"ဘတ္ဟြၽန္း ဘတ္ဟြၽန္းေလး"
"ပါးခ်ိဳင့္ေလး ပါးခ်ိဳင့္ေလးေရာဟင္"
ေလဟာနယ္ႀကီးတစ္ခုကိုျဖတ္သြားမဲ့ဆဲဆဲမွာ ဘတ္ဟြၽန္းကအသံတစ္ခုေၾကာင့္သာ ျပန္လွည့္လာခဲ့ရတာ။ ေျဗာင္လို႔ေခၚတတ္တဲ့ သူရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာပါးခ်ိဳင့္ေလးရဲ႕အသံေသခ်ာေပါက္ပင္။ မ်က္စိဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းျမင္လိုက္ရတာက ႏွာတံထင္းထင္းေပၚကမွဲ႔ေသးေသးေလးပိုင္ရွင္္မဟုတ္ပဲ မလိုကိမဖက္ရဲရဲေတာက္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းနီကိုအၿမဲဆိုးတတ္သည့္အပ်ိဳႀကီးကင္ဆယ္ေယာင္းပင္။
ဘတ္ဟြၽန္းကအသံတိတ္ရယ္သည္။ ထို႔ေနာက္မ်က္ဝန္းေတြကိုျပန္မွိတ္ခ်သည္။ သူ႔ေကာင္ေလးက စိတ္ဆိုးေနတာေၾကာင့္ ပုန္းေနတာေနမည္။ စကၠန္႔ပိုင္းအၾကာမွာ ျပန္ဖြင့္သည္။ ေမွ်ာ္ေနရသူကေပၚမလာေသး။ ၁ မိနစ္..၂မိနစ္..ေတာ္ေတာ္နဲ႔ေပၚမလာေသးလွ်င္ ၾကာၾကာေလးမွိတ္ထားျပန္သည္။ ပါးခ်ိဳငိ့ေလးကို ျပန္ျမင္ရလိုျမင္ရျငား ႏႈတ္ခမ္းထူထူကနဖူးျပင္ကို လာေရာက္ဖိကပ္လိုဖိကပ္ျငား။ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကိဳးစားအၿပီးမွာေတာ့
စိတ္ဒူန္းဒုန္းခ်လိူက္ရေတာ့သည္။ ေဝးကြာသြားခဲ့ၾကၿပီ...ေဝးခဲ့ၾကၿပီ ဒီဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လုံးေပါ့...
"ဘတ္ဟြၽန္းေလး မ်က္လုံးကၾကည့္လို႔ အဆင္မေျပလို႔လား အမဆရာဝန္ေခၚေပးရမလား"
"အာ..မဟုတ္ပါဘူးအမရဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္မွာေတြ႕ခဲ့တာလဲ လမ္းမေပၚမွာလား"
"ဘတ္ဟြၽန္းတို႔ ဝရန္တာက အိမ္ေရွ႕ကြစ္ပ်စ္မွာေလ
႐ုံးကိုလဲမလာ ခြင့္လဲမတိုင္ ဖုန္းလဲဆက္မရတာနဲ႔ အမလာၾကည့္တာ ။ ေခါင္မိုးထပ္ေလးဆိုေတာ့ဘယ္သူမွမသိၾကတာထင္ပါရဲ႕ ေရေတြစို႐ႊဲၿပီးေတာ့လဲက်ေနတာ။ ကံသီေပလို႔ေပါ့ ဘတ္ဟြၽန္းရယ္တစ္ပတ္ေလာက္သတိမရပဲ ေမ့ေနတာ"
"ဒါဆိုကြၽန္ေတာ္က ေပ်ာက္ေနတာမဟုတ္ပဲ ေဆး႐ုံေပၚမွာပဲ တစ္ပတ္ၾကာေမ့ေနခဲ့တာေပါ့"
"အင္း အမဆန္ျပဳတ္သြားဝယ္ေပးမယ္ေနာ္ ခဏနားေနလိုက္ဦး"
အမေျပာပုံအရဆို သူကဝိညာဥ္လြင့္သြားခဲ့တာပဲျဖစ္ရမည္။ ဒါေပမဲ့လဲက်သြားခဲ့တဲ့ေနရာနဲ႔ ရွ္ေနခဲ့တဲ့ ေနရာကမတူညီျပန္ဘူး။ အိမ္မက္မဟုတိမွန္းဆိုတာကိုေတာ့ လက္သန္းႂကြယိေပၚက ေက်ာက္စိမ္းလက္ထပ္လက္စြပ္ေလးက သက္ေသထူျပန္သည္။
ဒါဆိုဘတ္ဟြၽန္းက ဒီဘက္ဘဝမွာခႏၶာကိုယ္ပဲက်န္ေနခဲ့ၿပီး စာအုပ္ထဲကကမာၻမွာ ထိုဝိညာဥ္နဲ႔ပဲ ေနထိုင္ခဲ့တာပဲျဖစ္တယ္။ ဒီလိုသာဆို ခ်န္းေယာလ္ ခ်န္းေယာလ္ကေရာ သူ႔လိုဝိညာဥ္လြင့္ေနခဲ့တာမ်ားလား...
VOCÊ ESTÁ LENDO
Imaginary Sphere
Fanficရာစုနှစ်သက္ကရာဇ်တွေနှစ်ပေါင်းများစွာဝေးကွာသွားခဲ့ကြပေမဲ့လည်း ကိုယ်ဒီနေရာလေးမှာပဲစောင့်နေခဲ့တယ်
Ep 25 (Zaw)
Começar do início
