İyilik gibi kötülük de bulaşıcıdır.
Bazen hayatta kalmak için iyiler de ellerini kirletmek zorunda kalır. Ve bu kişilerin hikâyeleri genelde anlatılmaz.
Başlarına durmadan kötü şeyler gelmiş iyi insanlar hayatın kurbanlarıyken biz onlara kötüler...
Merhaba! Yine bol aksiyonlu bir bölümle geldim. Ve bu bölümde yeni bir ikili göreceğiz. Umarım beğenirsiniz...
Dikkatlice okumanızı öneririm, küçük ve önemli detaylar var. Bu ipuçlarını yakalamaya çalışın.
Bölüm içinde bol bol yorum bekliyorum sizden! Fikirleriniz benim için çok önemli.
İsterseniz medyadaki şarkıyı açabilirsiniz. ^_^
İyi Okumalar! Düşüncelerinizi paylaşırsanız sevinirim. <3
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
*GIF'te herhangi bir sorun varsa söyleyin lütfen. :)
Bölüm 24: Yalnızlık alışkanlık mıdır?
Ozan Yazıcı...
Yalnızlık bazı insanların kendi seçimiyken bazıları sadece bu durumun içine itiliyordu. Bu iki kavram arasında da tabii ki belirgin bir fark vardı. Seçilmiş yalnızlık tehlikeli değilken, mecbur bırakılan yalnızlık oldukça tehlikeliydi. Çünkü insan o yalnızlığı tercih etmiyordu. Aniden kendini bir harabenin ortasında buluyor, enkaza dönüşüp sonra da bunu kendi gerçekliği yaparak alışıyordu.
İşte bu yüzden çok tehlikeliydi. Bu duruma alışınca yaratılan gerçekliği terk etmeyi düşünmez veya o güvenli alanlarına birini bırakmak istemezlerdi. Çünkü yok olmanın sınırındaki benlikleri fâni duygulara kapılırken, içlerindeki enkaz büyüdükçe büyür; en sonunda da unutulmuş kimliklerinin ardında birikmiş yalnızlıklarının onları terk edeceğinden, geriye hiçbir şey bırakmayacağından korkarlardı.
Ozan Yazıcı da yalnızlığa itilenlerdendi. Ve ondan da geriye sadece bir enkaz kalmıştı. Ne güvenli saydığı alandan çıkabiliyordu ne de oraya birini alıyordu. Samimi olduğu arkadaşları bile onun yalnızlığını dindirememişti bunca yıl. Onların da birer hain olduğunu öğrenince güvenli alanına bırakmadığı için doğru bir karar verdiğini anlamıştı.
Şimdiyse aniden hayatına giren bir ekip vardı. Tabii ki onlarla da yakın değildi. Hiçbirine de gerçekten güvenmiyordu, ileride güveneceğini de sanmazdı ama onlardan sadece biriyle bir anlık gafletle bağ kuruyor gibi olmuştu. Bunun da yanlış olduğunun farkındaydı. Savunmasız bir anına denk gelmiş, zayıflığını göstermişti. Bir daha bunun olmaması için çabalayıp hiçbiriyle gerekmediği sürece iletişim kurmamayı karar verse de daha ikinci gününden bu karar hükmünü yitirmişti. Bu da İdil sayesinde olmuştu.
