Όλοι θα κοιτάξουν τον εαυτό τους.
Ποιος είναι εκείνος που θα νοιαστει για τον άλλο;
Όχι μη μου πεις. Γνωρίζω την απάντηση. Κι αυτή είναι "λίγοι".
Ποιοι είναι αυτοί οι λίγοι;
Θέλω να τους δω, να τους μιλήσω, να τους αγαπήσω.
Ζητάει δικαιοσύνη ένας άνθρωπος και ψάχνει να τη βρει.
Το δίκαιο εξαφανίστηκε.
Σε τούτη τη γη, σ'αυτον τον κόσμο δίκαιο δεν θα μυριστεί ίσως ποτέ.
Κι αυτό γιατί υπάρχει εγωισμός και φιλαυτια.
Ποιος θα κάνει πίσω, ποιος θα σε κοιτάξει στα μάτια να δει καθαρά μέσα σου;
Ποιος πες μου θα σε καθοδηγήσει αγνά;
Ποιος θα πορευτει μαζί σου χωρίς να ζητάει χρέος;
Ποιος θα σου μιλήσει όμορφα και δεν θα σου τη φέρει έπειτα;
Ποιος θα σ'αγκαλιασει και την άλλη στιγμή θα σε κάνει να τον βλέπεις λες και ήταν άλλος;
Φοβάται λοιπόν αυτός ο άνθρωπος πια τα λόγια. Φοβάται τούτη την κατάντια. Βαρέθηκε μου λέει τις μάσκες των ανθρώπων.
Βαρέθηκε τα λόγια, την ψευτιά, το "παντα" τους.
Βαρέθηκε την εγκοσμιότητά τους. Λες και από κάποιον θα ακούσουν ένα μπράβο ωφέλιμο γι'αυτους.
Γελάει και συνάμα κλαίει. Δεν ξέρει μου λέει τι να αισθανθεί, πώς να αντιδράει κάθε φορά σε τούτη την αδικία.
Τον παρηγορω, του λέω "φτάνει. Προχώρα και σκέψου μόνο την καρδιά σου".
Γελάει μαζί μου, με κοιτάει και μου λέει "αγαπώ αυτούς τους λίγους που ξέρω ότι είναι καθαρές ψυχές. Γι'αυτους αντέχω. Γιατί θέλω να τους ανταμώσω στο διάβα της μικρής ζωής μου".
Συγκινήθηκα....
Κ άλλο πια δεν μίλησα πάρα μόνο ντράπηκα.
Αραγες να του φερθηκα κι εγώ ποτέ έτσι σκάρτα;
Μήπως κι εμενα ποτέ δεν με εμπιστευτεί;
Μα γύρισα και κοίταξα καλά.
Αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ στον καθρέφτη..
