Before My Withering[complete]

၃၃+၃၄+၃၅(zawgyi)

ညဥ့္နက္လာၿပီးေလေအးေတြလည္းတိုက္ခတ္လာတာေၾကာင့္ က်ိဳးခ်န္ကငါ့ကိုၾကယ္ေတြေပးမၾကည့္ေတာ့ဘဲ ရြက္ဖ်င္တဲထဲဝင္ခိုင္းလိုက္တယ္။

 "ၾကယ္ေတြကေကာင္းကင္မွာအၿမဲရိွတယ္။ နက္ျဖန္မွၾကည့္''
သူကေျပာတယ္။

"မနက္ျဖန္မွာေရာ ၾကယ္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္အပိုင္လား''
ငါေမးၾကည့္တယ္။

"အၿမဲမင္းအပိုင္''

အိပ္ရာမဝင္ခင္ ငါေဆးေသာက္ဖို႔ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ိဳးခ်န္ကေဆးထုတ္ကိုထုတ္လာၿပီး ငါ့ေရ႔ွမွာေဆးေတြထုတ္လာတယ္။ ငါေဆးမေသာက္ခ်င္တဲ့ပံုလုပ္ျပေနေပမယ့္ သူမျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးသူ႔လက္ဖဝါးထဲေဆးေတြထည့္ၿပီးငါ့ေရ႔ွပို႔ေပးလာတယ္။

"ဆရာ....''
ငါသနားစဖြယ္ပံုေလးလုပ္ၿပီးေျပာလိုက္ေပမယ့္။

သူကအရမ္းတိက်တယ္။
"မရဘူး''

    "အို..."

ေရတစ္ဖန္ခြက္လံုးကုန္သြားေပမယ့္ ငါေဆးကုန္ေအာင္မေသာက္ရေသးဘူး။ ဘာလို႔ဆို ငါကေကာ္ေဇာေပၚမွာေျခခ်ိတ္ထိုင္ၿပီးတစ္လံုးခ်င္စိမ္ေျပနေျပယူေသာက္ေနတာကိုး။ သူလက္ကမ္းထားရလို႔လက္က်ဥ္သြားပါေစ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါပါးစပ္ထဲဝင္လာတာ ခ်ိဳခ်ိဳေလး...

ငါမထင္ထားဘူး။ဒီတစ္ခါဝင္လာတဲ့အလံုးေလးကခ်ိဳေနမယ္လို႔။ ခ်ိဳခ်ိဳခ်ဥ္ခ်ဥ္စေတာ္ဘယ္ရီအရသာေလးကငါ့လ်ွာဖ်ားေပၚမွာေပ်ာ္ဝင္သြားတယ္။ ငါ့မွာဒီလိုခ်ိဳတဲ့ေဆးမရိွသလိုပဲ။

 သၾကားလံုးဆိုတာေသခ်ာေအာင္ ငါေသခ်ာေလးအရသာခံၾကည့္မိတယ္။

ငါက်ိဳးခ်န္ကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ သူကၿပံဳးၿပီးေျပာတယ္။
"ကိုယ္ မင္းေဆးေတြထဲသၾကားလံုးေလးေရာထည့္ေပးထားရင္ ေဆးေသာက္ရတာပိုလြယ္မလားလို႔ေလ''

 ငါလည္းထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါဝန္ခံရမွာရွက္တယ္။

"ကြၽန္ေတာ္ကသံုးႏွစ္ကေလးမွမဟုတ္တာ''

 "အင္း မနက္ျဖန္ႏိုးလာရင္ႏွစ္ဆယ့္သံုးႏွစ္ျဖစ္ေတာ့​မွာေလ''

သူကအဲ့လိုေျပာလိုက္ေပမယ့္ သူေျပာခ်င္တာက.
"မင္းကသံုးႏွစ္ကေလးေလးပဲ'' ဆိုတာငါသိေနတယ္။