İkiz Melezler

Bölüm 1: Vakit Geldiği Zaman

İkinci bölüm ile karşınızdayım.

İyi Okumalar Herkese!😊

Yayınlanma Tarihi: 17.02.2022   -  13.40

* * * * * * * * *  * * ** * * * * * * * *  * * ** * * * * * * * * * 

24 Eylül 2020

"Hiçbir sır yoktur ki herkes duymuş olmasın." -Dostoveyski

Genç kız okuduğu cümle de duraksamıştı, elini sağ tarafındaki masasına uzatıp kalın uçlu kalemlerinden birini aldı ve ona tuhaf hissettiren cümlenin altını çizdi. Kitap okumayı çok seven bir kızdı Asena. Okumayı öğrendiğinden beri kendini hep kitaplarda bulmuştu. Ne zaman canı sıkılsa, üzülse adeta gizli bir portaldan bambaşka bir dünyaya gezmeye gidiyormuş gibi hissettirirdi okumak. İçeriden gelen seslerle odağını kitaptan kurtardı. Annesi akşam yemeği için sofrayı hazırlamaya başlamış olmalıydı. Kalemi kitabının arasına koyup masadaki telefonunu eline aldı. Ekranı açtığında saatin akşama geldiğini fark etti. Okuldan geldikten sonra biraz ders çalışıp kitap okumaya yönelmişti, ortalama 3 saattir kitap okuyordu. Oturduğu koltukta biraz gerindi ve telefonunu cebine sıkıştırarak içeri doğru gitti. Yeni yapılmış apartmanda 6. kattaki geniş bir daireydi evleri. Buraya taşınalı 2 veyahut 3 yıl olmuştu. Binanın mimarı babası olduğu için rahat bir şekilde dizayn etmişlerdi. Genç kız yine de eski evlerini ve mahallesini özlüyordu, sonuçta orada doğup büyümüştü. Salona girdiğinde annesinin sofrayı hazırlamaya başladığını gördü, babası daha gelmemişti birazdan kapı çalardı abisi ise tıp öğrencisi olup başka bir şehirde yaşıyordu. Annesinin yanına gidip elinden çatalları alıp kendi yerleştirmeye başladı. Annesine sahte bir sitemle "Annecim neden bana seslenmiyorsun?" dedi.

Ela eline tabakları alıp yerleştirmeye başlarken kızına bakıp içten bir gülümsemeyle "Kitabına o kadar dalmıştın ki bozmak istemedim. Ayrıca sınav senen zaten yeterince yoruluyorsun bir kitap okurken dinleniyorsun. Kıyamıyorum birtanecik kızıma." dedi.

Asena şımarık bir gülümsemeyle omuz silkti. "Olsun her şeyi sen yapıyorsun zaten sende çalışıyorsun tüm gün hayvanlara bakıyorsun. Yoruluyorsun."

 Ela, kızına cevap verecekken zil sesi buna engel olmuştu elindeki son tabağı da yerleştirirken "Hadi Asena baban gelmiştir sen kapıya bak bende yemekleri getireyim." dedi ve mutfağa ilerledi.

 Genç kız kapıyı açtığında elinde poşetler ile babasını görüp hemen elindeki poşetlere uzandı. Savaş elindeki poşetleri kendine çekip kıza gülümsedi. "Güzelim ben getiririm hadi sen kapıyı kapat, ağır bunlar."

Asena kapıyı kapatıp mutfağa ilerleyen babasının peşine takıldı. Babası poşetleri tezgaha bırakıp annesine bir öpücük vermişti arkasını dönüp ceketini çıkarırken Asena'nın başına bir öpücük bıraktı. Portmantoya ceketi asıp banyoya ilerlerken gömleğinin kollarını sıvıyordu. "Ellerimi yıkayayım üzerimi değiştirip hemen geliyorum siz yemekleri bölün."

Asena da annesiyle her şeyi masaya getirdiğinde Ela "Ben bölerim güzelim otur sen sofraya."

Asena annesinin sözüne uydu ve cebinden telefonunu çıkardı. Birkaç sosyal medya bildirimine baktıktan sonra arkadaşlarından gelen mesajlara bakmaya başlamıştı. Bugün sınıflarına dönem ortası yeni gelen biri olmuştu ve arkadaşları da bu çocuk hakkında konuşuyordu. Asena kendine şaşırdı çoktan aklından uçup gitmişti. Zihnini biraz zorladığında çocuğu hatırlamaya başladı. Biraz tuhaf biriydi, bembeyaz bir teni soğuk bir tavrı vardı. Ayrıca bugün Asena'nın yanına oturmuş, kızın kolyesi ile alakalı bir sürü soru sormuştu. Bir anda aklında olan şeyleri unuttuğunu fark ettiğinde kaşlarını çatmıştı.