Even though I can't understand myself why I'm doing this, maybe I've also realized what I've done wrong in life? Or am I just really scared that dad will take my car?

I'm going to be crazy.

I got home at 7 pm. I caught up with manang who was cleaning the table, manang said that dad had left and there was an emergency at the company. Dad wants me to run his company even though I don't want to.

Why isn't my older brother the one to handle it, after all, he was more educated than me.

Nakatutok ang mga mata ko sa binabasa, nang mapansin kong nanlalabo na ang paningin ko agad kong inalis ang suot kong reading glass at maingat na pinunasan ito. Binalik ko muli ito  at nagsimula muli na magbasa. 

I have to pass this quarter. My grades have been failing in recent months because I am always absent without a valid reason. That's why dad is always mad at me when he sees my grades.

Sabi ng iba ba't daw ako nagbago. Hindi naman ako ganito dati, hakot award ako noon––pero bigla na lang nawalan ng kulay ang mundo ko dahil sa isang tao na nawala sa buhay ko.

Biglang bumukas ang pintuan pero ang tingin ko ay nakatutok lang sa ginagawa ko. "Hijo, magmerienda ka muna para hindi ka gutomin." Inilapag ni manang ang dala-dala niyang tray na may lamang juice at cookies. 

Tumango ako kay manang. Akala ko aalis na siya pero nanatili lang siyang nakatayo sa gilid ko habang pinapanood ang ginagawa ko. "Masaya ako dahil bumalik na muli ang hilig mo sa pag-aaral, sigurado akong matutuwa ang mommy mo." I looked at manang, she was smiling at me so I tried to smile even though I really felt differently.

"Sa mundo may darating at may mawawala, ganyan ang buhay walang permanente kaya huwag kang matakot na magtiwala muli," sabi ni manang. Ever since I was a child, manang has always been there, she has always preached to me about life and until now.

I know there is nothing permanent in the world because everything has an end.

"May naisip kana ba para sa kukunin mong kurso sa kolehiyo?"

Natigil ako sa ginagawa ko. Kahit sabihin ko kay dad ang gusto ko alam kong hindi niya ako papayagan, alam kong tutol siya. What good is it if I say what I want if that doesn't happen in the end.

Bahagya niyang tinapik ang balikat ko. "Kung ano man iyon alam kong matutupad mo 'yun."

Tahimik ang bawat isa sa amin.  Magkahiwalay ng bahagya ang aming mga upuan hanggang sa mga katabi namin. Inabot ni Mrs Lee ang hawak niyang papel sa harap at maya-maya pa'y ipinasa na rin nila ito hanggang sa dulo. 

Hawak-hawak ko na ang test paper, ang iba nagsimula ng mag sagot. Tahimik lang kaming lahat habang nagsasagot sa kanya-kanya naming papel, ni isa samin ay walang lumilingon sa mga katabi namin dahil sa matalas na tingin ni Mrs Lee.

Suddenly my mind went blank. Hinilot ko ang sintido ko at dumako ang tingin sa bintana kung saan tanaw ang malawak na field. Napako ang tingin ko sa babae na nakikipag tawanan sa mga kaklase niya.

A small smile flashed on my lips, I looked back at the paper I was answering until I finished it.

Maya-maya pa'y inabot ko ang papel na hawak ko kay Mrs Lee. Gulat ang mga mata niya nakatingin sakin. "Mr Nativity?" 

Awkward nitong kinuha ang paper. "I'm glad that you're doing well in your study."

Umalis na ako doon at lumabas ng silid. Pumunta ako sa rooftop ng school at doon tumambay. Ngayon lang ako tumambay dito, I didn’t know it was relaxing here, you could feel the breeze and you could see the beauty of the surroundings. It is the largest school in the province, private and secured. You can see the lush trees surrounding this school.

Nagsalubong ang kilay ko ng may marinig akong ingay galing sa likod ko kaya dahan-dahan aking humarap doon. 

