Kalbe Davet (Mpreg)

Giriş Bölümü

Karanlık bir sokakta yürüyordum. Hayatım mahvoluyordu, ben sesimi çıkarmıyordum. Bana destek olacak bir ailem yoktu. Ailem vardı ama beni yaratılışımdan dolayı sevmiyorlardı. Beni istemediklerinden Rusya'ya göndermeyi düşünüyorlardı. Ne hissettiğimin bir önemi yoktu. Bana ne annem ne babam destek oldu.

Ağabeyimin zorbalıklarında nefret ediyordum. Bana bu ailede tek destek olan ve beni koruyan ablalarım vardı. Şu yaşıma kadar normal bir çocuğun yaşamayacağı şeyler yaşamıştım.

Evimin yakınlarına geldiğimde içimi korku sardı. Ailem bu saatlerde dışarıda olmamı sorun ederdi. Çift cinsiyetli olmamla bal gibi de alakası vardı bunun. Akçazade ailesinin utanç kaynağı olan en küçük çocukları; Mehmet Akçazade...

Kapıyı anahtarımla sessizce açıp içeri girdim. Beni fark etmemeleri için içimden dua ediyordum. Ablalarımdan birine yakalanırsam sıkıntı olmazdı. Annem de bir şekil susardı.

"Bu kaçıncı hata Mehmet?" diye bağırdığını duydum babamın.

"Özür dilerim baba." Başımı eğdim. Babamdan korkuyordum.

"Tamam hadi git odana. Zaten bir daha istesen de hata yapamayacaksın."

Koşarak odama çıktım. Çalışma masamın üstünün boş olduğunu gördüm. Dolaplarımı açtım. Kıyafetlerim yoktu. Bomboştu dolaplarım. Ağlamaklı oldum bir an. Pek de tiz olmayan bir çığlık attım. Sesimi duyup mutfaktan odama gelen annemin yaptığı uyarıları dinlemeden odamdan çıkıp alt kata indim.

Babamın çalışma odasına direkt olarak daldım. Sinirlerim çok bozulmuştu. Eşyalarımı nereye koymuştu?

"Eşyalarım nerede?" Yıllarca babamdan korkan ben bugün babama ilk defa sesimi yükseltmiştim.

"Eşyaların yatağının altındaki bavulda. Yarın sabah uçakla Rusya'ya gideceksin."

"Benim niye şimdi haberim oluyor bundan? Bana önceden söylemeliydiniz!"

"Ne o makyaj falan mı yapacaktın?" Sinirle soluyarak bakıyordum karşımdaki o iğrenç insana. Yıllarca beni yaratık olarak görmüş ve ona göre davranmıştı.

Odama geri çıktım. Babam kıt beyinli herifin tekiydi. Aslında bir yandan seviniyorum. Rusya'ya gidip bu iğrenç aileden kurtulacaktım. Ablalarımı elbet özleyecektim. Muhtemelen onların da haberi yoktu. Keşke onlarla vedalaşabilsem.

Yatağıma yatıp boş boş tavana baktım. Artık daha farklı bir yatakta yatıp kalklacaktım. Benim yatağımdan rahat olacağı kesindi. Gerçi nasıl bir yere gideceğimi de bilmiyordum. Orada bana daha vahşi davranmazlardı değil mi?