De Verloren Prinses

Hoofdstuk 1

Ik ben mijn spullen aan het pakken als ik merk dat iemand naar me kijkt. 'Heb je alles?', vraagt de stem van mijn moeder. Mijn moeder is iets kleiner dan ik en draagt een mooie groene jurk die voor haar doen best eenvoudig is, maar voor de meeste mensen zou het een baljurk kunnen zijn. Ze heeft donkerblond haar (dat inmiddels grijs aan het worden is) en felgroene ogen. Het is een mooie vrouw, maar de druk op haar schouders eist zijn tol. 'Bijna, ik moet alleen nog... mijn boog...' 'Oh ja volgens mij ligt hij onder je bed.' Ik keek onder mijn bed en daar lag inderdaad mijn boog. 'Gevonden!' Ik heb mijn grijs blonde haar in een rommelige vlecht. Het is koud, maar ik heb een van mijn pakken aan die ik van Het Kamp heb gekregen. Het is een donkergroen/zwart pak dat het grootste deel van mijn lichaam bedekt. Het zit lekker en beweegt mee met mijn lichaam. Het houdt messen en pijlen deels tegen waardoor je moeilijker te raken bent. En er zitten ook nog geheime vakjes in voor wapens. Na een korte stilte zucht mijn moeder. 'Ik weet dat je liever niet hebt dat ik ga, maar als ik niet ga worden niet alleen ik, maar ook jij en pap een doelwit.', zeg ik zachtjes terwijl we elkaar aankijken. 'Ja, ik weet dat ik je niet kan tegenhouden, maar dat betekent niet dat ik het leuk moet vinden.' Ik verbreek het oogcontact en loop naar de deur van mijn slaapkamer. Mijn slaapkamer is redelijk groot en wordt voor het grootste deel opgevuld met een hemelbed. 'Doei mam, tot de volgende keer...' Ik loop weg, groet de wachters en als ik buiten ben kijk ik naar het grote kasteel waar ik net uit kwam. 'Misschien tot nooit meer.', zeg ik zacht tegen mezelf terwijl ik naar de stallen loop.

Ik en mijn paard, Lila, (Lila is opgeleid om haar zintuigen beter te gebruiken en slimmer te zijn dan de meeste paarden. Ze is een karamel kleurige pinto met witte stippen op haar kont) staan te wachten bij een grote boom van donker hout met dikke groene bladeren aan het begin van het bos, ook wel; Het Donkere Woud. Het Donkere Woud heeft zijn naam te danken aan het feit dat het zo dichtbebost is dat het zelfs op het midden van de dag donker is. Lana is wéér te laat. Lana is mijn vriendin uit Het Kamp, de enige die ik genoeg vertrouwde om mijn geheim te vertellen. Ze heeft een Sapareense achtergrond. Lana's ouders zijn dood en ze is bij Het Kamp gebracht toen ze 3 was. Lana komt eindelijk aanrijden, terwijl ze nog snel een broodje naar binnen probeert te werken. 'Hé, kijk is wie daar is!', roep ik naar Lana om aan te tonen dat ze heel laat is. 'Sorry, sorry, sorry, ik werd niet op tijd wakker en ik probeerde nog te haasten, maar het was al te laat...', verontschuldigt Lana zich. Lana heeft donkerbruin stijl haar en draagt het in een lage staart. Haar paard, Cáffée, is ook donkerbruin. Cáffée betekent koffie in het Sapareens. Lana woont samen met haar hond, Coraje, in een huis dicht bij het kasteel. Coraje betekent 'moed' in het Sapareens. We gaan naar Het Kamp. Ik woon weer thuis sinds ik mijn training heb voltooid. 'Het is al goed.', zeg ik terwijl ik Lila aanspoor. We rijden met z'n vieren het dichte bos in.

We zijn al een tijdje aan het rijden (eerst door Het Donkere Woud bij het kasteel en daarna kwamen we bij het zandpad dat om Het Woud ligt. (Door het bos is sneller dan er omheen.)) als ik iemand hoor. Lila lijkt ook iemand te horen... 'Hé Laan? Hoor jij dat ook?', fluister ik. 'Nu je het zegt... ja inderdaad, er komt iemand aan.' Vanaf dat moment gaat alles heel snel. Een mes vliegt tussen onze hoofden door en belandt in het zandpad voor ons. Ik draai me om en heb mijn boog al gereed, ik schiet in de richting waar het mes vandaan kwam, zonder te kunnen zien op wie ik schoot. Lana is gestopt en ziet dat mijn pijl zijn doel in een rechterbovenbeen heeft geraakt. Ik laat Lila vaart minderen en stap af voordat ze stilstaat. Ik zie dat Lana al gestopt was en bij het slachtoffer staat. Ik loop naar ze toe terwijl ik mijn mes in mijn hand ronddraai. Lana trekt de kap van het hoofd van het slachtoffer af en we zien een jonge vrouw die door Lana's beweging een capsule in haar mond krijgt. 'NEE!', schreeuw ik, maar het was al te laat. Het gif dat in de capsule zit bevindt zich veel te snel in de bloedsomloop van de jonge vrouw, ze begint met schokken te bewegen en blijft na een paar seconden stil liggen. Dood. 'Ugh! We hadden het moeten weten!', schreeuwt Lana, 'We hadden het moeten weten!' Lana blijft die zin tegen zichzelf herhalen terwijl ik de vrouw doorzoek op wapens. Ze heeft een pijl en boog! Dat is goed nieuws, nu kan ik kijken of ik de pijlen herken.