ELEM: ÖLÜM YEŞİLİ

32. "Dudaklar Kavuşunca"

Yorgun bir akşam 19.00 seansından merhaba.

O kadar uzun zaman olmuş ki yeni bölüm atmayalı...Çok özlemişim gece bölüm bittiğinde buraya önsöz olarak bir şeyler yazmayı.

Oy ve yorumunuzu lütfen eksik etmeyin, aslında gerçekten buna ihtiyacım var. Her gelen oyda bir arkadaşım bana kalp atmış ve yanımda olduğunu söylemiş gibi hissediyorum...

Güzel okumalar<3

✂

Bölüm Şarkıları:
Duman-Dibine Kadar
Aviva-Princesses Don't Cry

✒

Yaşamayı istiyorsam, katilimi öldürmeliydim. Nefes almak için nefes kesmem mi gerekiyordu? Bunu yapardım ve elim asla titremezdi.

Bunu yapacaktım.

Annemi, daha cinsiyetini bilmediğim, onunla gülüşemediğim ve saçlarını tarayamadığım kardeşimi öldüren o katili öldürmek zorundaydım.

Adım Melâl. Yıllar sonra ilk defa bugün nefesim kesildi, annem bir kez daha öldü gözlerimin önünde ve bir kez daha kitlendi o ev üzerime.

Adım Ruhşina. Ölmeyi istemem ama öldürmekse konu, bunu memnuniyetle yaparım.

Hemen yanıma düşen telefondan gelen o cızırtılı kahkaha sesi kesildiğinde kalbimin üzerine annemin ölü toprağı serpildi ve onu izledim.

Annemi.

Bahçeyi suluyordu, dudaklarının etrafında bir sürü yara vardı ve babam yoldukça dökülen saçları hâlâ çok güzeldi. Üzerinde kırmızı, kolları sökük bir kazak, altında da beyaz uzun bir etek vardı. Ayakları çıplaktı, sadece bir tane ayakkabısı vardı ve onu da bahçede giyerek kirletemezdi.

Ben bahçenin kenarına oturmuş onu izliyordum, beni görmüyordu, sesimi de duymuyordu. Gülerek çiçekleri suluyordu. Bir anda gülmeyi bırakıp elleriyle karnını tuttuğunda, içeride gülerek çizgi film izleyen çocuğun elindeki ekmek sofranın üzerine düştü, elektrikler kesildi, annesine seslendiğinde küçük rutubetli odanın penceresine iki kurşun isabet etti.

Kulaklarımı birbirine bastırıp yeniden anneme baktım.

Annem büyük bir çığlık atarak dizleri üzerine çöktüğünde beyaz eteğinin ortası kırmızıya boyanıyor ilk önce, sonra bir bebeğin ağlaması kulağıma geliyor.