De Verloren Prinses

Proloog

8 jaar geleden

Rehan is aan het oefenen met spullen laten zweven van de ene kant van zijn kamer naar de andere kant, als Alyss binnenkomt. Ze kijkt toe hoe hij de katana van zijn bed naar de deur laat zweven en weer terug. 'Mama zei dat je dat niet meer mag doen, Ree!' 'Mama zegt zoveel... jij zou ook moeten oefenen Lyss! Dan word je beter en dan kan je allemaal coole dingen doen!', roept Rehan uitgelaten uit. Alyss denkt na en wil eigenlijk ook wel voorwerpen laten zweven. 'Ehm oké dan, hoe doe je dit?' 'Je concentreert je op een voorwerp, zoals de katana, en je laat het gewoon zweven. Het is makkelijker om handgebaren te gebruiken maar het hoeft niet, je kan er ook gewoon alleen aan denken.' Alyss laat de katana de lucht in zweven terwijl ze haar hand van onder naar boven beweegt. Als de katana ongeveer een meter in de lucht hangt kijkt ze trots naar Rehan. 'Zie je dat Ree?! Ik laat het vliegen!', roept Alyss uit. Op het moment dat Rehan net wil zeggen dat Alyss het heel goed doet, komt Katharine, de moeder van de tweeling,  binnen. 'Wat denken jullie wel niet dat jullie aan het doen zijn! Jullie kunnen je krachten niet zomaar gebruiken! Dadelijk gaat het niet meer goed en gaat er iemand dood, of nog erger, jullie zelf!', schreeuwt ze. Het blijft even stil en Katharines rood aangelopen gezicht wordt langzamerhand weer de goede kleur. 'Sorry mama...', zeggen Alyss en Rohan zachtjes in koor. 'Het is al goed, maar ik wil niet meer dat jullie dit doen. Jullie moeten het beloven, oké?' 'Ja mammie, we beloven het.', mompelt de tweeling. 'Oké, dan is het goed.' Katharine loopt weg en de tweeling blijft teleurgesteld achter.

Later op de avond bespreken Katharine en haar man, Edward, het voorval. Ze zitten in een eetzaal in het kasteel. Het is een grote rechthoekige ruimte, de muren zijn rood en voor de ramen hangen gouden gordijnen. De houten vloer kraakt soms een beetje, alsof het een eigen leven leidt. In het midden van de kamer staat de grote eettafel, waar het stel aan zit. 'Misschien had ik niet zo boos moeten worden.', zucht Katharine. 'Je wilde gewoon niet dat er iets ergs gebeurde, dat begrijpen ze vast wel.' Edward doet zijn arm om de schouders van zijn vrouw. 'Ja inderdaad, je hebt gelijk.' Er volgt een lange stilte waarin Amy, de moeder van Katharine, zich afvraagt of ze wel kritiek moet geven. Ze komt tot het besluit dat het beter is om het wel te doen. 'Misschien is het beter om de tweeling te trainen en ze te leren hoe ze met hun krachten om moeten gaan. Anders worden ze bang voor zichzelf en als een van de twee dan later op de troon zit is dat niet handig. Bovendien hoeven ze niet bang te zijn om zonder wachters rond te lopen.' Katharine kijkt haar moeder verbijsterd aan. 'Hoe kan je dat zeggen! Het is veel te gevaarlijk om ze te trainen en zelfs als ik ermee in zou stemmen, wat ik niet ga doen, wie zou ze dan moeten trainen? Niemand van ons heeft krachten of weet hoe ze werken!', zegt Katharine boos. 'Nou ja er is wel iemand...', begint Edward. 'Nee! Zij is niet goed in haar hoofd! Je kan toch niet geloven dat dat een goede oplossing is?! Ze zijn acht!' Katharine is razend. Edward knikt voorzichtig. 'Het is de beste oplossing die we hebben.', zegt Amy streng, 'We vertrekken morgenochtend voordat de zon op is.'

Alyss en Rehan zaten verstopt achter de grote gordijnen toen het verhitte gesprek plaatsvond. 'Oh, hoorde je dat?', fluistert Rehan ook al is iedereen behalve hij en Alyss al weg, 'We worden getraind!' 'Van alles wat ze hebben gezegd, is dat hetgeen waar je over begint? Ja, we worden getraind, maar volgens mama door een gek!' 'Ja oké, maar gek of niet, we worden wel getraind!', zegt Rehan blij.

