Dedi alayla.

"Abi kızlarla zorla flört ettim!"

Devran abi cidden bazen dayaklıktı. "Kızları kırmadan nasıl işin içinden sıyrılacağımı şaşırdım." Konuşmak istemiyordum ve bunu kırmadan nasıl yapacağımı hiç bilmiyordum. Kızlar konuşmak istemediğimi anladıklarında onlar beni bırakmıştı.