mokita gösterisinin yıldızı -yeonbin

giriş

"Mokita mı?"

Parmak uçlarım, pürüzlü duvarın yüzeyinden ayrılıp kenarları eskitilmiş, hatta kendisinin de oldukça eski olduğunu düşündüğüm aynanın üstünde durdu. Tuhaf hareketleri var diyip durduğumu biliyorum, bunu günde en az bir kez dile getirdiğimi de biliyorum ama "bu" gerçekten tuhaf.  Aynayı not kağıdı gibi kullanması, üstüne defalarca post it yapıştırması garipti. Tüm o garipliğin içinde bu kelimenin dikkatimi çekmesi ise ne demek bilmiyorum. Büyük harflerle yazmış bir de.

"Mokita ne demek?" diye tekrarladım. Bu sefer duydu beni. "Yine okuduğun garip kitapların isimlerinden biri mi?"

"Değil." Sadece bunu söyledi ve elindeki koliyi bırakıp yanıma geldi.

Yavaş, kararlı, o üstün ukala bakışları... Her zaman yerindeler. Bana ve diğerleri diye ikiye ayrılır bu bakışlar. Huylandırır, sinirlendirir. Karşında görsen "ne bakıyorsun, ne sorunun var benimle" dersin. Bana öyle değil işte. Bunu anladığım günün akşamı her şey koptu. Ayak bağlarım çözüldü, beni ona getirdi. Dilim çözüldü. Ah şu dilim, ah şu dilim! Ayarı yok, ne düşünürsem söylerim. Ona da söyledim. Bana aynı baktı. Diğerleri ve bana diye ayırdığım sınıflandırma. "Bana" olan kısım. Beni çözüyor, tam gözlerimin içine bakıyor. Benden üstünmüş gibi olan tavırlarından hoşlanmama gibi bir huyum yok. Elleriyle katletti, yine geçen günlerden biri işte.

"Herkesin bildiği ama konuşamadığı gerçekler."

Yine aynı baktı. Göz bebekleri milim saniyelerle iki yana uğrayıp duruyordu. İçime işlemesi, beni bu şekil manipüle etmesi ve aklımı kaybetmem çok adice. Hakkında her şey adice. Eline sahip çıkamaması, terden bozulan saçlarımı kulak arkasına atması da.

"Yeni Gine'de bir kelime işte."

"İşte diyip geçme. Aynana asmışsın onu. Tam ortasına kocaman harflerle yazmışsın. Ne vardı bu kadar büyütecek."

"Büyütmüyorum." Omuz silkti. Elleri benden uzak ve gözlerini çekiyor bu sefer. Koparmadığım kağıdı tek seferde alıp elinde buruşturunca şaşkınlıkla bakmama neden oluyordu.

"Atıcak mısın bütün kağıtları?"

"Atarım da yakarım da. Ezberledim ne de olsa."

"Garipsin."

Bu sefer bakış kaçıran da kaçan da benim. Diğer kağıtları da ben sökmeye başlamıştım. Renkli kağıtlara bir sürü şeyler yazmış. Bana saçma gelecek ama bunu dile getirirsem beni bin pişman edecek türden şeyler. Çünkü bu adama bazen alışamıyorum, bazen çözemiyorum. Kestiremiyorum. Ellerimi neden tutuyor bilmiyorum.