Τα χρονικά μιας Μάγισσας

Κεφάλαιο 1

   Μία έκρηξη φωτός την υποδέχτηκε. Μοβ και λιλά σπίθες παντού μπροστά της και μια φωνή, μία ηχώ ερχόταν βαθιά από το μυαλό της κοπέλας. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγε η φωνή. Προσπάθησε να καταλάβει. Φώναξε με όλη της την δύναμη για να έρθει η φωνή πίσω. Ήταν σίγουρη πως η φωνή της έλεγε κάτι σημαντικό. Άνοιξε τα μάτια της και αντίκρισε το αρρωστιάρικο άσπρο ταβάνι. Μία μυρωδιά πλαστικού και αποστειρωμένου χτύπησε τα ρουθούνια της. Που ήταν; Το δωμάτιο μύριζε θάνατος. Πήρε μια βαθιά ανάσα και έστρεψε το βλέμμα της στον υπόλοιπο χώρο. 

  Όλα λευκά, αποστειρωμένα και αυστηρά. Έπρεπε να είναι εκείνο το μέρος...Χρειάζεται περισσότερα στοιχεία... Δεν μπορεί να θυμηθεί πως ονομάζεται αυτό το μέρος. Ακόμη μία βαθιά ανάσα. Προσπαθεί να κουνήσει τα χέρια της. Πιάνει καλώδια και βλέπει πως δίπλα της υπάρχουν μηχανήματα συνδεδεμένα με το σώμα της. Αρχίζει και αντιλαμβάνεται τον ορό καρφωμένο στο χέρι της και το σωληνάκι στο πρόσωπό της που της δίνει οξυγόνο. Τώρα θυμήθηκε. Βρίσκεται στο νοσοκομείο. Δεν πειράζει που άργησε να το θυμηθεί, παρηγόρησε τον εαυτό της, θυμάται όμως το όνομά της. Ναι εννοείται πως το θυμάται...λέγεται....ονομάζεται....Πανικός αρχίζει να διατρέχει τις φλέβες της. Νιώθει τα μάγουλα της να κοκκινίζουν και τα πόδια της να μουδιάζουν. Δεν θυμάται το όνομά της...Δεν θυμάται τίποτα.

  Δεν θυμάται πως κατέληξε εδώ ή που ήταν πριν καταλήξει εδώ. Ανασηκώνεται βίαια. Δεν θυμάται πως την λένε ή που μένει. Οι μύες της αρνούνται να κάνουν ότι τους διατάξει. Λυγμοί ανεβαίνουν στον λαιμό της. Δεν μπορεί να αντιληφθεί τι της συνέβη και βρέθηκε σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου με δεσμά στα χέρια και στα πόδια. Τί γίνεται; Τι έχει κάνει και της συμπεριφέρονται έτσι; Πλέον οι λυγμοί έχουν γίνει δάκρυα και τα δάκρυα σκέψεις. Τα δάκρυα μεταμορφώνονται σε κραυγές, άναρθρες και πρωτόγονες καθώς ο πανικός την κατακλύζει. Αποζητά την ελευθερία της ξεκάθαρα πλέον με όλα τα μέσα που διαθέτει. Φωνάζει για βοήθεια προς την πόρτα ευθεία απέναντι από το κρεβάτι της. Τόσο κοντά της και συνάμα τόσο μακριά της.

 Η πόρτα σαν να εισάκουσε της ικεσίες της κοπέλας άνοιξε με δύναμη και με φόρα μπήκε ένα ψηλό αγόρι, με ατημέλητα ξανθά μαλλιά και αξύριστο πρόσωπο. Η κοπέλα σάστισε και σταμάτησε τον πανικό της. Τα δάκρυα ακόμη κυλούσαν στο πρόσωπό της. Άρχισε να παρατηρεί τον άνθρωπο απέναντι της. Το βλέμμα του ανήσυχο και σκληρό. Δεν πιστεύει πως ένα τέτοιο βλέμμα θα της κάνει κακό, πάραυτα παραμένει επιφυλακτική. Το αγόρι φορούσε καφέ δερμάτινο μπουφάν, με καρό πουκάμισο και λευκό φανελάκι από μέσα. Στον λαιμό του ξεχώριζε μια στρατιωτική μεταλλική ταυτότητα που έπιασε το βλέμμα της κοπέλας. Τα βήματα του ακούγονταν υπό το βάρος των άλυτων  αρβυλών του. Έβαλε τα χέρια του στο τζιν του ως ένδειξη καλής πίστεως και περπάτησε προς το κορίτσι.