(The Badboy Next Door) The Great Detention

Chapter 46 - The truth and the answer

Chapter 46 - The truth and the answer

Mijn moeder stormt de trappen op en mijn kamer in terwijl ik de zwarte stof van mijn jurk observeer. De jurk hangt aan de deur van mijn klerenkast. Het bal is morgen al, wat betekent dat het schooljaar volledig op is. Het eindejaarsbal is ons laatste moment als High School Seniors.

Wanneer mijn moeder de deur open gooi, kijk ik niet om. Ik zit met een rechte rug op het randje van mijn bed, armen over elkaar geslagen, denkend over mijn chaotisch schooljaar.

"Zie eens wat ik hier heb." Ze waait met een brief heen en weer en ik deins gelijk overeind wanneer ik de rode letters op het hard gedrukt papier zie staan.

"Is dat....." Ik aarzel, de angst neemt het over, "Is dat wat ik denk dat het is?" Ik hap naar adem. Mijn moeder knikt enthousiast en strekt de brief naar me uit. Voor ik die kan nemen, trekt ze die terug.

"Eerst moet je weten dat je het slimste meisje bent en dat elke universiteit iemand zoals jij verdient."

"Oh, nee. Heb je die al geopend? Hebben ze me afgewezen?" De stress stijgt steeds naar mijn hoofd.

"Nee, lieverd. Ik heb die niet geopend. Ik wil gewoon dat je beseft dat Harvard niet de enige goede school is en dat het zeker niet erg is als je niet geaccepteerd wordt."

Ik kijk mijn moeder een paar tellen aan maar haar woorden dringen niet door me heen, ik wil gewoon die brief in mijn handen krijgen en die open scheuren.

"Ik kies wel wat erg en niet erg is voor me." Ik trek de brief uit haar handen en ze rolt met haar ogen. Ze mompelt dat ze me even privacy geeft waarna ze de deur achter zich trekt. Ik ijsbeer enkele keren en gooi een snelle blik uit mijn raam. Xander zou deze brief nu ook al hebben gekregen. Ik zucht, haal een krul van mijn gezicht, veeg het zweet van mijn voorhoofd af en trek het papier rond de brief die mijn toekomst inhoudt. Hier heb ik heel mijn leven op gewacht. Al dat hard werk, het zweet en de tranen zijn bedoelt om een positief antwoord te krijgen van de school van mijn dromen. Ik heb al mijn toekomstige plannen op dit stuk papier gebaseerd.

Ik draai snel nog met de ring die Xander voor me heeft gemaakt en adem diep in vooraleer ik de brief open vouw.

-

Ik vlieg over de gangen van Highbury High, niet meer beseffend dat dit mijn laatste uren zijn in de school waar ik zoveel heb meegemaakt. Mijn ogen glijden over de witte muren en over elk hoek, zoekend naar Xander Gray. Hij is nergers te vinden en ik vraag aan elke student die hem kent of ze hem gezien hebben, maar ik krijg telkens een negatief antwoord.

Verder in de gang, bij de kluisjes, zie ik mijn twee beste vriendinnen. Ik storm naar hun toe en vraag ze gelijk naar mijn vriendje.

"Godzijdank. Je leeft nog." Mompelt Isa sarcastisch.

"Het is niet het moment Isa. Heb je Xander gezien?"

"Waarom zou ik jou dat moeten zeggen? Je hebt een mobiel, toch, stuur hem een berichtje."

"Ik ben niet dom, maar bedankt, hij antwoordt niet."

Ze klapt de deur van haar kluisje dicht en trekt een grijns waarop ze doorloopt. "Spijtig voor jou." Zegt ze nog snel tussendoor.

"Excuseer?"

"Je hoorde me, Celeste." Ze gooit haar tas over haar schouders en doet alsof ik volledig niet bestaat.

"Mag ik weten wat er aan de hand is? Sinds wanneer gedraag je je zo tegen me?" Ik trek aan haar arm zodat ze blijft staan, Evelyne doet haar na maar blijft naar de grond kijken. Er is duidelijk iets aan de hand dat ik niet weet en waar ik zeker geen tijd voor heb. Ik moet Xander vinden.

"Durf je nog die vraag te stellen? Heb je zelfs nog tijd voor ons, Celeste?"

"Oh, is dat waarom je de dramaqueen uithaalt? Omdat ik verdomme bezig was deze twee laatste maanden?"

"Je was niet alleen maar bezig, Celeste, je negeerde ons compleet."

"Waar heb je het over? Ik heb zoveel tijd met jullie doorgebracht als ik maar kon, je weet dat ik het druk had!"

"Druk, druk, druk! Je hebt het altijd druk, Celeste!" Haar stem weergalmt in de gang. Ik frons mijn wenkbrauwen dieper. Dit is niet eerlijk.

"Je had me beloofd om met hem te spreken, weet je nog?" Ik veeg mijn gezicht in mijn handen. Ik had inderaad Isa beloofd met Clint te spreken en ze zat erop te wachten. Ze kaatst vurig terug alsof ze in mijn gedachten kan lezen, "Inderdaad. Je vergat, opnieuw. En nu vertrekt hij voor de zomer naar Europa omdat hij dacht dat ik niet meer in hem geïnteresseerd was."

Ik sluit mijn ogen terwijl ik naar een oplossing zoek, wetend dat dit mijn toedoen is, toch vind ik dit altijd oneerlijk. "Oké, goed. Ik heb één foutje gemaakt, ik had hem moeten aanspreken-"

"Wist je dat haar moeder kanker heeft?" Onderbreekt Isabella mij terwijl ze naar Evelyne wijst. Mijn ogen schieten gelijk naar mijn vriendin die nog steeds met haar hoofd naar de grond gericht is.

"Wat?" De woorden rollen moeizaam over mijn lippen terwijl mijn buik een schuldgevoel vormt, "Evelyne, is dat waar?" Eve kijkt niet op maar in de plaats mompelt zij naar Isabella dat ze niet moet schreeuwen.

Isa trekt zich abrupt weer naar me om. "Kijk eens Eve. Wij hebben het haar minstens tien keer herhaald en nog heeft ze niet geluisterd. Iedereen wist hiervan, Celeste. Zelfs Xander is haar gaan bezoeken in het ziekenhuis. Kijk rondom jou, Celeste. Jij bent niet de enige die belangerijk is." Ze grijpt de arm van Evelyne en sleurt haar mee naar buiten, "En jou vriendje staat op jou te wachten in zijn garage!" Roept ze nog net uit voordat de brede deuren van Highbury High achter haar dicht slaan.