De volgende ochtend is het nog donker als Rehan wakker wordt van stemmen op de gang. Hij herkent de stemmen van zijn ouders en oma Amy. Hij springt zachtjes uit bed en begint zich aan te kleden. Hij blijft even in het midden van de kamer staan als hij nadenkt. Hij pakt zijn katana van zijn bureau en legt zijn oor tegen de deur. Zijn ouders en oma zijn inmiddels beneden, hij moet opschieten. Hij rent door de gang heen naar Alyss' kamer. Hij doet zachtjes de deur open zodat hij niet kraakt. 'Pssst! Alyss, wakker worden!', fluistert Rehan. Alyss kreunt. 'Waarom maak je me wakker het is midden in de nacht?!' 'Papa, mama en oma Amy gaan weg, ik hoorde ze net vertrekken. Als we snel zijn kunnen we ze nog bijhouden!'  'Weet je zeker dat we wel achter ze aan moeten, stel dat er iets gebeurt...' 'Daarom neem ik mijn katana mee, zodat ik ons kan beschermen!' 'Oké dan.', zegt Alyss twijfelend. Ze staat op en trekt een broek en een trui over haar pyjama aan. Ze rennen samen naar buiten als Rehan zich bedenkt dat ze beter te paard kunnen gaan. Ze veranderen van richting en gaan naar de stallen. 'Wie nemen we?', vraagt Rehan. 'Indigo, hij is groot, sterk en betrouwbaar, we kunnen er samen op.' 'Oké, goed idee.' Alyss pakt Indigo uit zijn stal. Ze springt op z'n rug en helpt Rehan om achter haar te komen zitten. Indigo is een groot zwart paard en de vader van Lila, een veulen dat Alyss voor haar verjaardag heeft gekregen. Alyss drijft Indigo aan. 'Houd je goed vast!', zegt Alyss tegen Rehan. Rehan houdt zich vast aan Alyss' middel terwijl Indigo achter Katharine, Edward en Amy aan galoppeert. 'Ze gaan door Het Donkere Woud, we moeten goed opletten dat we ze niet kwijt raken!', schreeuwde Rehan over de wind heen. Het Donkere Woud heeft zijn naam te danken aan het feit dat het zo dichtbebost is dat het zelfs op het midden van de dag donker is. Alyss knikt en probeert zich te oriënteren, maar het is te donker om te zien waar in het bos ze zich bevindt. Als ze weer naar voren kijkt, ziet ze te laat een boomstam waar Indigo over heen moet springen. Indigo springt, maar Alyss en Rehan waren daar niet op voorbereid. Ze vallen op de bemoste grond en Alyss voelt een steek in haar zij. Indigo is door gegaloppeerd en Rehan staat op om erachter aan te rennen. 'Ré, doe maar niet, hij is te snel.', zegt Alyss terwijl ze kreunt. 'Hé, wat is er, heb je pijn?' Alyss voelt aan haar zij en ziet dat haar hele hand onder het bloed zit. Rehan ziet het en schrikt. Er zit een scherpe tak in Alyss' zij waardoor er een grote snee is waar bloed uit komt. Alyss heeft pijn, maar probeert na te denken. Ze scheurt een stuk van haar pyjama af en probeert het strak om de wond heen te doen. Rehan helpt en na een paar minuten heeft de tweeling een soort van verband aangelegd. 'Kan je staan?' 'Ik denk het niet...' 'oké, dan draag ik je.' Rehan gebruikt zijn telekinese om Alyss op te tillen en mee te nemen. Eerst gaat het een beetje moeilijk omdat het iets moeilijker is dan een katana, maar na een tijdje lukt het wel. 'De vraag is, waar zijn we en hoe komen we terug?', zegt Alyss terwijl ze in de lucht zweeft. 'Tja, ik weet het niet...' Alyss fluit op haar vingers. Rehan snapt het eerst niet, maar dan weet hij het. Indigo is een getraind paard, wat betekent dat als je fluit, hij terug zou moeten komen. Ze horen nog niks dus Alyss fluit nog een keer. Ze horen gehinnik, alsof Indigo wil zeggen: 'Rustig, ik kom al.' Als Indigo aangekomen is, zet Rehan Alyss op Indigo's rug. Als hij zelf ook op de rug van het zwarte paard is geklommen, loopt Indigo rustig in de richting waar hij vandaan kwam. 'Wacht, weet je zeker dat dit de goed kant op is?', kreunt Alyss. 'Ehm, ik denk het wel... het heeft namelijk niet zoveel zin om nog achter papa, mama en oma aan te gaan, toch?' 'Nee, je hebt gelijk.', zegt Alyss net voordat ze haar bewustzijn verliest.

