AMETHYST [kth × pjm]

၈

[Zawgyi]

ဒါ..ငါရဲ႕ဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္ ႏုိးထမႈလည္း..
ဒီတစ္ေခါက္ႏုိးထျခင္းကလည္း
ငါ့ဘဝရဲ႕ အဆိုးဝါးဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္ျပန္တယ္။

အို..မ်က္ႏွာၾကက္က မီးလံုးငယ္..
ေမွာင္ပိန္းေနတယ့္ အခန္းထဲက
ငါရဲ႕အေဖာ္မြန္...

ေန႔လားညလား..မျမင္ႏုိင္..နံရံေတြက
ကာျခားထားတယ္...ဆက္ရရင္
ငါ..ဒီကိုေရာက္ေနတာတစ္လရွိေနခဲ့ၿပီ...။

Kim...
သူ..အစြန္းစြန္ဆံုး..ရက္စက္ေနခဲ့ၿပီ...။

"မင္းေတာင္းခ်င္တယ့္ ျပန္ေပးဆပ္မႈက
ငါ့ကို အခန္းထဲမွာ ပိတ္ထားၿပီး..တစ္စစီ
ျဖစ္ေအာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ႏွိပ္စက္မယ့္ဖို႔ပဲ.."

တစ္စစီဆုတ္ၿဖဲခံရတယ္ဆိုတာ
ဘာလဲ သိလား...တစ္ဆင့္ခ်င္းဆီ
ပဲ့ေႂကြသြားတာကိုေျပာတာ...။

အက္ကြဲေနတယ့္ လက္ဆစ္ေတြနဲ႔
မ်က္ႏွာထက္ကမေျခာက္ေသးတယ့္
ေသြးစေတြ...

သံုးစားမရတဲ့ ေျခေထာက္ေတြက
လြတ္ေျမာက္ႏုိင္မယ့္ အလင္းေရာင္ေတြကို
ပိတ္ပင္ထားတာပဲ...

ဝတ္ထားတာခ်ည္သားမို႔လို႔ေဖာက္ထြင္း
ျမင္ေနရရင္ ငါ့ေက်ာကုန္းထက္က
ၾကာပြတ္ရွိုးရာေတြကေန ေသြးေတြ
စိမ့္ထြက္ေနတာကိုေတြ႕ရမွာပဲ..။

မအိပ္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ေတြက နာရီေပါင္းထပ္ေန
တာမို႔လို႔..မ်က္တြင္းေတြလည္း ခ်ိဳင့္ေနပါၿပီ။

ငါ ဒီငရဲခန္းထဲကို ေရာက္ေနခဲ့ရတယ့္
အစဟာဆိုရင္ ငါဒုတိယအႀကိမ္
ထြက္ေျပးဖို႔လုပ္ရာ ကေနစတယ္...။

********

ေျခေထာက္ကို အမာခံနဲ႔ တြဲခ်ည္လိုက္ေတာ့
ခ်ိဳင္းေထာက္မလိုဘဲ ေ႐ြ႕လ်ားႏုိင္ၿပီ...။

အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ့္ Kimကေတာ့
ယခုထိ ဘာမွမသိေသးပါ..။

Kim..ရယ္ လံုေလာက္ၿပီေပါ့..မင္းအနားကို
ငါျပန္လာတာ ၄လေတာင္ ရွိေနခဲ့ၿပီပဲ..။

ငါက..ကမာၻေျမျပင္ထက္က ေဝဟင္မွာ
လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းေနတယ့္
ပ်ံလႊားငွက္တစ္ေကာင္လိုပဲ..

တိမ္ေတြအထက္မွာပဲေနမယ္..
လူေတြျမင္ခ်င္မွျမင္မွာ..ပုန္းလ်ဳွိ႔ကြယ္လ်ဳွိ႔
ေနခ်င္လည္းေနမယ္..။