"မွိတ္ထား"

"ဟင္"

"မ်က္လုံးမွိတ္ထားလို႔"

ရိေပၚအေျပာကို နာခံစြာႏွင့္ပဲ ေရွာင္းက်န့္က မ်က္လုံးေတြကို မွိတ္ခ်လိဳက္သည္။
ၿပီးေနာက္ ရိေပၚ၏လက္သြယ္သြယ္ေတြက ေရွာင္းက်န့္ မ်က္ရိုးတေလွ်ာက္ ခပ္ဖြဖြေျပးသည္။ မ်က္လုံးမွိတ္ထားေသာ ေရွာင္းက်န့္က မသိေပမယ့္ ရိေပၚ ေရွာင္းက်န့္ကို အေပၚကမိုး၍ စိုက္ၾကည့္ေနသည္မွာ မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ မခတ္။ လက္ကလႈပ္ရွားမႈကိုလည္း မရပ္တန့္ေစရ။

"မ်က္လုံးေညာင္းမယ္"

"အင္း"

"ဝရံတာ ထြက္ထိုင္မလား"

"သြားေလ"

ရိေပၚက ဦးေဆာင္၍ ဝရံတာဘက္ထြက္သြားသည္။ ေရွာင္းက်န့္ကလည္း ေနာက္မွ ထလိုက္သြားသည္။တိတ္ဆိတ္တဲ့ရပ္ကြက္မို႔ လမ္းသြားလမ္းလာမရွိလွ။ ၿခံထဲရွိ သစ္ပင္မွ သစ္႐ြက္အခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုက္သံႏွင့္ ေလတိုးသံသာ ၾကားရသည္။

"ေရွာင္းက်န့္"

"ဟင္"

"မင္းေျပာတဲ့ စဥ္းစားဖို႔ အခ်ိန္ယူမယ္ဆိုတာေလ"

"အင္း"

"သူ႕ဆီကို ျပန္သြားျဖစ္မယ္ထင္လား"

"ငါ မသိဘူး
တစ္ေန႕ေန႕မွာ ငါ့စိတ္ကိုငါ ေသခ်ာဆန္းစစ္ၿပီးရင္ ျပန္သြားျဖစ္ခ်င္လည္း သြားျဖစ္မွာေပါ့"

ေရွာင္းက်န့္စကားအဆုံးမွာ ရိေပၚခႏၶာကိုယ္က ေတာင့္သြားသေယာင္ေယာင္။

"ဒါမွမဟုတ္"

"ဒါမွမဟုတ္?"

"ဒါမွမဟုတ္ ျပန္မသြားေတာ့တာလည္း ျဖစ္နိုင္တာပဲေလ"

"အင္း"

"တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ငါ့စိတ္ကို
ငါေတာင္ နားမလည္နိုင္ဘူး"

"..."

"အခ်စ္က ဆန္းၾကယ္တယ္ေနာ္
မင္းေရာ ဘယ္လိုထင္လဲ ရိေပၚ"

"အဲ့ဒီလူ"

"ဟင္"

"အဲ့ဒီလူလို႔...
အခ်စ္က ဘာလဲ ငါမသိဘူး
ငါ့ကို လာေမးရင္ေတာ့ ငါ အဲ့ဒီလူကိုပဲ လက္ညွိုးထိုးျပလိုက္မွာ"

By Fair Means or Foul || Completed ||Where stories live. Discover now