Alyss wordt wakker en is even vergeten waar ze is, maar dan komt het met een klap binnen. De achtervolging, de val, haar wond... ze kijkt naar het verband en ziet dat het doorweekt is met bloed. 'Je bent wakker, eindelijk! Ik was al bezorgd. We hebben wel een probleem.' Alyss kijkt op en ziet dat ze voor een ravijn staan. Ze waren dus toch de verkeerde kant op gereden. Toen ze beter keek zag ze aan de onderkant van het ravijn een drietal lopen. Papa, mama en oma! Alleen hoe kwamen ze beneden? 'We kunnen proberen te zweven.', zegt Rehan als hij Alyss ziet kijken. 'Zijn onze krachten daar wel sterk genoeg voor? Als we vallen, vallen we hard!' 'We zullen wel moeten.' Als Rehan Alyss' vragende blik ziet legt hij het uit. 'We zijn verdwaald en ze zullen ons hier nooit vinden plus er komt een storm aan, dit is de enige oplossing om nog terug te komen.' Alyss kijkt omhoog en ziet dat er inderdaad een storm aankomt. Ze weet dat hij gelijk heeft en stemt toe in zijn plan. 'Nog een probleem, wat doen we met m'n wond?' 'Tja, we zullen maar heel voorzichtig moeten zijn. Ik ga wel eerst, oké?' Alyss knikt en scheurt nog een deel van haar pyjama af om het om haar wond heen te doen. Rehan kijkt zenuwachtig naar beneden, het ravijn is ongeveer 200 meter diep. Hij weet dat hij een persoon kan tillen, maar kan hij ook zichzelf zo lang tillen? Rehan haalt diep adem en tilt zichzelf op. Hij zweeft boven de grond en Alyss houdt haar adem in terwijl hij steeds verder naar de rand toe beweegt. Er komt een harde windvlaag en Rehan lijkt even uit balans te zijn, hij valt, maar hij vangt zichzelf op. Hij is nu ongeveer 50 meter naar beneden, een kwart. Hij laat zichzelf steeds een stukje zakken alsof hij aan een onzichtbaar touw hangt. Het begint te regenen, de storm begint. Rehan is inmiddels op de helft en zweeft nog steeds. Er klinkt een harde knal, het onweert. Indigo is geschrokken en rent weg, maar omdat hij bijna tegen Alyss aanloopt, moet Alyss uitwijken en verliest ze haar evenwicht. Ze struikelt naar achter en valt het ravijn in. Rehan ziet het gebeuren en in een reflex houdt hij haar val tegen op ongeveer 50 meter van de grond. Hij merkt dat hij niet sterk genoeg is om 2 personen lang tegen te houden. 'Probeer je eigen gewicht tegen te houden!', roept Rehan naar Alyss. Alyss probeert haar eigen gewicht tegen te houden maar het was al te laat. Rehan verliest de grip op zijn eigen lichaam en valt de diepte in. Alyss probeert in plaats van haar eigen gewicht die van hem tegen te houden, maar hij is buiten haar bereik. Ze schreeuwt als ze een doffe plof hoort, maar veel tijd om na te denken krijgt ze niet. Rehan is dood dus hij kan Alyss niet meer tegen houden. Alyss valt ook, maar een paar centimeter boven de grond voelt ze dat ze zichzelf kan tegenhouden. Het lijkt een soort reactie uit angst. Ze laat zichzelf vallen en valt op de grond. Ze blijft liggen en huilt totdat al haar tranen op zijn.