TAMAMLANDI ✅
Ve bazı hikâyelerin başlama nedenidir, Susmak.
~kırık bir aşk hikayesinden yarım kalan sevdalara~
'...ah be sevdiğim, yüreğimde düğümlenen sevdan kaldı ömrümün baharında...'
|•YAZAR'DAN NOT•|
✓Kitabı okumadan önce kendi psikolojinizin...
• Dolu dolu bir bölümle geldik 🌺 umarım okurken keyif alırsınız 🌹
✓ Keyifli okumalar 🌹
|•16. BÖLÜM•| ~Dokunulmasa da, görülmese de; Kalpte yer verilir bazısına, Nedensiz...~
_cemalsüreya_ -sevmekneuzunkelime-
Öylesine yaşamadım hayatı hiç, Ölesiye bedeller ödediğim halde.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Savunmasız kaldığım anlar öyle çok yıpratırdı ki beni, ne gücüm ne de takatim kalmazdı bir adım daha atmaya. Hiçbir şey böyle olmak zorunda değildi. Çaresizce akan yaşlarım yastığımı ıslatmamalıydı belki de. Ruhum hiç bu denli acımamalıydı oysa. Ne ara bu kadar etkisi olmuştu ki üstümde? Ne ara kabullenmiştim onun hançer gibi keskin sözlerini kalbimde? Oysa hiçbir yara kapanmazdı sahibini görmedikçe. Ama şimdi yalnız başıma saramıyordum ağrılarımı. Aksidir ya yok da sayamıyordum eskisi gibi acıtan yaralarımı.
Bakışı, gidişi ve sözleri bir türlü çıkmıyordu zihnimden. İnadıma tekrarlar yapıyor ve geçen her saniyeye yayıyordu o anı silmeden. Bana aldığı çiçeği tam karşıma koymuş ve incitmeye korkarak yapraklarını seviyordum. Acı acı güldüm sonra. Ben bir çiçeği incitmezken bir kalbi defalarca kez kırmayı başarmıştım. Onu, kendimden öyle güzel uzaklaştırıyordum ki adeta bir kapalı kutu oluyordum ona karşı. Ama bir bilse ki ben yalnızca ona bu kadar yakınlaşabilmiştim. Ben ve biriyle aynı yerde kalmak mı? Bunlar öyle uzak şeylerdi ki. Tek bir arkadaş bile edinmeyen biriyken şimdi böylesine yaş dökmem arkadaştan öte biri içindi. Yıkılan hislerim yakılan kelimelere kurban gitmişti de benim göz yaşlarım hiçbir cümleyi söndürmeye güç yetiremiyordu.
Krizlerimin sıklığı azalmış gibiydi. Ben ki günde üst üste krizler geçirdiğimi hatırlıyorum. Ama bu insanlar bana bir şeyler yaptılar ve ben uykusuz kaldığım gecelere gözlerimi yummaya başlamıştım. Yalancı bir psikologun yapamadığını doğru bildiğim insanlar sayesinde yapabilmiştim. Çünkü her şey benim elimdeydi. Ben iyileşmeyi istemiyordum ama iyi olmak adına sanki çabalıyordum. Edindiğim arkadaşlar, yaşadığım anlar ve çaldığım kemanım adeta bana rehber olmuşlardı. Ta ki bu ana dek...
Şimdi Yasemin de yoktu yanımda. Ona sarılamıyordum. Kayahan ise kaç saattir yoktu ortada. Ona derdimi anlatamıyordum. Senin için yaptım diyemedim ki. Söyleseydim de katil mi olsaydı? Bunu yapamazdım. Varsın yanlış anlamaya kurban versin yüreğimi ne de olsa ben alışkındım kırılmışlıklara.
Gözlerimi kapatarak vaktin geçmesini bekledim. Sabah olsun istiyordum artık. Çünkü bu yatak uyumadığımda tüm vücudumu ağırtıyordu. Daha fazla buna dayanamadım ve kalktım yerimden. Dev pencerenin önüne geçtim ve bağdaş kurup yere oturdum. Baktığım yerde koca bir şehir varken benim gördüklerim bir çift renkli gözdü. Artık gökyüzü usulca aydınlanmaya başlamıştı ki odanın kapısı açıldı. İrkilerek o tarafa döndüm. Kayahan gelmişti. Bakışları direkt beni bulduğunda gözlerini kaçırmadı. Açıkçası yüzüme bakmasını beklemiyordum. Bu kez ben çektim gözlerimi üzerinden ve tekrar bağdaş kurarak oturmaya devam ettim. Geldi ve yanıma oturdu. Ona bakmıyordum ama benim gibi bağdaş kurup oturduğunu görebiliyordum. Kalbim nedense atmayı unutmuş gibi sakindi. Kırıldığım için mi böylesine sessizdi?
