ZawGyi
ကုတင္ေပၚမွာလွဲေလ်ာင္းေနတဲ့သူရဲ႕ မ်က္ခံုးေတြက မဆိုသေလာက္ေလး တြန္႔က်ိဳးသြားတာကိုျမင္လိုက္ရတာနဲ႔ ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကလႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္လာတယ္။
"ရိေပၚ..သတိရလာၿပီလား ရိေပၚ!"
သူေခၚေနေပမယ့္ မ်က္စိေတြဖြင့္မလာေသးတဲ့ ရိေပၚကအဆင္မေျပပံုရတာမို႔ ေ႐ွာင္းက်န္႔မွာအခန္းအျပင္ေျပးထြက္လို႔ ဆရာဝန္ကိုသြားေခၚလိုက္သည္။
"လူနာသတိရလာၿပီ ဆရာဝန္! ဆရာဝန္ေခၚေပးပါဦး ျမန္ျမန္ေခၚေပးၾကပါ"
စိတ္လႈပ္႐ွားစြာေျပာေနတဲ့ မင္းသားေခ်ာေလးေၾကာင့္ သူနာျပဳေလးေတြမွာလည္းအလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ကုန္ေတာ့တယ္။
ဝမ္ရိေပၚတစ္ေယာက္သတိရလာခ်ိန္ ေခါင္းေတြထိုးကိုက္ေနၿပီး မ်က္လံုးေတြကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္သူမွမ႐ွိတဲ့ ေဆးရံုခန္းထဲေရာက္ေနတာကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။
ဘာေတြျဖစ္သြားလဲဆိုတာ ျပန္ေတြးလိုက္ေတာ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ရဲ႕႐ုိက္ကူးေရးဆီ သူလိုက္သြားခဲ့တာကို သတိရလိုက္တာနဲ႔ လွဲေနရာကေန ဆတ္ခနဲထလိုက္မိတယ္။
သူကအခုဒီမွာေအးေဆးလွဲေနရမယ့္ အေျခအေနမဟုတ္ဘူး။ ႐ိုက္ကြင္းကုိျပန္သြားၿပီး သူ႔ယုန္လံုးေလးကိုျပန္သြားေခၚရဦးမွာကို..
လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးတြင္ သြယ္တန္းထားသည့္ ေဆးထိုးအပ္မ်ားကိုေစာင္႔ကာဆြဲျဖဳတ္လို႔ ဝမ္ရိေပၚတစ္ေယာက္အခန္းထဲမွ ထြက္သြားဖို႔ျပင္လိုက္သည္။
"လူနာ ဘာလို႔ထလာတာလဲ? ဘယ္သြားမလို႔လဲ?"
"ဖယ္စမ္း!!"
"အျပင္သြားလို႔မရေသးပါဘူး။ ခဏေစာင့္ လူနာ႐ွင္ကအခုပဲလာ...!"
"ခြမ္း!!! ဖယ္လို႔ေျပာေနတယ္မလား!! ခလြမ္း!!"
အျပင္ထြက္ရန္ျပင္ေနသည့္ ဝမ္ရိေပၚအား ေဆးရံုခန္းထဲသို႔ဝင္လာသည့္ သူနာျပဳဆရာမေလးမွ လွမ္းတားလိုက္သည့္အခါ လက္မခံဘဲ ေဆးပုလင္းမ်ားခ်ိတ္ထားသည့္တိုင္ကုိဆြဲယူလို႔ ျမင္ျမင္သမ်ွ႐ုိက္ခြဲဖ်က္ဆီးျပစ္ေတာ့ေလသည္။
