ZawGyi
အာဖရိကသြားဖို႔ကုိ ဝမ္ရိေပၚမွာ ႏွစ္လေလာက္အလိုကတည္းက ႀကိဳၿပီးသိခဲ့ရေပမယ့္ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကုိေျပာမယ္ေျပာမယ္နဲ႔ အခ်ိန္ဆြဲထားခဲ့ရင္းကေန ေနာက္ဆံုးေတာ့သြားဖို႔သံုးရက္အလိုမွာေတာ့ မျဖစ္မေန ဖြင့္ေျပာရေတာ့မယ္။ သူ႔ရတနာေလးနဲ႔ ပိုေနခ်ိန္ရေအာင္ ဒီရက္ပိုင္းကုမၼဏီကေန ေစာေစာျပန္လာျဖစ္တယ္။
ဒီေန႔အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ေရွာင္းက်န္႔က ဟင္းခ်က္ေနတုန္းတန္းလန္းကေန ေအပရြန္ေလးနဲ႔ သူ႔ကိုထြက္ႀကိဳတာကိုျမင္လိုက္ရခ်ိန္မွာ ဝမ္ရိေပၚက အရာအားလံုးကိုလႊတ္ခ်ၿပီး ဒီယုန္ေလးနားမွာပဲေနခ်င္တဲ့စိတ္ေတြက တားဆီးမရႏိုင္စြာျဖစ္ေပၚလာရတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူ႔အေဖနဲ႔လုပ္ခဲ့တဲ့ အေပးအယူကို ၿပီးေအာင္လုပ္ေပးရမယ့္ တာဝန္႐ွိတာမို႔ သူ႔မွာေရြးခ်ယ္စရာ႐ွိမေနခဲ့ဘူး။
ဟင္းခ်က္လို႔ၿပီးသြားတဲ့ယုန္လံုးေလးက သူ႔ကိုထမင္းအရင္စားထားမလားတဲ့ေမးလာတယ္။ ေျဖေပးခ်င္လိုက္တာ ဝမ္ရိေပၚဆိုတဲ့သူက ေ႐ွာင္းက်န္႔ဆိုတဲ့လူနဲ႔ အတူသာမဟုတ္ရင္ ထမင္တစ္နပ္ေတာင္မစားခ်င္ပါဘူးလို႔....
သူ႔ယုန္လံုးေလးရဲ႕လက္ရာကုိစားရဖို႔ ေျခာက္နပ္ေလာက္သာက်န္ေတာ့တာေၾကာင့္ ဝမ္ရိေပၚကဒီရက္ပိုင္းမွာ ထမင္းပိုစားျဖစ္ေနတယ္။
"ေ႐ွာင္းက်န္႔"
"ဟင္!"
"ကုိယ္ေျပာစရာ႐ွိတယ္"
"ဟုတ္ ေျပာေလ"
ယုန္လံုးေလးမရိပ္မိရေလေအာင္ သပ္ျပင္းတစ္ခ်က္ခိုးခ်လိုက္ၿပီး အားယူလို႔ေျပာလိုက္တယ္။
"ကိုယ္ ခရီးတစ္ခုသြားရမယ္"
"ခရီး ဟုတ္လား?"
သူ႔စကားကိုယုန္လံုးေလးက သာမန္ခရီးလို႔ပဲထင္ေနပံုပဲ။
"အင္း"
"ဘယ္ကိုလဲ?
"အာဖရိကဘက္ကို"
"ဟို...ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲဟင္?"
"အနည္းဆံုးတစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ၾကာမယ္"
ၾကာမယ့္အခ်ိန္ကုိေျပာျပလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ရတနာေလးရဲ႕ မ်က္ဝန္းထဲက စိန္ပြင့္ေလးေတြက အရည္ေပ်ာ္က်ေတာ့မလို ျဖစ္လာတာကို ျမင္လိုက္ရတာမို႔ ဝမ္ရိေပၚတစ္ေယာက္လက္ထဲက အခုအခ်ိန္အထိမခ်ရေသးတဲ့ စတီလ္းဇြန္းကိုတင္းေနေအာင္ဆုပ္ကိုင္မိသြားတယ္။
