Πόρνη Πολυτελέιας {GW15}

Κεφάλαιο 17

Και πάλι με όση αυτοπεποίθηση έχω και με το περπάτημα του μοντέλου πλησιάζω τον καρχαρία μου ο οποίος με περιμένει όρθιος και με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Δείχνει περίεργος, διαφορετικός. Δεν μπορώ να το ψυχολογήσω μα κάτι είναι τελείως αλλιώτικο πάνω του. «Κάρμεν, είσαι ακόμη πιο όμορφη από τι μας περιέγραφε ο Άλφρεντ» λέει ο Άσπρος χαμογελώντας μου. Αναφέρεται προφανώς στον καρχαρία με αυτό το όνομα, μα για άλλη μια φορά δεν μπαίνω στον κόπο να το συγκρατήσω. Εκείνος βέβαια τυλίγει το χέρι του γύρω από τη μέση μου και με τραβάει να κάτσω δίπλα του, σαν να θέλει να δείξει στην παρέα του ότι είμαι το ολόδικό του προσωπικό αξεσουάρ. Η αλήθεια είναι πως ο καρχαρίας με είχε συνηθίσει σε μια λιγότερο αλαζονική συμπεριφορά αντί του ματαιόδοξου γιάπη όπως εξελίσσεται να είναι μα δεν με νοιάζει.

Χαμογελάω σε όλους με όσο περισσότερη γοητεία διαθέτω ενώ ένας-ένας μου φιλάν την ράχη της παλάμης και συστήνονται πληροφορώντας με ταυτόχρονα για τις επιχειρήσεις τους και άλλα τέτοια. Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνω πολλά μα προσποιούμαι πως μου φαίνονται πολύ ενδιαφέροντα. Είναι σημαντικό να του γοητεύσω; Γιατί; Είναι πολύ απλό, ο καρχαρίας θα μπορούσε κάλλιστα να κλείσει απλά εκείνο το ραντεβού για ένα πήδημα μετά στο δωμάτιο και τίποτα άλλο. Μα δεν τον ενδιέφερε μόνο αυτό προφανώς. Σίγουρα τον έκαιγε περισσότερο να αποδείξει στους κουστουμάτους φίλους του τι 'διαμάντι ανακάλυψε' παρά να το χαρεί μόνος του στη αφάνεια. Εγώ απλά το βοηθάω να εκπληρώσει την επιθυμία του γοητεύοντας αυτούς τους βλάκες και ελπίζω πως αν μείνει ικανοποιημένος, θα με ανταμείψει απλόχερα. Α, και παρεμπιπτόντως δεν περιαυτολογώ όταν με αποκαλώ 'διαμάντι', ας σοβαρευτούμε. Δεν είναι καν δικά μου λόγια. Άκουσα τον ίδιο τον καρχαρία να με αποκαλεί έτσι σε κάποια φάση.

Μου έχει ήδη παραγγείλει το τρίτο ποτήρι κρασί και μπορώ να πω πως με έχει βαρέσει άσχημα. Εντύπωση μου κάνει αφού είμαι πολύ συνηθισμένης το αλκοόλ. Τι να κάνουμε όταν στα δεκαέξι σου παίρνεις 10 άντρες τον έναν μετά τον άλλον την ίδια νύχτα και δεν έχεις που να βρεις κάτι πιο βαρύ αρκείσαι στο αλκοόλ για να μη νοιώθεις. Όχι πάει πολύ από τότε που τρία ποτηράκια κρασί θα μπορούσαν να με κάνουν να νοιώθω έτσι.

Κάτι μέσα μου, μου λέει να ψάξω τον Έις. Σαν ξαφνικά το ένστικτο της επιβίωσής μου να με αναγκάζει να βεβαιωθώ πως είναι όντως κάπου τριγύρω και έχει το νου του σε εμένα. Τελικά καταφέρνω να τον βρω κοντά σε ένα μακρόστενο τραπέζι που λειτουργεί σαν ένα μπουφέ-μπαρ. Είμαστε ο ένας στην οπτική γωνία του άλλου μα ο Έις είναι απασχολημένος με κάτι άλλο. Μια ψιλόλιγνη γυναίκα ντυμένη στα σμαραγδί, με πολύ φινέτσα, φαίνεται αν του έχει πιάσει τη συζήτηση. Μου είναι πανεύκολο να καταλάβω τις προθέσεις της από τη στάση του σώματός της. Είναι πολύ εξωστρεφής και εκδηλωτική που σημαίνει πως βιάζεται. Θέλει να γίνει κάτι με τον Έις εδώ και τώρα. Ένα πήδημα κάτω από το μακρόστενο τραπέζι ίσως να ικανοποιούσε τις ανάγκες τις... Ο Έις με μπερδεύει αρκετά, δεν δείχνει να βαριέται ή να μην ενδιαφέρεται για τη γυναίκα, το αντίθετο μάλιστα. Σίγουρα δεν τον χαλάει καθόλου. Από την άλλη είναι σίγουρα τσιτωμένος, νευρικός και ανήσυχος. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Είναι με μια ωραία γυναίκα και φυσικά όχι βρωμιάρα και ανήθικη όπως εγώ -αν και έχω τις αμφιβολίες μου, πόση ηθική κουβαλούν αυτές οι γυναίκες της 'καλής κοινωνίας'-, η δουλειά πάει εξαιρετικά και τα χρήματα βρίσκονται ήδη στα χέρια του, άρα γιατί όλη αυτή η ένταση στο κορμί του; Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ ότι τον κάνει να νοιώθει έτσι είναι η συζήτηση που είχαμε νωρίτερα, μα δεν ξέρω κατά πόσο αυτή η σκέψη μου στέκει.