(zawgyi)
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ငရဲပဲမလို႔ အိမ္ကေန ေနထြက္တာနဲ႔ ခိုးထြက္ေနၾကပင္။
ဒါေပမယ့္လည္း ဒီေန႔ေတာ့ ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။
"Lee Donghyuck! အခုခ်က္ခ်င္း အိမ္ေအာက္ဆင္းခဲ့စမ္း!"
မေန႔က မိုးမိၿပီး ဖ်ားခ်င္သလို ျဖစ္ေနလို႔ တစ္ရက္ေလး ေနာက္က်တဲ့အထိ အိပ္မိပါတယ္၊ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးေတာင္ မဖြင့္ရေသး၊ အိမ္ေအာက္ကေန ေအာ္ေနတဲ့ အေဖ့ရဲ႕ ဆည္းလည္းသံက ဆီးႀကိဳလ်က္။
ေသခ်င္တာပဲ။
ေဒါသထြက္ေနမွန္း သိသာတာမို႔လို႔ အျမန္သာ ေျပးဆင္းသြားလိုက္၏။
"အသံုးကို တစ္စက္မွ မက်ဘူး! အဲ့မွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ၾကည့္စမ္း!"
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕လၽွင္ေတြ႕ခ်င္း မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို အားနဲ႔ ပစ္ေပါက္လိုက္တဲ့ စကၠဴစေၾကာင့္ အေနာက္ေတာင္ ယိုင္သြားမိသည္။
ဟိုတစ္ေန႔က ေဘာလံုးမွန္ထားလို႔ ႏွာေခါင္းက အခုထိ နာေနရတဲ့ၾကားထဲ။ ဒီမ်က္ႏွာတည့္တည့္ကိုပဲ . .
ဘာမ်ားလဲဆိုၿပီး စာရြက္ကို ေသခ်ာ ျဖန္႔ျကည့္လိုက္ေတာ့ ေဘာလံုးမွန္တဲ့ေန႔က ေျဖခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္ စာေမးပြဲရဲ႕ အေျဖလႊာ။
B တဲ့။ က်ၿပီထင္ေနတာ၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့။
ဒါနဲ႔ အေျဖလႊာ စာရြက္က ေက်ာင္းသားေတြေတာင္ မရေသးတာ အေဖ့လက္ထဲ ဘယ္လို ေရာက္ေနရတာလဲ?
ထူးဆန္းလိုက္တာဆိုၿပီး ေတြးေနတုန္း မ်က္လံုးက ဆုိဖာမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီး အဆူခံေနရတာကို ျပံဳးစိစိ ၾကည့္ေနတဲ့ မိေထြးနဲ႔ Dohyun ဆီေရာက္သြားေတာ့ အေျဖကို သိလိုက္ပါၿပီ။
"B တဲ့! ၾကားလို႔ေတာင္ မေကာင္းဘူး! Dohyun ဆို စာေမးပြဲတိုင္း ဘာသာစံု A ရတယ္! Lee Donghyuck မင္း စာကို ေသခ်ာ မလုပ္ဘူးလား?"
ကြာရွင္းၿပီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ ဘာဆိုဘာမွ ဂရုမစိုက္ခဲ့တဲ့ အေဖက အခုမွ သံုးလအတြင္းမွာ ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေျပာ၊ အေရးလုပ္လို႔ မိေထြးသားအမိကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမယ့္ပံု။
YOU ARE READING
something like love - light ver {markhyuck}
Fanfiction[completed] (zawgyi) ဒီခံစားခ်က္ေတြက ဘယ္ကို ဦးတည္ေနလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္။ 'အခ်စ္' လူတိုင္းကို တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္းနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဒုကၡေပးတဲ့ အရာေပါ့။ အဲ့တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မခ်စ္ခ်င္ဘူး။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္မိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ပထမဆံုး...
