Nur Ayaz'ın hikayesi pek çok açıdan normaldi. Ta ki işin içine birden fazla seçenek girene kadar.
Bu interaktif bir kurgudur.
❌
GKB okuru Mervekvt diyor ki; Onları okuduğum için çok mutluyum, bazı seçenekler anlık panik atak yaşatıp diğer bölümde n...
Merhabalar :) biz geldik! Doğru söyleyin kimler burada? Lütfen, yorumlarınızla destek olur musunuz? Ve beğenilerinizle? Ve sevginizle? Teşekkür ederim. İyi okumalar :)
İg/ careuzay
🤍
Shawn Mendes - It'll Be Okay
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ayrılmadığımız bir dünya hayal etmeye başladım.
🎵
Onu ilk gördüğümde belki de yanına gitmeliydim. Hayır. Onu ilk gördüğümde KESİNLİKLE yanına gitmeliydim. Selam, ben Ulu. Senden hoşlandım demeliydim. O zaman işler nasıl ilerlerdi bilmiyorum ama şu an ki gibi sarpa sarmayacağı kesindi ve şu an ki durumun sorumlusu bendim. Ama yemin ederim ki bir planım vardı. Bir plan yapmıştım. Onu gördüğüm anda bize bir kader yazmıştım. Onu görünce anlamış, onunla arkadaş olmak istemiş, gerçekten ondan hoşlanmıştım. Ortak noktalar bulmak, şakalaşmak ve derinleşmek bir ilişki başlangıcı için gayet iyiydi. Geriye baktığımızda aşka dönüşen güçlü bir arkadaşlığımızın olmasını arzu etmiştim. Aşk. Ben boyumdan büyük bir işe kalkışmıştım.
Hayatımı hep önceden planlamayı, tasarlamayı severdim. Bu şekilde yetiştim. Algım en küçük yaşlarımda bile açıktı. Dağıttığımı toplarken yerine koymayı ve düzeni severdim. Derslerimi, okuduklarımı, izleyeceklerimi, arkadaşlarımı bile o düzene yerleştirirdim. Okul birincisi olmak, bir kurumu temsil etmek ve tüm planlama takıntım bir gizlenme yöntemiydi. Kim olduğumla ilgiliydi. Neye benzediğim ve nasıl göründüğümle... içten bir savaş başlattım, beni yargılayan insanlara. Kendimi korumam şarttı.
Ama bir kıza aşık olmak tüm düzeni sarsmıştı. Aşk düzensizdi. Kalbin ritmini ekarte ederek beyni yok etmeye yönelik çalışıyordu. Akıl ve mantık devre dışı kaldığında ruh ve hisler tarafından ele geçiriliyordun. İlk kez hissetiklerim karşısında aklım kadar kafam da karışıktı. Ağırdan almak benim tek silahımdı.
Bana bakmadığı anlar da onu izlemeyi seviyordum. Benimle konuşmadığı zamanlar da onu dinlemeyi, o beni tanımazken bile onu tanımayı seviyordum. Geriye sararsak her şey ölü bir kuşu son yolculuğuna uğurlayacak kadar yüce gönüllü olduğu için başlamadı. Ama kabul ilk an ve hikayenin başlangıcı orası. Bu ilk görüşte aşk değil. Bu o an menzile giren ok ile ilk fark ediliş. Nur Ayaz, ölü bir kuş yavrusuna bir yuva verdi ve başında dua etti. Nur Ayaz, orada kalbime bir tohum ekti. Kökleri o kadar sağlamdı ki alelade bir şey olmazdı. Gidip bir iki güzel sözle tanışmak yerine, belki onunla flört etmek yerine tesadüflerin bizi bir araya getirmesine, onun aklına girmeye çalışmalıydım. Bazen o tesadüfleri kendim yazmam gerekiyordu ama bu zor olamazdı.
"Gitmek istemiyorum! Yabancı dilim yeterli. Koca bir sene kaybetmek yerine senin altında bir iş öğrenebilirim baba."
"Bulut..." Bana ikinci adımla yalnızca babam sesleniyordu. O isim koyan da kendisiydi zaten. Bulut. Zaten yürüyen bir buluta benziyorken bu isimden nefret etmemek elimde değildi. "Konuştuk işte. Bu bizim vakfın işi ve kendi oğlumu göndermezsem yetersiz olduğumuzu düşünürler. Bunu istemeyiz değil mi?"
