'' ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ေနမွ ဆိုင္ကိုသြားေနာ္
အရမ္းလႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား မေနနဲ႔ဦး ''
ခက္ထည္မာန္ဝင့္ ကေျပာၿပီး ျမဴးဘက္ကိုလွည့္လာတာမို႔ သူ႔ကိုၾကည့္ေနတဲ့ အၾကည့္ေတြကို အျမန္လႊဲလိုက္ရသည္။ စားေသာက္ဆိုင္ ကျပန္လာၿပီး အခုျမဴးအိမ္ကိုလိုက္ပို႔ေနတဲ့ လမ္းမွာ။ ေဘးနားမွာ ကားေမာင္းေနတဲ့သူက သိပ္ကိုတည္ၾကည္ခန္႔ညားလြန္းတာမို႔ ေငးမိေနတုန္း ႐ုတိတရက္ လွည့္ၾကည့္လာတဲ့သူ။ မဟုတ္တာ လုပ္ေနတုန္း လူမိသြားသလို ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ျမဴးတစ္ကိုယ္လံုး ႐ွိန္းဖိန္းတိန္းတိန္း။
'' ဟိတ္ ေမးေနတာ ေျဖဦးေလ
အျပင္မွာ ဘာေတြ႔လို႔ အဲ့ေလာက္ၾကည့္ေနတာလဲ ''
'' ဟို ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ''
'' ဆိုင္ကိုေနာက္အပတ္မွ သြားလို႔ ၊ ၿပီးေတာ့ အရမ္းလႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား မေနနဲ႔ဦးလို႔ ကိုယ္ေျပာတာ ၾကားလား ''
'' ဟုတ္ စိတ္ခ်ပါ အခုလည္း နည္းနည္းေလးမွ မနာေတာ့ဘူးရယ္ ''
'' အင္း ကိုယ္က စိတ္ပူလို႔ပါ ''
ကိုယ္ခ်စ္ေနတဲ့သူဆီက စိတ္ပူခံေနရတဲ့ ခံစားခ်က္ဆိုတာ ဒီလိုကိုးဆိုၿပီး နားလည္လိုက္ရသည္။ မၾကာခဏ ေနမေကာင္းျဖစ္လိုက္ရမလား၊ ဒီလူႀကီး ခဏခဏ စိတ္ပူေအာင္။
ေပါက္ကရအေတြးေတြကို ေခါင္းထဲက အျမန္ထုတ္လိုက္ၿပီး ေဘးနားကလူႀကီးကိုပဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့သည္။ company ကေန တန္းထြက္လာရလို႔ အနည္းငယ္ပင္ပန္းေနတဲ့ပံု ေပါက္ေနေပမဲ့ ၾကည့္ေကာင္းမႈေတြကေလ်ာ့က်မသြား။ ခ်စ္မိျပန္ေတာ့လည္း နားထင္ကေခြၽးစက္ေလးကအစ ၾကည့္ေကာင္းေနျပန္သည္။
'' အိမ္ေရာက္ရင္ အန္တီဆူေတာ့မယ္ထင္တယ္ ''
သူေျပာမွ သတိရၿပီး ျမဴးမ်က္ႏွာ ႐ႈ့႔ံမဲ့သြားသည္။ ဒီေလာက္ေျပာထားတဲ့ၾကားထဲက မသိေအာင္ထြက္လာတာမို႔ အိမ္ေရာက္ရင္ မာမီ့ရဲ႕ lecture ေတြနားေထာင္ရဦးမည္။ မ႐ိုက္ပဲနဲ႔ စကားနဲ႔သာ ဆံုးမတတ္တဲ့ မိဘေတြမို႔ တခုခုဆို တေနကုန္ေအာင္ ေျပာသည္။ အေၾကာင္းတစ္ခုခု တိုက္ဆိုင္ရင္ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ သတိရရင္ျဖစ္ျဖစ္ျပန္ေျပာင္းေျပာတတ္ေသးသည္။