Kita ko muli ang babae na nakapikit habang maingat ang kanyang hakbang paalis. Mahina akong tumawa dahil sa ginagawa niya. 

Tumikhim ako at sumeryoso. "What are you doing here?" malamig na tanong ko sa kanya.

Sa pagkakataong ito tumigil siya at dahan-dahang humarap sakin. "Bakit sayo ba 'tong rooftop?" maangas na tanong niya. 

"It can be mine if I buy it," I told her. 

Nanliit ang mata niya sa sinabi ko. Akala ko magsasalita pa siya ng bigla niya akong talikuran at bigla na lang kumaripas ng takbo palayo sakin. 

"Pansin ko Mr farrel palagi ka ng nandito sa library," nakangiting sabi ng librarian sakin. 

"I just need to study."

Dumeretsyo muli ako sa dati kong pwesto pero nakita ko na may nakaupo doon na lalaki. Lumapit ako doon at tumingin dito. 

Nag-angat ito ng tingin hanggang sa magtapat ang mata namin, gulat ang reaksyon ng mata niya, mabilis siyang tumayo at umalis sa inuupuan niya. 

When he left, I immediately sat there. I don't want people to pick up something that isn't theirs.

I have already read several books for my research in science. I am now looking at the book I will borrow. As I searched for something, the notebook caught my attention. My eyes narrowed as I realized it was that woman. I put it in my bag and left the library. 

"Farrel, sasama ka ba sa field trip?" tanong ni Ryan na sumisimsim ng iniinom nyang drink. Nakatambay kami sa canteen.

"I don't know…" Wala akong balak na pumunta. 

I put down the donut I was eating. At the same time, we looked at Jacob who was just sitting in the vacant chair between Ryan and me. He was carrying a tray full of food.

"Grabe! Ang hirap ng test natin kanina." Nakasandal siya sa upuan niya, tumawa naman si Ryan kay Jacob. 

"Ba't hindi mo tularan 'yang si farrel walang ginawa kundi pumunta sa library."

Hindi ko na lamang sila pinansin. Nagpatuloy lang ako sa aking kinakain hanggang sa matapos ko ito. Hindi na ako nagpaalam sa kanila dahil umalis na ako ng pagkatapos kong kumain.

Naglalakad ako sa daan. I saw the men gathering together, I was about to continue walking when I heard the familiar voice of the woman. I immediately looked there and I wasn’t even wrong because it was her.

She leaned against the wall as she bent down. I frowned when I saw the boys who were just freshmen. I managed to get over there and tapped lightly on the shoulder of the man facing the woman.

Dahan-dahan itong lumingon sakin. "Kung ayaw mong madamay umalis ka!" I smirked for what he said. Lumayo ng bahagya ang mga kasama niya ng makita ako. 

Hinawakan pa siya ng isa nyang kasama pero hindi siya nagpatinag. "You don't know what you're up against," I said coldly. I thought he would be scared but he just laughed and stabbed my chest with the index finger of his hand

I just gave him a boring look. His first flew close to my face but I quickly caught it as well. I smirked again at him. 

Hinigpitan ko ang pagkakahawak sa kamay niya hanggang sa makita ko sa mukha niya na nasasaktan siya. The others with him were alerted, so they rushed to punch at the same time as Jacob and Ryan arrived. They rushed the man's companions.

Napatingin ako sa babae na ngayo'y nakaupo na nanghihina. Napabuga ako ng hangin, without saying a word lifted her up. It fails to look at me and stingy smile.

I just walked straight, I left them there and Jacob there because I knew they could do it. Shocked were the reactions of the eyes of those who saw us. They whispered to us in various ways but I just focused on the way. 

I don’t know why I helped this woman nor do I even know her. 

I can't imagine that for the second time I will be the one to save her again, why would danger approach this woman? She can protect others but she can't save her own. 

I hate this! I don’t know how not to resist. 

The day when everything became colorful, not the same as before with nothing, now it makes sense...

Ended Up With Color Blue Where stories live. Discover now