Short Stories~Dutch

~

Het dal was breed, zwart en diep. Er leek geen einde aan te komen. De grote dennenbomen deinden heen en weer in de gure wind. Ik hief mijn hand op om mijn lange haren uit mijn gezicht te strijken, mijn gehavende handen lieten bloedsporen achter op mijn wang. Ik draaide me om, twee vermoeide ogen staarden me aan, de pijn zichtbaar in jouw blik. 

'Het hoeft niet zo te eindigen.' Zei je wanhopig. Smekend viel je op je knieën, je gezicht vertrokken van de pijn. Ik keek naar het mes in mijn handen, de donkerrode, opgedroogde bloedsporen van eerder kenmerkten het geweld wat ermee was gedaan. Het leer was ruw, ingedeukt op de plek waar het mes vastgehouden was. Een scherp geluid ontstond toen je je zwaard trok. 

Ik draaide me om, deed een stap naar voren en keek je diep in de ogen aan. 

'Je kan me niet beschermen, als ik zelf degene ben waarvan ik beschermd moet worden.'

Zijn wenkbrauwen trokken op, de paniek was in zijn ogen af te lezen. Hij kwam dichterbij en veegde het bloed van mijn wang. Ik ademde zijn bekende geur in, de geur die ik gemist had, maar die tegelijkertijd mijn maag deed omdraaien van afschuw. 

Hij stopte het zwaard weer weg toen ik het mes liet vallen. 

'Kom tot bezinking, we kunnen praten. Mijn echte bedoelingen waren anders, dat weet je.'

'Maar je hebt het wel gedaan, het moment dat jij besliste om met hen in zee te gaan stuurde je mij het pad van verderf op. Sindsdien ben ik er niet meer vanaf geweken. Ik merkte dat het leven in de duisternis me wel beviel, dat ik pas een warm gevoel in mijn onderbuik kreeg wanneer de kou me volledig overnam.' 

Hij trok de schapenvacht van zich af en sloeg hem om mijn bleke, kille lichaam heen. Mijn huid was bijna net zo koud als het witte poeder wat in de winter dit dal bedekt. Een kleed over al het ongeluk heen, het zwarte woud nergens te bekennen. 

'Je weet dat ik je nooit pijn zou doen, mijn hart klopt alleen voor jou Renira, zonder jou heeft de zon geen reden meer om op te komen.' De hoop was van zijn uitdrukkingen af te lezen.

'Ik weet het, en ik zal het voor altijd onthouden. Maar je hebt mijn leven geschaad. Je bezit mijn gedachten, mijn handelingen en mijn gewoonten. Als ik mezelf niet meer in bezit heb, mag niemand mij hier houden.'

Ik maak me los uit zijn greep, zijn vingers glijden langzaam van mijn blote lichaam af. Ik stapte achteruit, hij leek versteend. Met elke stap die ik zette, droop het gevoel van hem af. Zijn blik werd kil, hij sloeg dicht. 

Mijn hielen naderden de rand, zijn mondhoeken trilden. Ik liet de zachte schapenvacht van mijn schouders glijden, zand waaide op en schuurde langs mijn huid. 

'Ik zal de jonge versie van jou missen, Anthony. De zorgeloze, verliefde, zweverige, maar vooral vrolijke versie. De versie die mij vasthield toen ik huilde, de persoon die met mij danste als iedereen al sliep. De jongen die met mij wegsloop om midden in de nacht naar de sterren te kijken, terwijl we wisten dat er achter elke steile boom gevaar schuilde. Sinds het vuur in je hart is uitgedoofd heeft de zon al elke dag moeite om omhoog te klimmen. Vandaag is ze voor het laatst ondergegaan.'

Mijn woorden schijnen hem te raken, ik hoor zijn voetstappen terwijl ik steeds verder naar achteren leun, de wind blaast in mijn rug.

'Renira, wacht!' Schreeuwt hij. 

'Vanaf het eerste moment dat ik je in de ogen keek, wist ik dat het zo moest eindigen.' Zucht ik, mijn laatste adem. Ik word opgevangen door de bekende kou waar ik al maanden naar verlang. De zuurstof raakt op en ik voel mezelf vertragen. En dan, op het allerlaatste moment komt het leven in mij weer naar het oppervlak. De warmte, het gevoel van het kloppen van mijn hart in mijn keel. De controle over mijn ledematen wordt in mijn schoot geworpen. Voor een milliseconde twijfel ik.

Er volgt een klap, gekraak en ik zie het bloed uit mijn eigen lichaam vloeien voordat het mijn zicht beperkt en mijn ziel langzaam wegsluipt. 

Witte stilte, donkere rust.