Namatay si Kuya Giovanni dahil sa isang engkuwentro. Inuwi ang bangkay niya na may sampung tama ng bala. Hindi iyon kinaya ni Mama kaya nagpakamatay siya. Nadatnan siya ni Papa na nakahandusay sa kuwarto habang may hawak na isang bote ng gamot.
Wala akong nagawa noong mga panahong matindi ang pinagdadaanan ng pamilya ko. Nasa training ako noon, at si Papa lang ang nag-asikaso kay Mama. Hindi ako makauwi kaya si Papa ang nakasaksi ng lahat.
Kaya naiintindihan ko ang galit na namumutawi sa kanya ngayon, kahit ilang taon na ang lumipas. Ngunit wala na yatang mas titindi pa sa galit ko dahil kahit kasama ko si Papa, pakiramdam ko'y parang nawala rin siya. Hindi na siya katulad ng dati. Nawala na ang sigla niya sa lahat. Pakiramdam ko'y nawala rin siya kasama nina Mama at kuya.
"Maghahanda na ako," sambit ko na hindi niya pinansin. "Hindi ko alam kung maaga ako makakauwi mamaya."
Hindi pa rin siya nagsalita kaya tinalikuran ko na lang siya at tahimik na pumasok sa bahay.
Naligo, nagbihis, at nag-ayos muna ako ng gamit bago umalis at magtungo sa headquarters. Hindi na ako nakapagpaalam kay Papa dahil hindi ko na siya makita sa buong bahay. Siguro'y nagtungo siya sa kakahuyan, gaya ng palagi niyang ginagawa.
Pagdating sa headquarters, hindi na ako nagulat nang makita ang mga sasakyan namin na may lamang donation na dadalhin sa mga nagsilbing evacuation center. Nangunguna sa pag-command doon si First Lieutenant Venancio Azucena. Sinisiguro niyang tama ang bilang at tama ang mga donasyon na pinapasok doon.
"Sumama ka na sa kanila, Raza," aniya sa akin nang mapadaan ako sa gilid niya, papasok pa lang sana sa loob ng headquarters. Hinawakan niya ang balikat ko kaya wala akong nagawa kundi humarap nang maayos. "Ang sabi ni Cardenas, kulang daw sila roon sa covered court dahil sa dami ng tao. Nandoon daw kasi ang vice mayor."
Kumunot ang noo ko. Gusto niyang pumunta ako sa covered court para tumulong, o para bantayan ang vice mayor?
Mabigat niyang tinapik ang balikat ko kaya kinailangan kong tibayan iyon. "Sige na, nandoon na raw ang mga volunteers kaya mas lalong dumami ang mga tao."
Pinakawalan niya ako at nilagpasan nang hindi manlang hinihintay ang tugon ko. Gusto ko sanang subukan sabihin na sa gubat na lang ako para magronda pero hindi niya binigay sa akin ang pagkakataong 'yon.
Wala tuloy akong nagawa kundi pumasok sa headquarters para iwan doon ang gamit ko, at lumabas ulit para sumama sa sasakyang puno ng donasyon.
Habang nasa byahe, nakatingin lang ako sa mga sundalong kasama ko na tipid na nag-uusap tungkol sa karanasan nila noong humagupit ang bagyo rito sa Santa Lila. May mga nawalan ng bahay, inanod ang mga ari-arian, nasira ang maliit na hanap-buhay, at kung anu-ano pa.
Masasabi kong naiintindihan ko ang pinadaanan nila dahil naapektuhan din ang bahay namin noong nabagsakan kami ng malaking puno. Ngunit dahil matibay at malaki ang bahay, hindi ito nasira nang tuluyan gaya ng naranasan nila.
Nakatira man kami sa gubat, siniguro pa rin ni Papa na kayang sumangga ng bagyo o kahit anong unos ang bahay namin.
Ilang sandali pa'y huminto ang sasakyan sa tapat ng covered court. Tama ang sinabi ni First Lieutenant Azucena noong sinabi niya na maraming tao rito. Kung hindi kami dumating, siguradong magkakagulo ang mga evacuees dahil walang maayos na pila, at hindi lahat ma-e-entertain dahil kulang ang mga volunteers.
"Raza!" maligayang bati ni Paolo Cardenas, isa sa mga kasamahan kong sundalo. Masyadong malakas ang boses niya kaya kinailangan kong tumingin sa paligid para masigurong hindi ito umagaw ng atensyon. "Akala ko hindi ka sasama?"
"Kung puwede lang," sabi ko bago harapin ang mga kahon. "Tumulong ka na rito."
"Aye, aye, captain!"
Pinagtulungan namin ibaba ang mga kahon galing sa sasakyan, at isa-isa namin itong pinasok sa loob ng covered court. May mga volunteers na lumapit sa amin para tumulong ipamahagi ito nang maayos sa mga tao.
Gideon
Start from the beginning
